Ben bir ulu cami şadırvanıyım,Mana aleminden izler bilirim.Elden ele giden dost kervanıyım,Nice kışlar, nice yazlar bilirim.Sema kapısını açarken ezan,Kuşatır alemi rahmet-i Rahman,Meleklerle dolar boşalır mekan,Böyle yaşanası hazlar bilirim.Güvercinler dört yanıma konarlar,Sularımdan içip içip kanarlar,Hü!.. Hü!.. diye diye Hakk'ı anarlar,Dualar demeti sözler bilirim.

«Külfetsiz Evlilik» için ne lazım? Çok bir şeye gerek yok. Sadece kanaat ehli olmak kâfî. Kanaat, yani gönül zenginliği. Var-yok demeden, hâlimize râzı olarak evlenmek. Bence; en zengin evlilik bu. çünkü bu şekilde hanım da erkek de birbirlerine bereket vesilesi olurlar. İşte o bereket; dünyevî ve uhrevî nice imkânları da peşinde getirir. Yani insana ganîmetin ve nimetlerin yolunu açan formül, kanaat ehli olmaktır. Zaten; «Evlilikte Geçinmenin Yolu» da, her şeyden önce bundan geçer. Bir yuvada kanaat va

Daha önce 46 yıllık hukuk adamlığı geçmişimi; yalın, tarafsız, fazla değerlendirme ve yorum yapmadan yazmıştım. Ancak bu tarz bir hatıra, tuzu olmayan yemek gibi oldu. Halbuki bu yüce meslek öyle yapılıp geçilecek bir vazife değildir. İnsanların hayatlarında derin izler bırakacak olan her kararın sonuçlarının derinliğine düşünülmesi zaruridir. Bu sebeple burada; yaşadığım vak'aları anlattıktan sonra bu hadiseyle alakalı olarak, hukuki neticeler yanında, sosyal ve ahlaki bazım değer hükümlerinden de söz etti

Bu sancak rengini kandan almıştır, Hiç kimsenin kan dökmeye hakkı yok!.. Bu topraklar ceddimizden kalmıştır, Hiç kimsenin taş sökmeye hakkı yok!.. Erdik yine Çanakkale meşkine, Gurbet elde kalan, dönmüş şaşkına, Ümmet sevdasına, Allah aşkına, Hiç kimsenin set çekmeye hakkı yok!.. Osmanlı mirâsa köprü kurulsun, Bütün kalleşlerden hesap sorulsun, Fitne-fesat çıkaranlar kahrolsun, Hiç kimsenin fit sokmaya hakkı yok!.. Var çok şükür Hak'ça açık kucaklar, Bizden izler taşır köşe-bucaklar, Ağlayan a

Peygamber Efendimiz buyurdu: -Girmekten kaçınanlar hâriç tüm ümmetim cennete girecektir. Ashâb-ı kiram; -Kimler girmekten kaçınır? Yâ Rasûlâllah! diye sorduklarında, Rasûl-i Ekrem j'in cevabı şöyle oldu: -Bana itâat eden cennete girer; kim ki, bana isyan eder, cennete girmekten kaçınmış demektir. Bu hadîs-i şerîfi tefekkür ederek; dillerimizden ve gönüllerimizden şu duâyı eksik etmemeliyiz: Allâh'ım! Bizi Kur'ân-ı Kerim'de beyan buyurduğun gerçeklere göre yaşayan kullarından kıl. Sevgili Rasûlü'nün sünnet-

O'nu satırlardan okumaktan ziyâde, gönüllerden okumakla mümkündür. Yani; nebevî ahlâk ile ahlâklanmış, takvâ ehli âlim ve âriflerin gönül âlemlerinden feyz ve rûhâniyet alarak okumak îcâb eder. Bir mü'min; O Güller Gülü j karşısında mânevî duyuş, heyecan ve ürperişlerini derinden hissettiği ve O'nun gönül dokusundan nasîb almaya başladığında, O'nun şahsiyetine râm olur ve O'nun muhabbetinden lezzet almaya başlar.

