İnsan, kendini tanıyınca neden ölüm kaçınılmaz oluyor? Ne uğruna ve hangi nedenler için yaşıyoruz? İkna olunmayan beyinlerin iştahsızlığının nedenini, kim veya kimler biliyor? Başlangıç ve son, ikisinin arasında olan şey; yaşam ve ölüm. Gittikçe yaklaşan bir sonun yeni başlangıcı, kaçınılmaz olana hazırlıksız yakalanan zihinlerin çıkmaz soruları ve her sorunun cevabını, sadece ihtiyacı olduğu kadar bilen bir şuur; şuurun bildiklerini amaçsızca telaffuz eden bir dil... Her insanın yapması gereken bir gör

Senin, kalbime tesir eden yüksek çekim gücün, yalnızlığa sunulmuş bedenimi nasıl da Aşkın Kara Deliği'ne hapsetmeyi başarıyor... Suç sende mi dersin? Yoksa seni Yalnızlık ile aldatmamı sebep bilirsin? Sen yalanımda gerçektin her nefesimde... Yalnızlığın en derin kuytusunda, karanlığın en yoğun renginde yaşayarak öğreniyorum şimdi. Gerçek olan tek şey bendeki sen, sendeki geçmişim, yarınlarımdaki hayalin... Ben gecelerimde seni seçtim, gündüzlerimde ise yalnızlığı... Bir o kadar yakın ve bir o kadar da uza

KÖTÜ BİR YAŞAM, İYİ BİR GELECEĞE ENGEL DEĞİLDİR.

Gecenin sessizliğinde, Gecenin kimsesizliğinde, Gecenin yalnızlığında, Gecenin karanlığında, Klavyeye düşen bir damla gözyaşının hikâyesi bu... Belki de sıradan insanların sıradan hikâyesi, ama öyle ön sıradan değil. Arka sıralardan... Mehmet Büyükkaya Ve adam ruhuna fısıldadı... Keşke bugün yarın olsa!..

"Ağır adımlarla gerçek hayatı öğrenmeye çalışan 18 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Her bir adımımda, kendimi bir yudum daha tanıyorum..." Hayat; çocukluğunu köyde geçirmiş, üniversite hayatına yeni atılmış bir genç kız. Karşısına her defasında farklı zorluklar çıkıyor. Bu zorluklarla, neşeli bir ruh haliyle mücadele etmeye çalışıyor. Tahmin bile edemeyeceği olayların kurbanı olan Hayat, bu kez güçlü kalmayı başarabilecek mi?

"Kendini tanımayı henüz becerememiş 17 yaşında bir lise son sınıf öğrencisiyim. Kendime çıkış yolları aradığım fakat her defasında çıkmazla karşılaştığım, kimisine göre hafif kimisine göre ağır olayların kurbanıyım. Yaşadıklarımı hüzün yerine birer tecrübe olarak değerlendirdim. Bana bu yeteneği veren Allah'a hamd olsun..."

Daha önceleri defalarca kâğıtlara resimler çizmiş, okulda kara tahtaya renkli tebeşirlerle evler, arabalar yapmıştık ama şimdi ilk defa bir duvara resim çizecektik. Hem de koskoca bir duvara.

Ölüp de dünyaya geri gelen var mı? Belki gelen vardır ama farkında mıdır? Duymadık, görmedik... Hangi hayatımızı yaşıyoruz? Varsa eğer, paralel evrenlerin hangisindeyiz? O kadar bilinmeyen arasında eldekiyle yetinmekten başka çare yok gibi. Öyleyse oksijen tükettiğimiz süreyi, birçok hayatı yaşıyormuş gibi yaşamalıyız. Bu kitap; çalışan, para kazanan, gezen, fotoğraf çeken, çiftçi, spor yapan, yiyip içip eğlenen, kitap okuyan, müzik dinleyen, dans eden Erimlerin değil, yazı yazan Erim'in eseri. Gerçi

Göktürklerin hikayesini anlatan bir eser olan ‘Hun', tanrılara ve zamanındaki mitolojik yaratıklara kafa tutuyor. Yaratılış hikayesinin temelinde yatan olaylara dayalı, daha önce kimsenin işitmediği kayıp bir dünyada bilinmezliklere karşı göğüs germiş bir kahraman kendi destanını yazıyor. Tarih kitaplarında ve eserlerde yazmayan tarzı ile efsanevi fantastik bir dünyaya davetiye çıkarıyor. ‘Hun' kendi bilinmezliği içerisinde yaşarken, bir yandan da zihnindeki sorularla mücadele ediyor. Cevaplarını almayı üm

"My father was a dark man, a very dark man, Abu Samra. But as you see, I could pass for a Britisher, for a Norwegian. I could also be someone belonging to the Slavic race. Who peeled off my skin, Abu Samra? Who took the black passion from my eyes? Who turned me into a thoroughly modern man? Who? Why? Lesh?"

