Yazarken kendini yeniden doğuranlar vardır, sancılı ama direngen; işte Musa Karbadağ, o doğum sancısını hakkıyla yaşamaya çalışanlardan. Şiirlerine hasretin ve acının yanına, umudu ve direnci de eklemeyi bilmiş. Bunu yaparken kullandığı yalın ve samimi dil, yaşamın içindeki savaşın her ne olursa olsun süreklilik gereğini de göstermiş olmuş. Yazdıklarına bakılınca; doğup büyüdüğü ve güzelleşsin diye uğrunda bedel ödeyip, mücadele ettiği topraklardan koparılmanın onda bir umutsuzluk yaratmadığı aksine, yazmak

Bazen gecenin derin sessizliğinde tek canlılığın kendi nefesimin olduğunu fark edince nefes alıp vermekten korkmaya başlamıştım... Belki öldürülseydim ve ailem cenazeme ulaşsaydı daha iyi olurdu. Çünkü artık dönüşü olmayan bir yere gittiğimi anlar, sonraki yaşamlarını sürdürmek için kendilerine göre bir yol izleyip hayatlarını düzene sokarlardı. O da olmadığına göre, büyük bir ihtimalle, sert dalga yemiş küçük balıklar gibi ya deryanın içinde baygın baygın sürükleniyorlar ya da onlara hayat veren deniz, on

Oysa bu halkın da dili ve sözü vardı. Ne çare ki, sözü Tümülüs'ün karnında saklıydı. Dedim ya, sadece konuşacağı anın gelmesini beklemektedir. O an belirdiğinde ne olacağını kim bilebilir? Tahminden öteye bir şey söylenemez. Söz toprakta tohum gibidir. Tohumun filiz verip gövermesi bir damla suya bağlıdır. Tarihi yeniden yeşertecek bu damlanın nasıl, nerede, ne şekilde damlayacağını da önceden kimse bilemezdi. Bildiğimiz, sadece bizim hikayelerimizdi.

Ev berbang jî Çîroka kesên ku ji nû ve Xwe afirandin e. Di zilûmata herî tarî de Xwe li gurzek ronahiyê digre Li gel recifandina kûr Ya rastiyên ku derdikevin meydanê Efsaneya kurdan a Ku xwe li çiya daye... Husnu Ablay Çar rûkên çiyayê Cîlo bi çîrok in. Bi çar dilan stranan dibêje. Rûkê wî yê rojava, bi Simbil tê navkirin ku ji kevrê îm e. Her roj çemê Zê di ber lingên wê de bi strana xwe diherike. Di ser bajarê qedim, çav dide Feraîn û bi helbestên xwecihiyan dengê koçeran e li Berçelan. Rûkê

Çirokén biwêjan, di çanda her gelî de cihekî bi rûmet digirin. Lewre ji bûyerên balkê pêk hatine, loma jî gelekî bala mirovan dikiînin. Ev çîrok di mêjiyê mirovan de ciyekî visa digirin ku ji wir derketina wan zêde ne guncan e. Bi rastî jî mirovê ku çîroka biwêjekê bibihîze yan jî bixwine, nikare zû bi zû wê ji bîr bike..Her çi qas biwêj raste rast ne e.ret û pend bin jî, lê bi hîkayet û bi wateya mecazî gelek caran ji mirov re dibin îret û pendên herî xurt Di çîrokên biwêjan de hêza afirandina gel a ku bi

Her şey şehri yerle bir eden o gürültüyle başlamıştı. Olaylar öylesine ani gelişmişti ki saniyeler içinde her şey olup bitmiş çığlıklar, bağırış çağırışlar, acı acı inlemeler, hawar sesleri ortalığı birbirine katmıştı. Havada uçuşan insan bedenleri; etrafa yayılan kesif kan ve barut kokusu insanı sarhoş ediyordu. Çevredekiler bu olup bitenin etkisiyle sarhoş olmuşçasına ortalıkta dolanırken; Ali'nin içini inceden inceye bir huzur kaplamış olup bitenler ona etki etmiyor gibiydi. Şehrin dışındaki kimsesizler

Gece karanlık da olsa yol aydınlık can yolu Dost söyle herkesçe kalbin derinliğinden biline Sevgi, barış tarlasında filizlenirken kök Yürekler cesur, yarınlar aydın yarın Korku dağların arkasındaki tırsak bir mahkûm Esaret toprağa gömülen bir suçlu olur Mertlik meydanında yiğitler cirit atarken Yiğit yüreklere okunan bir destan olur

Ey Ala! Ku tu bilind nebî li bala, Jîyan ji bo me her vala. Lazime Kurd bike mitala, Da ku bi hev re rakin em ev Ala

