Aşkın Mabedi… Antik Halikarnassos’ta büyük bir aşk yaşandı. Artemisia ile Mausolos’un aşkı… Antik dünyanın 7 harikasından biri olan MAUSOLEİON bu ölümsüz aşk ile bütünleşti… Bugün milyonlarca insanın hem Bodrum’da hem İngiltere British Museum’da ziyaret ettiği bu anıt mezarda hâlâ o büyük tarihi aşkın, acının, sadakat ve fedakârlığın izlerine rastlayabilirsiniz. Bu antik kentin dokusunda Mausolos’un Artemisia’ya duyduğu büyük aşkın parıltısı var; yaşanan tarihte acının, fedakârlığın bedeli var. Anıt mezarın

Hayatın özeti bu işte: Bir ömür değer verdiklerine yararlı olmaya Çalışırsın! Sevdiklerin hep iyi olsunlar diye hayatla Yarışırsın! Sırf üzülmesinler diye bütün zorluklara Alışırsın! Bazen de tahammül edemediklerine Katlanırsın! Ama senin bilip bilmeden bir tek yanlışın olursa Bir anda gözlerde Kararırsın! Senin toz kondurmadıkların tarafından çamura Atılırsın! Artık senin için kötü derler Anlarsın ki Yanılmışsın! Ve bir kez daha insanların adaletsizliğine Şaşırırsın!

MÖ. 350-400 yıllarında yaşanan olayları büyük bir titizlikle ele alan yazar; o dönemin bilinen isimlerini bir aile fotoğrafı içinde birer birer bize anlatıyor. Ada, İskender, Aristoteles, Arses, II. Artemisia, Attalos, Dareios, Orontobates, Philip Piksodaros, Skopas’ı yakından tanıma fırsatı buluyoruz. Yazar ayrıca Makedon başkenti Aigai’den yola çıkarak; Alinda, Atina, Assos, Dardanellia, Delphoi, Didyma, Epeiros, Ephesos, Gordion, İonia, Karia, Miletos, Mylasa, Myndos, Pergamon, Perge, Persia, Persepolis,

Elinizdeki bu kitap, sadece bu ülkede dürüstçe iş yapmaya çalışan bir insanın hayat öyküsünün kitabı değil… Bu kitap aynı zamanda bu insanın yaşantısından damıtılan öykülerden oluşuyor. Usta bir edebiyatçının kaleminden çıkmış gibi yazılan bu öyküler, insanı bulutlara kadar çıkarıyor, sonra aniden yere bırakıyor. Özgün bir dille ve anlatımla yazılan bu öyküleri okuduğunuzda kâh ağlayacak, kâh güleceksiniz ve çok ders çıkaracaksınız. Taner Kuvandık’ın bu öyküleri öyle öyküler ki, insanlığınıza dokunuyor, yür

“Şu Edebiyat Denen Şey” adlı kitapta Bennett ve Royle şöyle der: “Edebiyat BÜYÜLÜ DÜŞÜNMEK demektir; akıl ve hakikat arayışı. Ya da tam tersi edebiyat delidir. Edebi eserlerin dünyası dışında hiçbir yerde gerçek olmayan insanların, var olmayan seslerin icadı, yaratımıdır. Zaten bu tür metinlerin yapısı zihin okumayı, büyülü düşünmeyi gerektirir…” Romanını, “güneşin kıymetini bilen tüm şövalyelere,” bir nevi “tüm hayal kuşaklarına” ithaf eden Metin Turan, başkarakter Rıza nezdinde okurlarını da yanına alarak

Ortadoğu’nun kadim bir sesi ve rengi olan Êzîdîlik, din tarihi bakımından da belki en eskisi olarak dikkat çekmektedir. Êzîdîlik, sözlü kültüre dayanmaktadır. Tarihin ilk dönemlerinde coğrafyası nedeniyle, Sümer, Asur, Babil, Med, İndo-Aryen, Zerdüştilik, Mithra, Mani, Mazdek, Yahudilik, Hıristiyanlık, İslamiyet inanç ve uygarlıklarına komşu, hemdem olmuş ve çeşitli istila ve kırımlara, sürgünlere maruz kalmıştır. Êzîdîlik, bir din / inancın akidesidir, bu dinin tarih içinde bir gelişim, değişim, uygulama k

