Elli yaşımda, tam da kemiklerimin güçten düşmesinin gerektiği sırada fiziksel açıdan güçlendim. Enerjim vardı çünkü enerjik olmaktan başka şansım yoktu. Çocuklarıma bakabilmek için yazmak zorundaydım ve bütün ağır işler bana kalıyordu. Özgürlük hiçbir zaman bedelsiz değildir. Yaşamanın Bedeli, Deborah Levy’nin Bilmek İstemediğim Şeyler kitabıyla başlayan “Yaşayan Otobiyografi” serisinin ikinci kitabı. Yazarın evliliği sona ermiş, annesi hayatını kaybetmiştir. Hayatını sil baştan kuracak olan Levy’nin geçind

Hayatımın büyük kısmını, kendi alanımı arayarak; yüzüm cama yapışmış halde, parasının yetmeyeceği evlere bakan başka hayalcilerin ruhlarıyla birlikte emlakçı vitrinlerine bakarak geçirmiştim. Bununla birlikte, günün birinde, büyüdüğümde, Akdeniz’de hanımelleri ve balkonları olan kendime ait bir evin anahtarlarını kazanacağıma inanıyordum. Aynı zamanda kafamın içindeki huysuz ses hep, “Bu gerçek değil, asla senin olmayacak,” deyip duruyordu. Gayrimenkul, Deborah Levy’nin Bilmek İstemediğim Şeyler kitabıyla

“Fırtına ve Coşku” dönemi şairi ve yazarı Jakob Michael Reinhold Lenz, çılgınca saplantılardan kurtulmak üzere perperişan bir halde Vosges Dağları’na sığınır ve üç haftalığına papaz Oberlin’in misafiri olur. İşte, muhtemelen şizofreniden mustarip Lenz’i misafir ettiği süre boyunca şairin ruh halini ayrıntılarıyla kayda alan Oberlin’in günlüğü, bize Büchner’in Lenz’ini armağan eden kaynakların başında gelir. Tam da temsil ettiği akım uyarınca “sürüdüğü” son derece fırtınalı ve coşkulu ömür boyunca akıl sağlı

“Deli dediğin gerçeği çalınandır” Oyuncu-yazar Berkay Ateş’in ilgiyle karşılanan beş oyununu ve bir öyküsünü bir araya getiren Sessizliği Vurun, karanlık masallara hapsolmuş insanları, hüznün hem düşmanı hem âşığı olan yazgıları sahneye taşıyor: Kent sokaklarında, dağ başlarında ya da belki bir rüyada gerçeğin izini sürenler, dili dolaşanlar, derdini anlatsa da ciddiye alınmayanlar, sessizliğe ya da deliliğe mahkûm edilenler... “Hakikat, Elbet Bir Gün” ile 25. Cevdet Kudret Edebiyat Ödülleri’nde, Direklerar

“Hangi yolu yürüdüysem, hangi yoldan da kaçındıysam hepsi burada bitiyordu, bir çıkış yolu daha olmayan, sırf o yüzden bile ölümün mekânına benzeyen ve muhakkak meleklerin arazisine yakın düşen bu vadide...”Annemarie Schwarzenbach, Nazizm’i doğuran, cinsel yöneliminden dolayı onu da yalnız bırakan burjuva toplumundan kaçan bir yirminci yüzyıl göçebesi; sarsıcı metinlere imza atmış bir modern seyyah-yazar.1939’da yayımlanan otobiyografik romanı Mutlu Vadi’de de kendi hayatının uçurumlarında ve çelişkilerinde

Adımlarımı sürükleyerek aynı banka geçip oturdum. Artık tabletteki oyunları da oynamak istemiyordum. Bir süre belki yeniden ortaya çıkar diye çevreme bakınıp durdum. Gerçek mi hayal miydi? Bilemiyordum.Yağız, diğer öğrencilerden farklı olarak okula çok sık geliyor çünkü annesi okulun temizlik görevlisi. Bu sayede arkadaşlarının okulda fark etmediği her ayrıntıyı ilk o görüyor. Bu kez bir yabancı takıldı gözüne: kısa saçlı, ufak tefek bir çocuk... Kim o? Şakacı arkadaşlarından biri ya da çekingen bir uzaylı

Buzdolabındaki salyangoz mu? Artık bu kadarı da fazla!

