“Yola baktım, yolda kaldım, ne gitmeye cesaretim ne dönmek için tesellim vardı.”Beyda Yıldız, Siirt’ten Almanya’ya uzanan genç bir ömrün, merhemi olmayan derin bir yaranın, unutmak ve hatırlamak arasındaki karlı yolun hikâyesini anlatıyor Duasız ve Törensiz’de: Birbirindenayrı düşen Neval ve Hasan’ın kalbinde kök salan ve zamanla birsarmaşık gibi dolanarak yaşamın ta kendisine dönüşen büyük yasıngünlerini sayıyor. Başka bir dilde büyümeye zorlanmışların, kaybınıararken kaybolanların, hasretin ruhlarda bırak

İnsan öldüğü yaşta kalırmış. Yani kaç yaşında ölürsen geride kalanlar seni hep o yaşta hatırlarmış. Zannedersem, insan birinden ayrılınca da aynı yaşta kalıyormuş. Babalar ve oğullar, eski aşklar, bağışlanma isteği, ayrılıklar, insanın derdini alan türküler, söylenememiş, sekiz köşeli bir kaskette saklanan sevgiler ve en çok da hafıza üzerine bir roman Âşıklar Bayramı. Diyarbakır’dan başlayıp Kars’a uzanan unutulmaz bir iç yolculuk aynı zamanda. Kemal Varol’un, sinemaya da uyarlanan Âşıklar Bayramı romanı,

“Tanrım! Dadaloğlu’yla atışacak sözler, yüzündeki yenilgiyi görecek gözler ver bana…” Bir yanda Yaşar Kemal’in “Kürtlerin Homeros’u” diye andığı Evdal, diğer yanda fermanlara dağlarla kafa tutan Dadaloğlu; bir yanda Kozanoğlu isyanını bastırmak için Çukurova’da bulunan büyük Osmanlı birliği, bir yanda Avşar Türkmenleri... Ozanca söylenen her sözün yaban kaldığı, âşık atışmalarının cenk meydanlarına eğlence kılındığı bir zamanda, silahların gölgesinde sazıyla sözüyle karşı karşıya gelen iki büyük ozanın hikâ

Hayali ve yorgun bir coğrafya. Sadece insanların değil, doğayla birlikte tüm canlıların yara aldığı sonu belirsiz bir savaş ve bu amansız mücadelenin ortasında kalan sokak köpeği Mikasa. Ben avaz avaz ulurken yakındaki kasaba ve köylerden sesler gelirdi kulağıma. Köpek kardeşlerim çağrıma cevap verirdi. Kurumuş otların hışırtısı cevap verirdi. Çağıl çağıl akan dereler cevap verirdi. Kuzey yıldızı yerinde sağa sola sallanarak cevap verirdi. Papaz Gölü’ndeki su sesi cevap verirdi. Makam Dağı’nın tepesindeki t

Sosyolog, siyasetbilimi profesörü, yemek ve mutfak kültürü araştırmacısı Artun Ünsal, daha önceki eserlerinde okurları mutfak lezzetlerine ortak etmişti; şimdi ise okurları “İstanbul’un kayık devrinde” uzun soluklu, muhteşem bir gezintiye çıkarıyor. Nitelikli bir araştırmanın ürünü olan bu kitap, günümüz kuşağı için olduğu kadar, gelecek kuşaklar için de değerli bir katkı sunuyor. “Yolcu, yük ve tenezzüh [gezinti] kayıklarının, ulaşımsal, ekonomik, sosyolojik ve kültürel boyutlarıyla bir zamanlar İstanbul i

“Yakutiler hâlâ çırpınıyorlar mı, yapışık oldukları duvarda?”Cihat Burak’ın 1960-1992 yılları arasında kaleme aldığı öyküleri bir araya getiren Yakutiler (Yunus Nadi Yayımlanmamış Öykü Ödülü, 1992), tıpkı 1981’de okuruyla buluşan Cardonlar gibi, Ferit Edgü’nün deyimiyle, “Burakça” bir dünyaya açılıyor: Duvar tepelerinde tarih öncesinden kalma yakutilerin kıvrandığı, melun kedilerin konağını-bahçesini kaybetmeye yüz tutmuş bir İstanbul’da devriye gezdiği, kahvelerde toplanan okumuş takımının bacaklarına sürt