Dengbej; lisandır / Kürtçedir, din-iman, dem-zaman, dün-bugün-yarın, düşünce-fikir, dua ve zikir, İlah ve kul bu lisandadır. Lisandan haberdar olan, onu koruyan, süsleyen, anlam katan, var eden, musikiye döndüren, govend tutup dilan ettiren, yas-matem tutup ağlatan, yâre kavuşturup sevindiren, söz ile hüküm veren, bir kelam ile savaşı kesen bu yüce söz / kelam dengbejin vicdanındadır, beynindedir, gönlündedir, dilindedir. ‘‘Önce söz / kelam vardı.” Dengbej; Kürt Sözlü Kültürünün definesi, sefinesi ve Kü

‘‘Berlin Düşleri’’ on altı sene önce yazılmış, düşsel bir gençlik romanı. Berlin’den Tarlabaşı’na, Eva Braun’dan küçük yankesici Kınalı Emrah’a, film yönetmeni Şeytan’dan nihilist İspanyol şairlere, metrolardaki punklardan 12 Eylül darbesi mağdurlarına, bir genç Türk kadının Berlin’de geçirdiği deliliğin sınırlarında isimsiz bir aşka özlem dolu günlerinin anlatısı…

Dev-Genç militanlarından Nail Karaçam (Panço), Mehmet Demir ve Recep Sakın’a Fen Fakültesi’nin önündeki otobüs durağında 25 Aralık 1970’de faşistler tarafından pusu kuruldu. Antifaşist mücadelenin en önündeki militanlardan olan ve faşistler tarafından tanınan bu arkadaşlarımız özel olarak hedef seçilmişlerdi. Faşistlerin amacı, bu üç devrimciyi öldürerek diğer devrimcilere gözdağı vermekti. Üç arkadaşımız okuldan çıkıp otobüs durağına geldiklerinde 5 kişiden oluşan faşist grup ilk ateşi Mehmet’e ve Recep’e

Bu bir özürdür tüm gidenlerden. Hep mi böyleydi, biz mi yarattık yalnızlığı? Bölüşemediğimiz neydi tam da paylaştık derken? Yaralarımıza kabuk olduk sanmıştık oysa. Değmiştik çocukluk şımarıklıklarımıza, Anne babalarımızın açtığı derin kuyuları gezmiştik gülerek, ağlayarak… Başka sevdalarımızın üstünden geçmiştik bir bir. Yeni bir pencere bulmuştuk içimizdeki özlemlere açılan. Hafiflemiştik, varlığı keşfetmiştik. Yarın daha az korkutuyordu, eski yaraların izleri kapanıyordu. Galiba bir olurken diğ

bir yürüyüş ki bu Malya’da kavuşur kolları tozu düşmemiştir daha ovanın çiçeklerine rengi senelerdir gelinciklerde biriken Babailerin bir yürüyüş ki bu Karaburun’dan dolar gelir fırtınalar ağrına gider Börklüce’nin eğer duymadan geçersek kayaların fısıltılarını ama fısıltılar gök gürültüsü gibi yankılanıyor yasak kitapların mühürleri eridikçe bir yürüyüş ki bu “ Yıldız Dağı yine duman içindedir” darağaçlarında çoğalır isyanlar beş yüz yıl geçmiş daha buradayız bak yine yürüyoruz Banaz’dan bir

Türkiye’deki solun kendi arasındaki bölünme ve rekabet gittikçe sertleşmeye başlamıştı. Bu sertleşme tabanda daha belirgin bir hâl almıştı. Çünkü tabandakiler mahallelere hâkim olup üstlerine kendilerini ispatlamak istiyorlardı. Okuma, öğrenme yerine, eylem çok daha önemliydi onlar için. İşte böyle bir dönemde polisin mahalleyi sarması pek hayra alamet değildi. Bunu hisseden Zafer, tedirgin bir ruh hâliyle koyuldu yola. O mahallede büyüdüğü için hangi sokaktan ve nasıl gidileceğini çok iyi biliyordu. Derede

Ankara’daki bir fakültenin kantininde yaşanan kavgayla başlayıp, nerdeyse tüm Ortadoğu’da devam eden sürgün yaşamı, BİR YUDUM HÜRRİYET İSTEME BEDELİNİN en hafif cezası gibiydi onun için. İki yıldan fazla süren sürgün hayatında onlarca defa feleğin çemberinden geçip, ölümlerden kıl payı kurtulduktan sonra, şimdi de ülkesinden binlerce kilometre ötedeki İsveç'e, sürgün hayatını uzatmaya gidiyordu. Gittiği yerde daha ne acı sürprizlerle karşılaşacağını bilmiyordu. O anda uçak yerle temasını kesip havalanmıştı.

