“Sonra bir an geliyor ve aynada gördüğü kişiyi tanıyamıyor insan. Yaşadığı hayatın kendi hayatı değil başkalarının hayatı olduğunu anladığı an tam midesi ile kalbi arasına oturan o iç sıkıntısını alt etmesi hiç de kolay olmuyor. İşte o zaman ne yaparsan yap gözlerindeki hüznü silip atamıyor, kahkahaların çınlatsa bile her yanı, ağlayan o çocuğun sesini bastıramıyorsun. Sonra ne mi oluyor? Önce bir öfke sarıyor tüm vücudunu. Kalbinde, midende, vücudunun her zerresinde hissettiğin o korkunç öfke. Öyle bir öfk

An gelir gidersiniz. En çok kalmak istediğiniz zamanda ve sessiz bir ölümü kabul ederek içinizde. Bir zaman meselesidir neyi, kimi ne çok sevdiğiniz. Her döneminizde farklı bir sesi, farklı bir filmi ya da bir kitabı sevdiğiniz gibi mesela. Ve bir gün, bir an biri gelir ve birini hepsinden, her şeyden ayrı seversiniz. Artık her şey onu değil de o her şeyi hatırlatır. Bu roman, o farklı zamanlara, öznelere, nesnelere ait iki faili meçhul ölünün, bahsedilen o anda takılı kalmış faili meçhul olasılıks

Düşünmek, susmak ile başlar. Düşünüyordu sessizliğinin içinde.  Babası, annesi, ağabeyleri artık yoktu. Onlarsız kendisinin de artık var olabileceğine pek inanmıyordu. Ölmekten korkuyordu. Ama yaşamak da korkutucuydu artık. Yaşarken kendini herkesten korumak zorunda gibi hissediyordu.Kendini korumanın yolunu da kalabalığın içinde kaybolmakta bulmuştu. Bundan böyle yaşamanın yolu buydu onun için. Artık az konuşan, çok dinleyen, hep gözleri açık etrafı izleyen bir Çağrı’nın hayattaki ilk günüydü bugün.“Adın n

“Geçmişin özlemini çeken hasta ruhlu iki aşığız biz inan bana, bir fahişe ile sahtekarın aşkı daha edebidir. Zaman bizi beklemedi.Sen ve ben iki ayrı yolda gidiyoruz, işte bu yüzdengerçek aşkı hep yaşayacağız.Her karşılaşmamızda yeniden canlanacak aşk.Kısacık bir anda tüm yaşamı sevgimizle dolduracağız sonra yeniden ayrılacağız, belki yıllarca görüşmeyeceğiz.Ama bir düşün: ne tatlı ne ihtiraslı buluşmalar bizi bekleyecek.Hayal ettiğimiz mutlulukları kaybetmeyeceğimizi bileceğiz...”

Kratos’un gizemine gümüş çerçeveden bakarken deniz cihanın sırrı akar aynalardan!Anahtarlar seslenir kuyulardan!Karışır can ile canan Efsanenin kanadına konar tevâfuk…

Oysa zaman eski eşyalarla dolu çatı katındaki gibi geri gitse ve öylece donup kalsa ne güzel olurdu. Bir el, masanın köşesinde çaprazlama duran daktiloda hikâyesini yeniden yazsa olmadı bir ihtiyar, duvarda asılı gaz lambasının fitilini tutuştursa ışığın etrafında toplanan çocuklara, Beyoğlu’nun atına atlayıp Kafdağı’na gidişini, peri kızını bin bir zahmetle buluşunu, atının terkisine atıp sarayına getirişini, Kel Oğlan’ın, Dev Anası’nın elinden kurnazlıkla kurtuluşunu anlatsa çocuklar ihtiyarı ağızları

“Akıp gidiyordu hayat, biz de ne görsek unutup gidiyorduk. Kalemime sığdığı kadarını saklamak, göstermek, kaydetmek istedim belki bir işaret fişeği olur diye...” Gonca AtaçHayatın içinden öyküler klişesini yüreklerimizle beraber yakıp geçiyor Gonca Ataç.Tesadüfen görünce ya da başlarına korkunç şeyler gelip haber olduklarında hatırlayıp sonrasında hemen unuttuğumuz hayatlara, “Ah” sesinin gerçek sahiplerine kulak veriyor:Denizlerde feryat eden göçmenlerin, devasa yapılarıntehlikeli kolonlarının arasında ca