“Akşamın gelişini içimin ezilmesinden anlardım...” Ferit Edgü’nün, “Ben onun kişiliğini resimde bulduğuna ve kendisini resimde başarıyla ifade ettiğine inanan biriyim. Oysa okuduklarım, nasıl söyleyeyim, sanki resimlerine bir eklemeydi” diye değerlendirdiği Cardonlar’da, mimar-ressam Cihat Burak’ın 1940-1976 yılları arasında kaleme aldığı öyküler bir araya geliyor. Cihat Burak’ın resimlerindeki fantastik dünyadan çıkıp sokakların, hayatların damarlarına yerleşen Cardonlar, geldikleri yeraltının havasını “de

herkesin içinde eksik bir yusuf vardır. çünkü: su ve ateş kuyu ve dağ birdir: bazı çocuklar kalır bazı çocuklar bıçak içindir.

artık buruşuk bir çarşaf gibi dağılan yüzüne bakınca duydum ancak: anneler erken, ölümlerine yakın sevilir babalar.

Sanmayın ki dili yok, Elbette var Taşlarının diliyle konuşur Sırlarını surlarına, Fısıldayan memleket Her taşının altından sonsuz hikâyeler çıkan şehir: Diyarbakır. Surlarıyla, Dicle’siyle, sinemalarıyla ve asırlara uzanan kültürüyle benzersiz bir dünya. Şeyhmus Diken, Sırrını Surlarına Fısıldayan Şehir: Diyarbakır’da, Diyarbakır surlarının tarihini, Dicle ve Fırat nehirlerinin şehirle olan bağlantısını, surların mevcut politikalar yüzünden harap olmasını ve şehrin tarihi dokusunun bozulmasını anlatıyor. Di

Nahid Sırrı Örik’in, 1948 yılında Tasvir-i Efkâr gazetesinde tefrika edilen ve yazar hayattayken kitaplaşmayan romanı Tersine Giden Yol, iki ana karakterin etrafında inşa edilmiştir: Her ikisi de bir kırılma noktasından geçmekte olan paşa çocuğu Cezmi ve Ankara şehri. Cezmi, varlık içinde yaşadığı ilkgençlik yıllarından sonra paşa babası tarafından evlatlıktan reddedilir ve amcasının desteğiyle Ankara’ya gider. İstanbul’dan kalkan bir trenle başlayan yolculuğu, alışık olmadığı yeni ve yabancı bir şehirde h

Varlık ile anlam arasındaki kadim perde, modern insanın şafağıyla birlikte aşılmaz bir duvara dönüştü. Nicedir bir fin-de-siècle figürü olarak modern şair, kehanetin gücüne sığınarak ortalığa saçıyor ilencini. Estetiğin müsekkin etkisiyle mistik şiir idealinden basit kelime simyacılığına değin bir yığın eda, “şiir/sel” adlı sarkacın umursuz salınımı içinde sürgit genişliyor. Ve şimdilerde “hâl”den kesik, fiyakalı bir hologram suretinde boy gösteren şair, kontrolsüz ışık ve sesin bulanık sularında, giderek s

“Bu işin birkaç hafta, bilemedim birkaç ay süreceğini düşündüm.Bir falcı yıllar alacağını söyleseydi herhalde cesaretim kırılacakve vazgeçecektim.”Mary Işın, merakının peşine düşerek çıktığı yolda araştırmalarıyla Osmanlı mutfak tarihi literatürünün gelişmesine büyük katkı sağladı. Işın’ın yıllara yayılan kapsamlı çalışmalarının ürünlerinden olan Osmanlı Mutfak Sözlüğü, her tür yiyecek-içecek ve araç-gereçlerin sözlük anlamlarından başka, bitki ve hayvanların adları ve bilimsel karşılıkları, yetiştikleri co

Birden gözlerim pabuçlarıma takıldı. Kesif bir toz tabakasıyla kaplıydı. Rengi, kahverengiden patlıcan moru ile gri karışımına dönüşmüştü. Kalktım, oturduğum ve sırtımı yasladığım yerden. Hafif baş dönmesi yaşadım, sonra toparlandım. Ve yürürken kendime, sadece kendime söylendim: Tozu Kalsın... Şeyhmus Diken’in yeni sözlü tarih çalışması Tozu Kalsın’da 2015 ve sonrasında yaşanan hendek-barikat olaylarının ardından Diyarbakır coğrafyasının uğradığı tahribat ve dönüşümü merkeze aldığı söyleşiler yer alıyo