İki Dilde Kederlenmek, 25 yıldır hiç eskimeyenleri anlatmaya, insanca, çok insanca bir kederin sesi olmaya devam ediyor… Annemin gözleriyle başlanır yarışa Babanın elleriyle Zaman tanrısının sofrasında Yollar gitmeler silinir önce gözbebeklerimizden Ovalar, çayırlar.. Dışarıya bakmalar silinir Odalar, aynalar.. Kâğıtlar kalemler silinir Sen silinirsin.. Terkimizde acılardan bir bohça Ayracımız düşen yaprakların hışırtısı kadar Yitip giderken adres bile düşürmedin Ey Ahmet!.. Fırdöndülerin bittiği mezar taşı

Anadolu’nun kadim sözlü eserlerini tiyatro sahnesine ustalıkla nakşederek derviş felsefesini bugünle buluşturan Gelin Tanış Olalım, sekiz yıldır tiyatromuzda kendine benzersiz bir yol çiziyor. Semih Çelenk’in yetkin kaleminden doğan ve Türkiye’nin en yetenekli oyuncularından Fırat Tanış’ın bedeninde can bulan başkarakter modern abdalın büyülü eli, yaklaşık 500 kez sahnelerden izleyicinin gönlüne dokundu. Gelin Tanış Olalım, Türkçenin en saf türküleri, şiirleri ve deyişleriyle hemhal olduğumuz çarpı

Mıhemed Şarman, “Konuşmaktan çok susmakla, dokunmaktan çok birbirine usulca bakmakla, birbirini gözleriyle kollayıp izlemekle örülmüş bir sevgi biçimi”nin ifadesini arıyor... Ölür Çünkü Babalar, mesafelerle büyütülmüş, dönmekle bulunamayacak, uzak kalmakla görülemeyecek bir ev’in anlatısı: Hiç oğul olamamış bir baba ile babasının aslında kim olduğunu ancak onu kaybettikten sonra keşfeden bir oğulun sevgi ve anlayışla dolu incelikli hesaplaşması.Burada şairin sorduğu soruyu Tanrı’ya sorma ehliyetinin en çok

“Yola baktım, yolda kaldım, ne gitmeye cesaretim ne dönmek için tesellim vardı.”Beyda Yıldız, Siirt’ten Almanya’ya uzanan genç bir ömrün, merhemi olmayan derin bir yaranın, unutmak ve hatırlamak arasındaki karlı yolun hikâyesini anlatıyor Duasız ve Törensiz’de: Birbirindenayrı düşen Neval ve Hasan’ın kalbinde kök salan ve zamanla birsarmaşık gibi dolanarak yaşamın ta kendisine dönüşen büyük yasıngünlerini sayıyor. Başka bir dilde büyümeye zorlanmışların, kaybınıararken kaybolanların, hasretin ruhlarda bırak

İnsan öldüğü yaşta kalırmış. Yani kaç yaşında ölürsen geride kalanlar seni hep o yaşta hatırlarmış. Zannedersem, insan birinden ayrılınca da aynı yaşta kalıyormuş. Babalar ve oğullar, eski aşklar, bağışlanma isteği, ayrılıklar, insanın derdini alan türküler, söylenememiş, sekiz köşeli bir kaskette saklanan sevgiler ve en çok da hafıza üzerine bir roman Âşıklar Bayramı. Diyarbakır’dan başlayıp Kars’a uzanan unutulmaz bir iç yolculuk aynı zamanda. Kemal Varol’un, sinemaya da uyarlanan Âşıklar Bayramı romanı,