Hayatımızın en kısa zaman dilimi, en güzel, en masum, en temiz yıllarıydı çocukluğumuz... Oyunlarda yenilmek kadardı üzüntülerimiz, düştüğümüzde dizimizin kanaması kadardı acılarımız, en sevdiğimiz oyuncağın kaybolması kadardı kayıplarımız. Büyümek istedik hep, hemen büyümek. İsterken acıların, kırgınlıkların, üzüntülerin de büyüyeceğini bilemedik! 1970'lerde Ege'nin bir orman köyünde yaşayan çocukların hayalleri ve ufukları nereye kadar gidebilirdi ki? Elektriğin, telefonun olmadığı, aşıdan yoksun bir köy

Bu güzel eserinde sevgili Deniz, en güzelinden katıksız hisleriyle karşımıza bir edebiyat ziyafeti sunuyor... Okudukça herkesin kendinden bir parça bulacağı bir dünya... Sinan Mahir Kayıran Hayat ne kadar zor, ya da ne kadar kolay... Başımıza gelenleri başımıza gelen şeyler olarak mı değerlendiriyoruz yoksa yaşam içinde dönemeç noktaları mı? Bir çocuk bir hayatı, hayata bakış açımızı, yaşam görüşümüzü ne kadar etkiler? Otizm? Yıllarca sinema perdesinde, kitap sayfalarında bir şekilde gördüğümüz, çoğu ke

Dünyaya gelen her insan mutlu olmayı mı hedeflemelidir, bilmiyorum. Belki de öyledir. Mutluluk denince benim aklıma ilk önce Marilyn Monroe geliyor: "Eğer," diyorum, "mutluluk denilen şeyin parayla pulla, makamla mevkiyle ilgisi olsaydı Marilyn Monroe intihar etmezdi." Eğer amaç mutluluksa insanların büyük çoğunluğu için ona ulaşmak, yaygın inancın aksine, hiç de zor değil bence. Yaşamdan aldığımız keyif veya duyumsadığımız sıkıntı, yaşama nasıl baktığımızla çok fazla ilişkili. İşte bu yüzden gülmeyi de

"Ardışık sayılarla öykü yazmaya başladığımda, başlangıçta çok kolaydı. Ancak sayılar arttıkça öykü yazması giderek zorlaştı. Böyle bir yazma eylemine başladığıma pişman olmuştum, ama iş işten geçmişti ve bu kitap bitecekti!

Yaşamın en önemli serüvenidirt çocukluk... Çocukluk, insanın kendisini anlattığı bir masaldır bir bakıma. Bilinmezlikle başlar ve keşfedip öğrenerek devam eder. İnsan bir süre sonra büyür ve çocukluğundan hızla uzaklaştığını düşünmeye başlar. Ancak, yaş aldıkça çocukluğundaki renklerin, kokuların, tatların çağrısını yüreğinde yeniden hisseder ve o günlere geri dönmek için bir yolculuğa çıkar. Bu yolculuk onun en uzun serüveni olacaktır. İşte bu ilk öykü kitabında Mithat EVECEN'in düşlerine girer çocukluğu;

Anne sabah evin işlerini yaparken herkes gibi o da deprem haberlerini dinliyor, bir taraftan da hemşire kızını işe gitmesi için ağır olan uykusundan uyandırmaya çalışıyor. "Hadi kızım, uyan. Saat sekiz, geç kalacaksın..." Aradan fırsat bulup televizyonun başına geçer, pürdikkat haberleri dinler. Haberler üzücü, korkunç, görüntüler kan donduruyor. Bir ara çay suyuna bakar. kaynadığını görünce çabucak demini koyup yine kızına seslenir. "Hadi kızım, uyan artık. Geç kalacaksın." deyip yine televizyonun yanına g

Hayat güzelliklerle dolu, fakat insanlar hep birbirlerini üzmek, bu güzelliklerle dolu olan hayatı bir cehenneme çevirmekle meşgul ve bu güzel hayatı, bu koskoca dünyayı cehenneme çevirme çabasındalar. Oysa hayatın her anında, her lahzasında bir güzellik, her anında bir mutluluk, bir sevgi saklı, dünya herkese yeter de artar ama bazı insanlar bunun farkında değil, Allah bu dünyayı tüm canlılar için yaratmışken, bazı insanlar sanki bütün dünyayı kendisinin tapulu malıymış gibi sahiplenip, diğer insanlara, ca

Sevgi gücünün aşmayacağı engel yoktur. Ailede, okulda, iş yerinde, mahallede, köyde, her yerde sevgi harcına muhtacız. Kalplerimize sevgi ağacını dikersek hayatımız iyilik meyveleriyle dolacaktır. Sosyal çözülmenin yerini sosyal bütünleşme alacaktır. Düşmanlıkların yerini dostluklar alacaktır. Kitaptaki öykülerde anne sevgisinin gücünü, sevginin toplumda sağladığı dayanışmayı, yardımlaşmayı, kardeşliği, kaynaşmayı göreceksiniz. İnsan ve çevre sevgisini bulacaksınız. Okudukça insanları, bitkileri, hayvanları

Bu kitapta saf duygunun ve sevginin satırlarını okuyor olacaksınız. Loyalty isimli hayali bir şövalyenin, Jeanne d'Arc'ı anlatışını okuyacaksınız. Jeanne'ın, şövalye ile konuştuğu ilk öykü, Loyalty'nin hislerini yansıtan bölümlerle sürecek. İkinci öyküde bir arkeoloğun İstanbul'da bir konakta olağanüstü buluşu kurgulanmakta. Son öyküde ise 1642 yılında Fransa'da bir manastırda geçen olaylar anlatılmakta. İşte Jeanne'dan bir kısım: Gözyaşları sonsuz nehir olarak, gözlerinde birikmiş iken gördüm onu. O günkü

Günhan bir kaza sonucu tekerlekli sandalyeye bağımlı kalmış bir öğrenciydi. Zeki fakat çok çalışkan değildi. Babası onu, derslerden aldığı notlarla değerlendiriyor, bilgisayarında sürekli oyun oynadığını sanarak sık sık azarlıyordu. Bu arada bir yazar, MAVİ ÖYKÜLER adlı bir site kurmuş öyküler yayınlamaktaydı. Çocuklar okulda yazarın kimliği üzerinde tahminler yürütürken Sinan yazara ulaşacağı savı ile övündü. Günhan: "Asıl bilgisayar başında sürekli oturan benim, ben senden önce çözerim yazarın gizini," de