Kuşlar varmış kuşlar yokmuş. Gel zaman git zaman olmayanları dahi dile, kaleme gelmiş. Güleni ağlayanı, moru eflatunu, güzeli sevimsizi ötmeden öteden öyle bakmış, “Ben yok muyum?” Boyunlarını bükmeye kalmadan daha, “Varsın canım!” demiş onlara, olan bütün öbür kuşlar. “Artık varsın.” Olmayan kuşların çoğu burada. Dilden kalemden telaşsızca dökülüp kanat vücut bulanı, konup da en sonunda şahane diyarlara uçanı. Olmayanın, hayalle var edilenin gücüne, taşıdığı umuda inandığımızda, işte o zaman şen olabilir

Anna Seghers’in üç uzun öyküsünü bir araya getiren bu kitaba adını veren Ölü Kızların Gezisi, yazarın bu türdeki en ünlü eseridir. Otobiyografik anılarla kurgulanmış öykünün anlatıcısı, Meksika’da sürgünde yaşayan Netty, 1912’deki bir okul gezisini, arkadaşlarını ve o mutlu günleri neredeyse bir rüyadaymış gibi aktarıyor. Zihninde hatıraları kurcaladıkça I. Dünya Savaşı’ndan nasyonal sosyalizme ve II. Dünya Savaşı’na uzanan süreçte arkadaşlarının değişen kaderlerini anımsıyor; aşk, dostluk, ihanet, zalimlik

Canınızdan bezmişsiniz, bir asalak gibi, hiç kimseye hiçbir şey vermeden, dünyaya hiçbir güzellik katmadan yaşıyorsunuz; bir fazlalıksınız burada, üstelik burada var olmaya layık olanların payından yiyor, içiyorsunuz. Umut olmasa, böyle bir ruh hali içinde burada bir dakika daha durulur mu? Evet, iyi kötü bir umut olmasa insan kendine bir hekim arar mı? Aniden yutkunma problemi baş gösteren bir kadın psikoterapi seanslarına başlar ve ardı ardına açılan kapıların ardında en az bir sfenks kadar soğuk ve mesaf

“Her hikâyenin bir kaderi vardı...” Mario Levi, hikâyelere tutkun bir yazarın evreninde, farklı tarihlerde ve mekânlarda, birbirlerinden habersiz şekilde bir araya gelen iki zaman yolcusunun peşine düşüyor; tanıdık fısıltılar hikâyenin de, kahramanın da kaderini belirliyor: Beyoğlu’nun ve Büyükada’nın sokaklarında, sepya fotoğraflardan yansıyan yakın geçmişin acı tatlı hatıraları arasında yol alan Çünkü Fısıltılar Vardı, yaşamın karşısına kurguyu, kurgunun karşısına insanın hakikatini koyarken gerçeğin perd

sizden gittiğim merdivenden inerken, kendimden indim geriye dönüp baktım kapı aralığında gözleriniz bana kapı aralığını gösteren gözleriniz elimle kapatın dedim kapıyı, bazen eliyle konuşur dilini yutunca insan biliyorum, çıktığım merdivenlerden kederle inmeyi de biliyorum, ben biliyorum sıkmayın canınızı öyle kapı aralığından dünyaya bakarken, merdivenden inişime sıkmayın canınızı, ben sıkarım sizin yerinize dişlerimi biter çoğu şey gibi bu merdiven henüz başlamış bitmiş bir yolculuk, ucundan kopmuş yarısı

Çin’in En İtibarlı Ödüllerinden Mao Dun Edebiyat Ödülü’nü Alan A Lai, Başyapıtı Sayılan Toz Duman Dağılınca’da Doğu Tibet’in Komünizmden Önceki Son Zamanlarını Merkeze Alan Bir 20. Yüzyıl Destanı Sunuyor.Destanın Başkahramanı Olan “Aptal”, Zengin Ve Güçlü Maiqi Beyi İle Bir Han Kadınının Oğludur. Herkesin Gerçek Hayattan Bihaber Olduğunu Düşündüğü Bu “Aptal” Olağanüstü Bir Sezgiye Sahiptir. Bütün Beylerin Tarlalarını Haşhaş Tohumuyla Doldurduğu Bir Zamanda, Topraklarına Buğday Eken Bu “Aptal” Küçük Efendi S