“Tanrım! Dadaloğlu’yla atışacak sözler, yüzündeki yenilgiyi görecek gözler ver bana…” Bir yanda Yaşar Kemal’in “Kürtlerin Homeros’u” diye andığı Evdal, diğer yanda fermanlara dağlarla kafa tutan Dadaloğlu; bir yanda Kozanoğlu isyanını bastırmak için Çukurova’da bulunan büyük Osmanlı birliği, bir yanda Avşar Türkmenleri... Ozanca söylenen her sözün yaban kaldığı, âşık atışmalarının cenk meydanlarına eğlence kılındığı bir zamanda, silahların gölgesinde sazıyla sözüyle karşı karşıya gelen iki büyük ozanın hikâ

Hayali ve yorgun bir coğrafya. Sadece insanların değil, doğayla birlikte tüm canlıların yara aldığı sonu belirsiz bir savaş ve bu amansız mücadelenin ortasında kalan sokak köpeği Mikasa. Ben avaz avaz ulurken yakındaki kasaba ve köylerden sesler gelirdi kulağıma. Köpek kardeşlerim çağrıma cevap verirdi. Kurumuş otların hışırtısı cevap verirdi. Çağıl çağıl akan dereler cevap verirdi. Kuzey yıldızı yerinde sağa sola sallanarak cevap verirdi. Papaz Gölü’ndeki su sesi cevap verirdi. Makam Dağı’nın tepesindeki t

Sosyolog, siyasetbilimi profesörü, yemek ve mutfak kültürü araştırmacısı Artun Ünsal, daha önceki eserlerinde okurları mutfak lezzetlerine ortak etmişti; şimdi ise okurları “İstanbul’un kayık devrinde” uzun soluklu, muhteşem bir gezintiye çıkarıyor. Nitelikli bir araştırmanın ürünü olan bu kitap, günümüz kuşağı için olduğu kadar, gelecek kuşaklar için de değerli bir katkı sunuyor. “Yolcu, yük ve tenezzüh [gezinti] kayıklarının, ulaşımsal, ekonomik, sosyolojik ve kültürel boyutlarıyla bir zamanlar İstanbul i

“Yakutiler hâlâ çırpınıyorlar mı, yapışık oldukları duvarda?”Cihat Burak’ın 1960-1992 yılları arasında kaleme aldığı öyküleri bir araya getiren Yakutiler (Yunus Nadi Yayımlanmamış Öykü Ödülü, 1992), tıpkı 1981’de okuruyla buluşan Cardonlar gibi, Ferit Edgü’nün deyimiyle, “Burakça” bir dünyaya açılıyor: Duvar tepelerinde tarih öncesinden kalma yakutilerin kıvrandığı, melun kedilerin konağını-bahçesini kaybetmeye yüz tutmuş bir İstanbul’da devriye gezdiği, kahvelerde toplanan okumuş takımının bacaklarına sürt

“Akşamın gelişini içimin ezilmesinden anlardım...” Ferit Edgü’nün, “Ben onun kişiliğini resimde bulduğuna ve kendisini resimde başarıyla ifade ettiğine inanan biriyim. Oysa okuduklarım, nasıl söyleyeyim, sanki resimlerine bir eklemeydi” diye değerlendirdiği Cardonlar’da, mimar-ressam Cihat Burak’ın 1940-1976 yılları arasında kaleme aldığı öyküler bir araya geliyor. Cihat Burak’ın resimlerindeki fantastik dünyadan çıkıp sokakların, hayatların damarlarına yerleşen Cardonlar, geldikleri yeraltının havasını “de

herkesin içinde eksik bir yusuf vardır. çünkü: su ve ateş kuyu ve dağ birdir: bazı çocuklar kalır bazı çocuklar bıçak içindir.

artık buruşuk bir çarşaf gibi dağılan yüzüne bakınca duydum ancak: anneler erken, ölümlerine yakın sevilir babalar.