Buket Sivri, okurun gözündeki ayrıcalıklı yerini yeni bir romanla sağlamlaştırıyor.Güz Basamakları’nı okumaya başladığımızda Çayeli Apartmanı’nın dairelerine yerleşiriz önce…Sayfalar ilerledikçe dairelerin içine sığanlarla sarsılırız. Kendimizi duyguların önüne dikilen inat kulelerinde, bitti sanılan bir aşkın alevlenişinde, kadınların yaşamlarında yaptığı devrimlerde, sevdiğini korumak için aşkından vazgeçenlerin hüznünde, umuda uzanan bir karayolunda babadan oğla inen tokadın sesinde, Almanya’da evinde öl

Ayrılıklar aşka aittir. Ama önce bir arada olmalıyız. Bir gün mutlaka ayrılacağız. Ben ayrılıkları severim. Çünkü içinde sevda vardır. Ayrılırız korkusuyla yaşıyorsan hiç aşkı yaşamamışsın demektir. Aşklar, ayrılıklar, yalnızlıklar, yaşadıysan Sen de benim gibisin. Kendimi çok yalnız hissediyordum Ne yapmalıydım Kırık dökük parçalarımın ayaklarımın altında ezilmesini mi izleyecektim. Yoksa dağılan parçalarımı onarıp tekrar Bir bütüne mi dönüştürecektim.

Rabia Burhan, şiirlerine tutkun okurun yüreğine bu kez bir romanla dokunuyor... İç Anadolu'daki köyüne, halasının yanına gelen Bahar, yıllar öncede kalmış ama bugün bile izleri sürülebilen bir aşk hikâyesinin peşine düşer. Güzelliğiyle herkesi büyüleyen Selver'in hikâyesidir bu. Yazar, kalemini Selver'in yüreğine koyduğu stetoskoba çevirirken kulaklarımıza ulaşanın milyonlarca genç kızın sesi olduğunu düşünürüz önce. Bugün yaşayan bir miras gibi duran kadim gelenekler, evlerin içinden, çeşme başından, k

Ellerinin Altında Bir YazDokunsanGöğsüm Geçmiş Kışın Zehrinden ArınacakUzun Boylu Bir Serap CanımdaNefes Nefese KalacakSeni Nasıl Özlüyorsam ÖyleEllerim Mavi Yanında Duruyor SuyunYakasından Bir Gül Bırakıyor Kaldırıma Gölgem Güneşinle Sarılacak.Yastığımdaki Düş İzi HeyyyUyumaSen Öpersin Sabahı Boynundan AncakTek Kanadı Kalmış ZulmünVuruldu Vurulacak

“Nur içinde yatsın, Aysel’in bir vasiyeti var mıydı bilmiyorum. Galiba o da ortalama bir ömür süreceğini, ölmek için çok genç olduğunu düşünüyordu. Çünkü insan, kaç yaşında olursa olsun ölümün hep uzak bir ihtimal olduğuna inanıyor. Gün içinde bir cenaze, bir mevlid, bir selâ, hatta bir doğum bize yaşamın ne denli tıknefes ve öngörülemez olduğunu hatırlatabilir. Unutmak nasıl bir tercih değilse, hatırlayış da değildir.”Kurt ile Kuzu yıllardır unutamadığı aşkı Aysel’in hatırasıyla yaşayan İsmail’in, kalbiyl

Kalın cam kubbenin üstüne ışınlandılar. Günlerden salı ya da çarşamba, belki de cumartesi. Saatler bozuk değildi ama hiçbiri zamanı göstermiyordu. İncecik beyaz ışık üçünü de okşadı. Yeryüzünü şefkatle kucaklayan gökyüzü ne yaptığını biliyordu, tüm kanatları eşitlemişti…"Zamansız Saat” okuru yakıcı sorularla karşı karşıya bırakıyor. Bizi yaşadıklarımız ve yaşattıklarımızla yüz yüze getiren sorular bunlar. Dilek İşcen Akışık’ın başarısı hepimizin bildiği hikâyelerden, gözden kaçırılmış birçok değerli insanlı

Yaşadığı yeri terk etme isteği, insanın mutsuzluğunun belirtisidir. Tatil gibi, gezi gibi bir şey değil ki bu. Mutsuz olmasa neden yerini, yurdunu, sevdiklerini ve geçmişini bir çırpıda bırakıp ne olacağı belli olmayan başka bir geleceği arar insan?Hüseyin Demir ikinci romanı Korsika Umuda Yolculuk 124+5'te bizleri, dünyanın kapanmayan yarası olan mülteci sorunuyla karşı karşıya getiriyor. Aynı zamanlarda, farklı sebeplerle vatanlarını terk etmek zorunda bırakılan bir grup insanın macera dolu dramını okurke