Kâinâta bir nur doğdu. Yeryüzü O'nunla aydınlandı. İnsanlık O'nunla şeref kazandı. İnsanlığın ferdî, ahlâkî ve içtimâî ulaşabildiği en doruk noktada O -sallâllâhu aleyhi ve sellem- vardı. O Nur Nebî'nin muhabbeti bütün mahlûkatın varlık şifresi oldu. Karanlık dünya, karanlık hayatlar O'nun nûr hâlesi ve nûr şûlesi ile aydınlık şafaklara döndü. Âlemlere O geldi, iyi ki geldi... HOŞGELDİ! O'na en ulvî salat ve selam... En güzelinden, sonsuzca... O ki alnındaki nûru insanların yüreklerine dercetti. Susuz çölle

762/1360'ta Antep'te doğan Hanefî hadis âlimi Bedrüddin Aynî'nin hadis usûlü ıstılahlarına vâkıf olması, rical bilgisi ve hadis edebiyatına hâkimiyeti; ona Hanefîlerin kaynak kitaplarından el-Hidâye'de yer alan hükümleri sıhhat derecesi en üst seviyedeki hadislere dayandırma fırsatı sunmuştur. Adeta İmâm-ı A'zam'dan beri, ortaya konulan mezhebin hükümleri, Aynî'ye kadar gelişen hadis usûlü kavramlarıyla onun tarafından yeniden incelenmiş ve bunların doğruluğu ispat edilmiştir. Aynî, bu eserinde, kendisinden

Aslında rahat bir zamanda değil, mânen zor bir zamanda yaşıyoruz. Belki imkânlar itibarıyla rahat, fakat; bir yanda televizyonun menfî filmleri, bir yanda mâne-viyatların yaprak gibi savrulduğu müteverrim internet sokakları, bir yanda nefsâniyeti tahrik eden modalar ve bir yanda insanları uzaktan kumandalı oyuncaklar gibi sürükleyen reklâmlar... Yani; sayısız mânevî tehlike ve nefsânî tuzaklar itibarıyla oldukça zor bir zamandayız. En küçük bir rehâvet, gaflet girdaplarında taze dimağların felâketlerine seb

Ezilen ve hakkı yenilen insan, güçlenmeyi ister. Hazret-i Peygamber'in ifadesiyle kristal kadar narin olan kadınlara karşı erkekle rin muamelelerinde bir kusur var ki toplumumuzda kadının ayakları üstünde durması, erkeğe muhtaç olmaması, karşısında dik durması(!) için okuyup meslek sahibi olması arzulanmaktadır. Yapacağınıza inanın!, «Başaracağım!» deyin, Beyninizi beşinci vitese takın!, Hedef 100! gibi sloganlarla gençleri motive mi ediyoruz, depresyona mı sokuyoruz?! 15 yaşındaki çocuğunu cepheye göndereb

En karanlık yerde, en sessiz ve ıssız caddede, Kimsesiz kaldım dedirmez, sohbet eyler besmele. Zorluğundan işlerin harmanda kalsan tık nefes, İste yardım; hiç yorulmaz, gayret eyler besmele. Çekme gam, biganeden, boş ver şikayet etmeyi, En çorak vicdanı ey dil, cennet eyler besmele.

Rasul-i Ekrem Efendimiz; Gelmiş ve geleceklerin en asili ve fazîletlisi, insanlığa ağlayanların en merhametlisi, en büyük ilâhî rahmet, yegâne mürşid ve rehberdir. Fahr-i Kâinât Efendimiz'in hayatı; bütün renk, âhenk ve çeşnisiyle en müstesnâ çiçeklerle bezenmiş bir cennet bahçesini andırır ki, arayanlar, kendileri için güllerin en güzellerini o gülistanda bulabilirler. Ne mutlu o mü'minlere ki, Allah ve Rasûlü'nden başkasına gönül vermez ve yaban bahçelerinden hülya meyveleri dermezler.

Rûhânî tefekkür, kalbe ait bir îman anahtarı... Kâinat, mûcizevî âyetlerle dolu bir tecellî ve esrar kitabı; esmâ­i ilâhiyyenin fiilî tecellîsi, âdeta sessiz bir Kur'ân... Kur'ân da, kelâma bürünmüş, konuşan, öğüt veren bir kâinat... İnsan ise, her ikisinin kavşağında bulunan bir irfan mihrâkı ve tecellî âbidesi... Cenâb­ı Hak, Kur'ân­ı Kerîm'inin 137 yerinde insanı, kâinatta sergilediği ilâhî kudret nakışlarını ve azamet tecellîlerini tefekküre davet ediyor. Hakikaten, feyizli bir gönülle kâinâta nazar ede

Her medeniyet, kendi insan tipini vücuda getirir. O insan tipi de, mensup olduğu medeniyetin sıfat ve karakterleriyle âhenk arz eder. İslâm medeniyeti, insanlık tarihinde bir kere ulaşılabilmiş bir zirvedir. Bunun sebebi, beşerî fıtratın, ilâhî ilim, irfan ve hikmetle teçhîz edilmiş olmasıdır. Yani o toplumun güzîde insanları, nefsânî problemleri bertaraf ederek, gönüllerini, hakikî ilim ve irfân ile mezcetmişlerdi.

