Ce monde est éphémère...Les jours qui nous restent à vivre sont comptés...Le temps passe vite et ce que possède l'Homme commence à s’épuiser. Dieu nous rappelle dans la sourate al-Asr que l’être humain est en perdition... Sauf ceux qui croient, accomplissent de bonnes œuvres et s'enjoignent mutuellement la vérité et la patience... Dans cet ouvrage « A la porte de l'Amour », nous vous parlerons de la patience, de la vérité, de l'amour, de la valeur du dhikr, ainsi que de l'importance du compagnonnage avec

İmam Gazâlî buyurur: “İnsanın, çeşitli devrelerinde, gıdadan ve eşyadan lezzet alması birbirine müsâvî değildir.” Hakikaten yeni doğan bir çocuğun bütün lezzeti ve gıdası, annesinin sütünü emmektir. Fakat bedenen terakkî ettikçe, muhtelif enerjilere ihtiyacı devreye girer ve mecburen gıdalarının çeşnisi de değişir. İşte mânevî hayat da aynen böyledir. Mânevî yolda terakkî eden kimseye de önceki gıdalar, artık yetmezolur. Artık daha üst seviyede mânevî gıdalara ihtiyaç zuhur eder. Meselâ; farzlara ilâvete

O emsalsiz; "Şerefli Güller Gülü'nün" derdiyle; Gökler nasıl hıçkırmasın! Aşk nasıl çağlayıp da umman olmasın! Nasıl gökten inciler yağdırmasın! Nasıl çölde nisan olmasın! Nasıl olmasın ki; O'nun bereket ve hürmetine aşk kızgın çöllerde nisan güzelliği ve gülistanı olunca en kör gözler bile görmeye en sağır kulaklar da işitmeye başladı. "Bu yüz asla yalan söylemez!" diyerek îman eden bahtiyarlarla birlikte: Baktı tekrar baktı tekrar baktı tekrar baktı ve Misli aslâ yok deyip hep baktı hayrân oldu a

De nos jours, la religion islamique s’est apparentée dans l’inconscient des musulmans à une pratique mécanique se limitant aux préceptes fondamentaux et aux interdits. C’est la raison pour laquelle le Cheikh Irfan ÖZTÜRK a décidé de nommer cet ouvrage Nécessité de la réalisation intérieure. Nous pourrions même remplacer ce titre par « Nécessité de la réalisation intérieure pour une bonne pratique de l’Islam ».Un musulman qui se réalise intérieurement, est un musulman qui vit dans la pleine conscience d

Açıklama: Kainatın temeli sevgi ve muhabbete dayanır. Kula duyulan en kamil muhabbet O insanların En Kamil' Güzeller Güzeli Peygamber-i Zişan Efendimiz -aleyhisselam-'a duyulan muhabbettir. Bu sevgi bize «cennet vizesi»dir. O Alemlerin Varlık Sebebi'dir. O Gönüllerimizin Biricik Sultanı'dır. Biz mü'minler O'na tabi olmalı O'nun yolunda yürümeli O'nun sünnetlerini ihya etmeli hayatımızı bu doğrultuda tanzim etmeliyiz. Zira O'nu Rabbi terbiye etmiştir. Biz müslümanlar olarak O Mekke'nin Nüruina Medine'nin Gü

Açıklama: Efendimiz'e has bir vasıf: Cevâmiu'l-kelim... Az söz ile çok mânâyı şümullü bir şekilde ifade etmek... Birkaç kelime ile ve birkaç saniyede dîvanlar dolusu mânâyı asırlarca tefekkür edilse şerh edilse zâit olmayacak kelâmı muhatabın zihnine takdim etmek... Hazret-i Âdem'e isimler öğretilmişken O'na mânâların en ince derinliği verilmiş... Kendisi gibi gül mahiyetinde sözler... Gül nasıl derece derece açılırsa öyle zuhur eden asır asır bir başka güzel bir başka mânâlı cevher sözler... Darb-ı m

Bir hayalden ibaretmiş bu cihan Öteleri hatırlatsın râyihan Ey gönül sahibi özün gül olsun... Haddi aşanları zelil ederler Sâdıkları sever halil ederler Ateşe atsalar közün gül olsun... Sükût meclisleri kurmuş erenler Hâlden hâle girer kulak verenler Sen bir şey söylersen sözün gül olsun...