Düşer içimize asırların acısı, dayanması imkânsızdır, derindir sızısı. Bütün bedenlerimiz parçalanır şarapnellerin tesiriyle, gözlerimizin feri yok olup gider yaşlar içinde. Ak düşer saçlarımızın her bir teline. Ve kibrit suyu dökülür bütün güzelliklerin köküne. Ne yazarsan yaz, ne söylersen söyle, hepsi nafile… Hep bekliyoruz hüzünle, dilencilerin sadaka beklediği gibi duvar diplerinde! ‘‘Gelemem’’ dedi! Sebebi nedir diye sormaya vakit kalmadan rüyalarımız tükendi!

STRATONİKEİALI GÜZEL KIZ Unutamam seni Okul sıralarındaki fotoğrafını Süzgün buğulu bakışını Ela gözlerini Mehtaplı yüzünü Beline kadar inen siyah saçlarını Börkçü’deki zeytinliği, tütün tarlasını Mavi lastik pabucunu Kınalı ellerini, ak topuklarını Başındaki sarı yeşil çiçekli yazmayı Tenime dokununca hissettiğim o hafif esintiyi Halkalı’yı Mutluluğumuzu, sevgimizi, sevincimizi Seke seke koşarak gittiğimiz Kozpınarı’nı Nar dolu irimlerden geçtiğimiz Antik taş yolu Adına şehir kurulmuşölüm

Oluk oluk akan kan; şehitler, gaziler, anaların gözyaşları, yetim kalan çocukların çilesi, yakılan evler, köyler, saldırılardan kaçan yaşlılar, çocuklar, insan ölüleri ve havan leşleri, başıboş gezen aç kalmış köpekler, vahşi hayvanlar, “miyav miyav” inleyen kediler, can havliyle birliğini terk edip kaçan neferler… Nasıl anlatılabilir ki o kara günler? 1912’de Balkan Harbi ile başlayıp, 1922’de Başkomutanlık Meydan Muharebesiyle son bulan; Osmanlı Devleti’nin yıkılıp Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasının kil

"PALYAÇOLAR ve ACINMASI GEREKENLER" Burada anlatılanlar tamamen gerçeğe dayanmaktadır. Hiçbir olay hiçbir şekilde abartılmamıştır. Yapılmak istenen şey, bir tür tarihe tanıklık yapmak, bir tür kenar notları tutmaktan ibarettir. Bir yaşam öyküsünün yanında bir dönemin Türkiye şartları ve Türkiye gerçeği gözler önüne serilmektedir. Anlatılan tarih ise yakın tarihin en karmaşık günleri, en acılı günleridir: 12 Eylül öncesi ve sonrası yaşanmışlıklar; sorgu, zindanlar, işkenceler... Ve daha da acısı; içerden vur

doğduğun şehri mantar tabancası ile basan o çocuk bendim rüzgâr entarini havalandırdığında utanan da ben bir oyundu aslında karıncaların yuvalarını dağıtmak günahını almadım demek acısı olmayanın eli de ovulmazmış peşimde uzun zamandır boğan otu toplayan cüceler var elleri küflü zehir sen tanrısın ben karınca yuvası dağıtan yiğitlikte eşit miyiz işte o zaman bu zaman ‘‘o’’nu bırak beni al

Ölüler ağlar mı? Evet ağlar. Ben de birkaç kez ağlayacak noktaya geldim. Ancak ağlayamadım. Öldüğüm gecenin sabahı cenazeme gelenlere baktım. Yüzlerine tükürecek kadar öfkelendiklerimle, secde edecek kadar saygı duyduklarım aynı safta duruyorlardı. Ailemin acısını paylaşma adına baş sağlığına geldiler. Yaşamımı paylaşmamış olanlar, ölümü paylaşmak için geldiler. “Yaşamını paylaşmadığın insanın ölümünü paylaşmaya ne hakkınız var?” diye çığlık atmak geçti içimden, ama maalesef o zaman ağzıma toprak doluyordu.

Mavi bir günde başladım yazmaya, Yazmasaydım nefesim hissiz, Kelimelerim kederli ve alacaklı kalırdı bu hayatta. Kelimelerimin çoğu bir vapurda Martılara simit oldu neşeyle, Bir kısmı topal bir martı kardeşin acısına yoldaş, Bazen konamayan bir martının Özgürlüğünü dilerken buldum kendimi, “Konmaktır asıl özgürlük!” derken. Mevsimlerin dönüşümünü izledim, Ağzım ve kalbim açık zamanlarda, Şaşkınlıkla ve aşkla. Kalbimde taşıdım sevdiğimi, Adadan adaya ve ana karaya… Vapur beni şifahaneme teslim