Ferdî kurtuluş önemli değil, hep beraber kurtulmalıyız. Rabbim kâfirlere de îman nasip etsin, onlar da kurtulsunlar. Kurtulmak için hep beraber gayret lâzım. der, arkasından şu hikâyeyi anlatırdı: Avcının biri kuşları yakalamak için ağ germiş ve çok sayıda kuş yakalanmış. Yakalanan kuşlar çırpınıyorlar, biri bu taraftan öbürü şu taraftan.Fakat ağı havalandıramıyorlar. İçlerinden birisi demiş ki; Arkadaşlar, böyle olmayacak, ben komut vereceğim, hep beraber kanat çırpacağız. Bir, iki, üç... deyince hep berab

Evlâdının ve neslinin âkıbet endişesini duyan bir mü'min, geçici bir metâdan ibaret ve husûsen inişli-çıkışlı imtihan şartlarına sahip olan bu hayattan ziyade; evlâtlarının nihâî âkıbetlerini, yani âhiretlerini düşünür. Onun için, çırpınır. Evlâtlarını dünyaya hazırladığı ve dünyalığını helâlinden kazandığı gibi; sonsuz âhiret yolculuğunun yegâne azığı olan takvâyı da ihmâl etmez. Elbette mü'min, bu dünyada evlâdının rızkını düşünür. Fakat onun asıl endişesi, o lokmaların helâl olup olmadığıdır. Evlâdına ve

Kâinât ufkuna şîrâze bu nâdîde eser, Hür minâreyle ezân olmasa gök kubbe çöker! Hendesemden görünür burda gönül önceliği, Sır bu, hâlâ akıl almaz bu kadar inceliği... Ölmeyen öz sanatın mührü Süleymâniye'dir, Mührü, cennet vatanın kalbine imzâ diyedir... * * * İftihâr et düne baktıkça, fakat şimdiyi gör, Yine târih yazacak bir hünerin var mı gönül? Onca baş tâcı eser, ceddini yâd ettiriyor, Seni yâd ettirecek bir eserin var mı gönül?

Görenle görüştüğün mübârek eşiğine, Sana bakmaya lâyık bir göz getiremedim. Düşe-kalka gelirken bu rahmet beşiğine, Günahlardan arınmış bir öz getiremedim. Bin bir câhillik ettim, can düşünce gurbete, Billâh tevbeler olsun Sen'den başka nisbete, Aşkı lügat eyledim Sen'in ile sohbete, Yine şânına uygun bir söz getiremedim.

İnsanlığa rahmet yüce bir can diye geldim, Sevdâya susuz gönlüme cânan diye geldim. Geldim Sana ey Fahr-i Cihân sonsuz ümitle, Ravzan bu kulun affına imkân diye geldim. Âmentü, yolun Hak yoludur yollar içinde, Ümmet olabilmek yüce unvan diye geldim. Bambaşka yaratmış güzel endâmını Rabbim, Âlemdeki her can Sana hayran diye geldim. Aşkın, şu garip gönlümü sarmış yakıyorken, Hicrân, dayanılmaz, acı hüsrân diye geldim. Pervâne kesilmiş Sana âşık nice canlar, Âciz bedenim uğruna kurban diye geldim.

Gönül bu, koştukça koşmak istiyor, Yüce dorukları aşmak istiyor... Suya hasret toprakları besleyip, Sonra enginlere taşmak istiyor. Dört yana uzayan sarmaşıklarla, Mahzun gönüllerde coşmak istiyor. Umutlara yuva olan yürekle, Sabrın potasında pişmek istiyor. Ebabilce kanat açıp yarına, Fillerin yolunu eşmek istiyor. Günbeyli huzmeli, ak ışıklarla, Karanlık geceye düşmek istiyor.