Ömür boyu ne kadar girift olursa olsun bütün meselelerde şahit olduğum en doğru parola ve şiâr: ‒Şikâyet Yok! Çare Var! Tekrar ediyorum: Kazanma yolları ne kadar ağır güçlüklerle dolu olsa da; ‒Şikâyet Yok! Çare Var! Tekrar ediyorum: Paylaşma yollarında nice engeller önümüze çıksa da: ‒Şikâyet Yok! Çare Var! Tekrar ediyorum: Sen çözümler bulmak için uğraşırken sana teşekkür edeceği yerde her türlü iftira atanlar fitne karıştıranlar ortamı bozanlar ve ortalıkları darmadağın edenler her zaman mevcut

Hakk'ın da razı olduğu sevilen bir eğitimci olabilme gayretinde mesafe almalıyız. Bunun vasıflarını da Peygamber Efendimiz'in emsalsiz örnek şahsiyetinden almalıyız. Gayretimizle, azmimizle, sabrımızla, olgunluğumuzla tam bir şahsiyet tevzî edebilmeliyiz.Hep tebessüm halinde bir liyakat ile daima Peygamber Efendimiz'in eğitim usûlleri etrafında «O nasıl öğretirdi?» sualinin cevabı mâhiyetinde bir kıvâma sahip olmalıyız.

Cibril'le gelen vayve içten boyun büktüler.Dikenleri gül bili çöle sevgi ektiler.Rahle-i tedrisinde Server-i Ebiya'nın,Allah'ın huzurunda -vav- gibi eğiktilerİmrenip şühedanın mahşerdeki haline,Yöneldiler ukbaya, nefsi dara çektiler.Mazlumun sırtındaki harar dolusu zulmün,Karanlığına doğan güneş gibi tektiler.Küçüldükçe büyüyen, büyüdükçe küçüle,Fakirin sofrasında tadımlık ekmektiler.Cihad emri gelinceİ Bedir, Uhud, Hayber'de,Küffarın tepesine bulut olup çöktüler.Ne elem, ne kedere, ne gama gözyaşını,Şehid

Önce gönüllerdeki aşk, Hazret-i Peygamber'deki aşka hicret etmeli ki gerçek bir aşk hüviyetini kazansın. Hidâyet ve îmânımız, O'ndaki hidâyet ve îmâna hicret etmeli ki başkalığın benceleri ve pençelerinde boğulmaktan kurtulup sırât-ı müstakîm üzere olsun. Fikrimiz, irfanımız, basîretimiz, insanlığımız, hakikatimiz, vuslatımız, her şeyimiz ve her meselemiz, O'na hicret etmeli ki, O'ndaki hâle bürünsün ve huzûr-i ilâhîde kabûle layık görülsün.En sevgili Peygamber'e kim hicret eder, Seyrî, ona Allâh, ebedî r

Cihan sessiz bir Kur'ân, Kur'ân da sesli bir cihan olduğuna göre; Ehl-i Kur'ân da, her ikisinin feyz ve rûhâniyet kavşağında bulunan bir irfan mihrâkı ve tecellî âbidesidir. Erişilmez incelikler ve dibi görülmez derinliklerin örneği olarak yaratılan insan, yüksek kıymetini, ancak Rabbine kulluk istikameti üzere Kur'ân ve Sünnet dünyasında yaşamakla muhafaza eder. Kur'ân'ın en mühim berekâtından biri de insanı içinden uyandırmak, dış güzelliklerle hislendirmek, âfak ve enfüs cilveleri içinde onu Rabbinin muh

Hayırlı insan olmanın en mühim şartı; Allâh'ın bize lutfettiği nimetlerin teşekkürü mahiyetinde, o nimetlerden infak etmektir. Elde ettiğimiz bu nimetler; hem bizim ihtiyacımızı karşılıyor, hem de fazlasıyla ihtiyaç sahiplerine infak edilerek onların gönülleri hoş edilip vazifemizi yapmış oluyoruz. Bu güzellik de etrafımıza faydalı olmamıza vesile olmaktadır. İnfakta cömert olanlar aslında fazlalık nimetleri ebedîleştirmektedirler. İşte içtimâî mükellefiyetler de burada başlar. Bu mükellefiyetlerin bir kısm

Malûm olduğu üzere ilk insan ve ilk peygamber Hazret-i Âdem -aleyhisselam-'dır. Hem de o yeryüzünde bir halîfe olarak yaratılmıştır. Allah Teâlâ, eş olarak Âdem u'a Havva Annemiz'i yaratmıştır. Bir müddet cennette yaşayan bu iki şerefli insan nümûnesinin; âyet-i kerîmelerde belirtildiği üzere dünyaya gönderilerek, burada da belirli bir müddet hayat sürmeleri takdir olunmuştur.