Ben neymişim, nasılmışım, nedenmişim, ne kadarmışım…Seninle keşfediyorum kendimin, ruhumun en ücra köşelerini. Seninle arıyorum içimdeki kayıp çocuğu. Bir yerlerde sıkışıp kalmış duygularımı hatırlıyorum seninle. Nerede olduklarını uzun zamandır bilmediğim masal kahramanlarımı, çizginin dışına çıkmadan boyamaya çalıştığım desenlerimi, bastırırsam daha belirgin çizerim derken hep uçlarını kırdığım boya kalemlerimi… Seninle kaybolan yanlarımı, seninle ruhumu yeniden keşfediyorum: Ruhumun atlasısın sen.Kendimi

Dünya var: şairim ve kıymetin benimle, şiir uzantan evim Sözcüler var: kalbin aynası her şeyi görür ve anlar, anla ve ağla Şiir var: her kız biraz anne kusuru baba gafı. Baba gider anne kalır Acı var: ilk defa siyah ağladım anne olunca, doğu ve doğumun şalıyla Ağrı var: hayat bileğimi fena büktü hiç acımadım, atların aczi kadranım Aşk var: nabız ve nefes, yaratılan sende öldüm, öl bende! Tin var, tanrı var: ölümü harfle anlatır ölümsüzlüğü şiir yaratır!

Bazen hayatta koşulları fazla da zorlamamak gerekir. Ben zorlarım, ha zorlayıp da bir başarıya erişeceğimden mi, tabii ki hayır. Yeter ki kendime gereksiz gerilim çıkarayım, yeter ki bir şekilde kendime hayatı zorlaştırayım. Herkesin bir hobisi vardır, kimi kitap okur, kimi seyahat eder, kimi kanaviçe işler. Ben de kendime hayatı zorlaştırırım.Sevdiğimiz biri bizi aldattığında, bizi üzen şey aldatılmış olmak mıdır yoksa bizi aldatan o çok sevdiğimiz kişinin artık hayatımızda olamayacağına dair duyduğumuz üz

Cennetteki Şeytanlar, bildiğimiz değil, gerçek olmasından korktuğumuz bir kenti anlatıyor. Sizi gülümsetmeyecek hatta şaşırtmayacak da. Gelmekte olan karanlığın ardına gözlerinizi kısıp dikkat kesilmenizi sağlayacak.Uluslararası sermayenin çıkar ilişkileri, otoritenin zorbalığı, sıradan insanın bencilliği ve umursamazlığıyla derinleşen adaletsizliği kim giderebilir? Bir insan mı, teknoloji mucizesi bir yapay zekâ mı? Hangisinin gözlerini Themis gibi bağlayabilirsiniz?Kokmuş, çürümüş, parçalanmış, adaletsiz

Dağları dünyanın en güzel çam ağaçlarıyla kaplı K şehri çürüyordu kaç zamandır. Tarlasını, bahçesini satıp da kamyo kasalarına doluşanlar, ölüm vadisini andıran puslu otogar köşelerinde değnekçilerle pazarlığa tutuşan maceraperest delikanlılar, yük vagonlarına sıkışıp kalmış kömür soluyan kaçak işçiler ya da başkentten tanıdık bürokratları devreye sokup da uslu kıyı şehirlerine tayin çıkartan memurlar arkalarına bakmadan şehri terk ediyorlardı. Bu öyküler sınıf atlama endişesiyle ne yapacağını şaşıranlar

Bir anda gökyüzünü çeşit çeşit kuşlar kapladı. O kadar çoklardı ki, gök maviliğini renk cümbüşüne terk etti. Albatroslar, martılar, ebabil kuşları... Hatta efsanenin içinden Zümrüdüanka bile çıkıp gelmişti. Ötüşleriyle âdeta bayram yerine çevirmişlerdi semayı. Yüzlerce, belki de binlerce kuş yere inip gagalarıyla topladılar albümleri ve yeniden çekildiler gökyüzüne. Kaosun başkentinde sahte sözlerden kuleler inşa eden, bir kâbusun içinde zihinlerinde çeşitli oyunlar oynayan, gerçekle hayal arasında gidip