Zarokekî mezinbûyî bûm. Min di mirêkê de dest bi rûyê xwe da, bêhna porrê dêya min jêdihat, sermest bûm. Û ji hilma min, hilma yara min a esmer- min kişand kezeba xwe, bûm eşqkêş, serîxoş û dîwane. Manyaxê bi navê Ez, di nava serê min de wenda bû û êdî wexta min tunebû li xwe bigerim. Ma wexta min hebûya jî, ez ê li xwe bigeriyama qey, meyger-

Dewe Kasan giredaye bacare Çewligi dewede, navça Darahene wa (Genc) ü dewede dirokiya. Na dewede xeli şaristiniyan jiyana xo derbaz kerda. Sera hezar ü newsey ü vist ü panci de (1925) Deme serhildane Şex Said Efendi de Dewe Kasan'de ji xemginiye de zaf pile welatra vila biye. Ede na xemginiye de xeli heremane Kurdistani de daikane welati, rewşenbiran ü ronakbirane welati ü ciwanane welwti xeli xeli qar ü qotik ü kesre ni demi bila heq anti. Çira ke ede na dem de xeli veyvi be merde mendi, xeli domani be may

Anlatamadıklarım Tenimin gözeneklerine Gömdürülmüş lal ve saf Duygular...

Bir adım daha yaklaşırken, Bu kentin dilsiz kûçelerine, Dilsiz taşlarını nakşediyor, Titriyorken elleri, Kırmızı kalem tutan, Şair kalfası adam. Ve surların tanığı, Gizemli bir kadın, Gülümsüyor ona, Taşların hikayesini okurken, Dudaklar şarkı, Saçlar şiir, Gözler isyan, Taşlar ağıt okuyor.

Min kitebek xwend jiyana min guhert. Rezen ewil in ev ji romaneke, dibe ku ya Orhan Pamuk be, di aliyeke hişe min de maye. Xwendin, şopen xwe çedike. Payiza 1968 an, kovara Çiya bere min da nav siyaset u rojnamegeriye, em kirin hogiren hev, teyren çendbirak, cewiyen heman make. Ew roj u ev roj, hevalreti ü bihevrebuna me didome, hevhimbezkirina me sist nebüye. Ü ew risten ji helbesta Şiro heta iro ji di guhen min de dizingin: Şam ü london, Bern ü Tokyo pirr xweş in le ji Şiro re Heqari xweiştir e.

Merhaba dünya Balkıyan yağmurun Gün ışığı gözleridir akar gözlerime Şakır şukur Yeni bir zamanın aydın bir saatinde Bir beşiğin kucağındayım Tangır tungur Tangır tungur Gerçekleşen bir düş mü, Yoksa bir düşün gerçekliği mi Zihnimi sarsan? Bu sarı umutlar, Çağlayan yürek İnadına dilime dolanan bu coşkulu ezgi... Merhaba dünya Parmak uçlarım sabırsız, dans ediyorum Yüreğim tüy kadar hafif Kâğıt ile kalem sarmaş dolaş Daha bir güzel Şiir yazmak Ve yaşamak

Pirsa Çima? ya ku feisefeya jiyanê ji me re dike rêber divê ku bikeve rojeva her kesên ku li ser vê axê dijî... Eyv jinên ku bi pey şopa heqîqetê û jiyaneke azad ketin û li gund, bajar, deşt û çiyan geriyan. Ew di newal û nependiytn reştarî (je li stêrkên, herî geş ên biriqî geriyan. Li rê û rêçikên jiyana weş û azad geriyan. Li nav zozanên ku ji lîlos, gul, sosin û beybûn û ya ku ji xwezayê hatiye xemiiandin de geriyan. Carina liçiyanên yekem car tovê jiyanê hatiye avêtin û mirovahî bi pêş ketiyê û civakb

Aynı tomadan çıkmış gibiydiler. Yeşil haki parkalan, mekap ayakkabıları, postalları, ispanyol paça pantolonları, uzun saçları, kirli sakallan, Yılmaz Güney atkılara, 'Birinci' sigaraları, Cumhuriyet gazeteleri... Kimseye yan gözle bakmaz, kimsenin hakkına tenezzül etmez, mal-mülk düşünmezlerdi. Lokmasını yoldaşıyla paylaşır, halkıyla her türlü dayanışmayı gösterirlerdi 'Batı'da yoldaş, hoca, bacı; 'Doğuda heval, talebe diye tanınır, çağırılırlardı. Devrime öylesine odaklanmışlardı ki, Silvanlı Mele Potin,