Açıldığında sandığı her zaman dolu ve zengin görürdük, sanki hiç boşalmazdı. Anneannemin sandığa bir şeyler koyduğuna da hiç rastlamazdık. Çocuk aklımızla bu işin sırrını bir türlü çözemezdik. Anneanneme sorduğumuzda ise rahmetli sadece tatlı tatlı gülümserdi. Yıllar sonra okuduğum bir hadîs-i şerif bu işin hikmetini fark etmemi sağladı. Ebû Hüreyre -radıyallâhu anh- anlatıyor: Rasûlullah -aleyhissalâtu vesselâm- buyurdular ki: Kulların sabaha erdiği her günde iki melek semâdan iner ve bunlardan biri şöyle

O'nun gönlünde ne vardı? -O'nun gönlünde; hidâyet bekleyen insanlık vardı. -O'nun gönlünde; takvâya eriştirilecek ümmet vardı... -O'nun gönlünde; dertlerine derman olunacak garipler, mazlumlar, kimsesizler ve yetimler vardı. Çünkü; O'nun âlemlere rahmet olan gönlü, uçsuz bucaksız bir cihan gibiydi. Bütün mahlûkat o gönlün derûnundaydı. Kezâ; O sav bir yağmur gibiydi; bütün ücrâları bile yeşertiyordu. O sav bir güneş gibiydi; bütün kuytuları bile aydınlatıyordu. Bu dâvâda; Ömür boyu Rasûlullah sav Efendimiz,

Hazret-i Mevlânâ buyurur: Benim beytim; beyt değil, bir mânâ cihânıdır. Hezlim (mîzah ve lâtifelerim) de hezl değil, te'dîbdir (terbiye etmek maksadıyladır.) Kıssalarım; basit ve sıradan sözler değil, tâlimdir. Sırları ve hikmetleri îzah ve idrâk ettirmek içindir. Anlayışlar, istîdatlar ve kabiliyetler her insanda farklı olduğu için zaman zaman Hazret-i Mevlânâ, hezl vâdisine de girer. Yani basit gibi görünen kıssalarla; insanın derûnundaki tefekkür ve mücadeleyi, nefsânî ve rûhânî temâyüllerin esrârını, in

Ecdâdımızın ruh dünyasını yeniden hatırlayalım. O Anadolu dervişinin sahsiyet ve karakterini gönlümüze yeniden nakşedelim. Bu faziletlerden geriye ne kaldı? O aileden, o hayran bırakan şahsiyetten, o huzur ve saâdet yuvası hânelerden geriye ne kaldı? Nereden nereye geldik?!. 

En küçüğünden en büyüğüne kadar yaratılmış her şey, birer ibret levhası, ilâhî sanat harikası...Hal böyleyken Eserden Müessir'e, sanattan Sanatkâr'a, sebeplerden Müsebbib'e varamamak, aklın cinneti değildir de nedir?Zerreden kürreye, mikro âlemden makro âleme aklı ve idrâki en güzel şekilde irşâd eden sayısız yüce hakikatler ve ilahî manzaralar karşısında alık, duygusuz ve nâdan bir şekilde kalmak, aklın cinneti ve iflâsı değildir de nedir?İlahî vahiy ve yüce duygulardan uzaklaşarak robotlaşan beyinler, in

Tarihler Şahittir ki: Bir harpte eğer ruhsuz kalıplar tabir-i caizse molozlar ölüyorsa, ardından yıkımlar ve hezimetler geliyor, vatan toprakları viranelere dönüyor.Fakat eğer hakiki şehidler veriliyorsa, ardından fetihler ve zaferler geliyor. Dolayısıyla; Bir milletin istikbalini görmek keramet değildir. Eğer gençlik; Gücünü ve kuvetini nefsi arzuları peşinde ziyan ediyorsa, istikbalde hüsran vardır. Fakat gençler, Gücünü ve kuvetini hayra ve hasenata sarf ediyorsa, istikbalde zafer rahmet var demektir.