Hayatın her zerresi mutluluk adına çırpınıyordu. Yağmur şehrin kirini söküp atmıştı, rüzgâr ise kötülüğün peşindeydi. Güneş yalnızlığın üzerine çökmüştü. İnsan için geriye sadakat kalmıştı ama insan kördü, nankördü! Oysa kaç çiçek feda edilmiş, kaç şiir unutulmuştu? Sanırım tüm etkenler bir araya gelip insanla savaşmalıydı... Bir Çin atasözünde şöyle der; 'Ancak durgun su yıldızları yansıtır.' Yani aziz dostum, sizin son derece büyük bir kusurunuz vardı; yıldızları görebilmek için her zaman durgun su a

Ben Edgar Allan Poe'nun Usher evinde doğdum. Orada büyüdüm ve orada öldüm. Bana bir şans daha verildi. Yıkıntıların arasından çıkıp gökyüzüne baktığımda H.P Lovecraft'ın kozmik korkusunu keşfettim ve hala devam eden edebiyat maceram böylece başlamış oldu. Okudukça ve yazdıkça kendi korkularımla yüzleştim ve kendi kalemimi buldum. Bu kitap karanlığın çocukları için yazıldı. Şimdi ışıkları kapatın ve bir mum yakın çünkü bazı şeyler sadece mum ışığında gözükür. Öteki Taraftan Anlatılar gibi...

Güçlü bir yakamoz ateşi ışıldar Gök kuşağının katmanları arasında Sen olduğunu bilirim Limanda vapurların düdük sesi Beni bırakmaz dediğim yârin gidişi Mutluluğa küsüşüm ve o insana isyanım Merhamet yok gözümden dökülen yaşlara Kaderde ne de hüzünlü bir çay deminde Yüksünmüyorum seni sevmekten Dağlar kadar taşı omuzlarıma yüklesen de Güçlü bir yakamoz ateşi ışıldar Gök kuşağının katmanları arasında Sen olduğunu bilirim Limanda vapurların düdük sesi Beni bırakmaz dediğim yârin gidişi Mutluluğa küsüşüm ve o i

Açlık olmasın, yoksulluk bilinmesin Atalım kör karanlık kuyulara cehaleti Çocuklar yaşasın, gülsün, oynasın! Artık Çocuklar ölmesin, Onları içine alan toprak, artık utanmasın!

Bu öykü; bazı kötü kişilerin yarıda kesmek istedikleri iki cilt arasında kalın bir yapı. Senin yollarında gezerken ne kadar çok kavgacı varsa hepsine meydan okuyorum. Birilerinden bahsediyorlardı bana birkaç gün önce. Meğer seni korumak için kapı arkalarında meydan dayağı atacaklarmış bana. Fark eder mi? Ben seni hayalini kuramayacağın en büyük aşkla seviyorum. Çok isterlerse senin uğrunda öldürsünler beni, sesim çıkmaz. Cinayet de neymiş? İntihar der geçerim. Ardımdaysa bir iki satır veda notu... İntihar e

Geçmişle gelecek arasında kendine bir yer edinmeye çalışan, yaşadığımız ana sıkıca tutunan aşklar, güzel dostluklar ve kaybetmeye mahkûm kötüler vardı. Üç küçük çocuğun erik ağacının tepesinde başlayan dostlukları bir ömür sürecek, Mehmet'in gecenin karanlığında bir otobüs terminalinde aldığı itiraf hayatını değiştirecekti. Ya deliler delisi ve güzeller güzelinin ölüm kokan toprağın üzerinde yeşeren sevdasına ne demeli? Bir de şahitlik edeceğimiz meczup Hamza ve mahcup Emine'nin pazar yerinde başlayıp mezar

Ve sonunda anlıyorlar ki nedametin izleri ne yüzdeki yaraya, ne çölde silinip giden kervanın izlerine, ne de zemheride aşılan karlı dağlardaki izlere benzer. Bu iz en yakınında duruyor, içinde çarpıyor. Ritimler birbirini şaşmadan izliyor, zaman zaman değiştirilen bu ritimler menfi hükümler yüzünden dinginleşip sükûnete çekiliyorlar. Yürekteki dilhun yaralar o kadar derin olur ki; aylar, seneler, asırlar geçse de, ne kadar iyi edilip sarılmak istense de yine de iflah olmazlar. Bir kere yanarsa o yürek, bir

Uzun yol yorgunu yüreğim, Sancılar için de kurtuldu esaretten. Köleydi evvelinden, Prangalar eskitti sevgisinden. Ne sevgiymiş be arkadaş Canına yandığım yaktı canımı. Vardığım da anladım zaten, Uzaklaştıkça ayrılık denilen yerden...

Pelin bilmediği bu devirde ne yapacağını bilemezken, Ömer bir anda evinde beliren bu yabancı kıza nasıl tepki verecek? Peki Pelin neden budevire gelmiş olabilir? Ömer'in bildiği o sır ne? Gelin dolaptaki kum saatini Pelin ile beraber çevirip hep beraber öğrenelim. Zamanda yapılan en güzel ve en acı yolculuğa hazır mısınız?

Bir grup üniversiteli öğrencinin hikayesini anlatan bu eserde, yazar günümüzdeki olaylardan esinlenerek kaleme almıştır. Hikayedeki Ayaz isimli öğrenci herkesi kendisi gibi saf ve temiz kalpli gördüğü için karşılarındaki insanların da kendisi gibi olduğunu düşünür. Hikayedeki Canan isimli öğrenci Ayaz'a çok güzel bir hayat dersi vererek insanların iki yüzlü olabileceğini gösterir. Her üniversiteli öğrencinin okuması gereken bu güzel eser için Yazar Miraç Necati Okay'a sevgiler ve saygılar...

Ruhlarımız o kamp ateşinin içinde cayır cayır yanmaya mahkûmdu. Bizi çocukken ayıran hayatın yarattığı kamp ateşine el ele düşmüştük biz. Küçükken. Daha çok küçükken yanmaya başladık. Hayat bizi ayırdığında daha çocuktuk. Yılların ardından birleştiğimiz yer mahkûm olduğumuz başka bir yerdi. İki hapishane birleşti ve yanmaya mahkûm olduğumuz kamp ateşini körükledi.. Ummadığımız yerde ummadığımız bir zaman hayat yüzümüze güldü. İpler elimizdeydi. O iplere ya benzin döküp kendimizi yakacaktık. Ya da hayatlarım

Ey eceli kış olan güz'üm Ne yüzünden öte bahar Ne de nefesinden öte hayat var Ancak kalsam olmaz Gitsem gönül halden anlamaz Öyle bir yanık Öyle bir çetrefilli sokak ki Yürek kabuk bağlamaz Senli bir düşün mirasçısıyım.

Sevgili Okur, elinde tuttuğun bu kitapta yer alan paylaşımlardan her ne alacaksan senindir. Yol senin yolculuk senin, alacakların, kazanımların da senin. Ve Unutma, ancak uyanmaya gönüllü isen bu kitaptan bir şeyler alabilirsin.

Çaldığı arabayı karakola teslim edeceğini söyleyen kararsız bir hırsız, kıyafetinin altına iliştirdiği oyuncak bebeğe İsa adını veren bir şizofren, melankolik Ermeni bir şaman, eline tutuşturulanı kabullenmiş bir dilber, herkesin hayatında yer edinmiş bir ufak işler düzenbazı, Hasan Sabbah'ın soyundan geldiğini iddia eden bir dedektif... Anti-hümanist bir meleğin, insan yaşamına -Amerika Kıtası'nın keşfinden veba virüsüne, 27'ler Kulübü'nden Alamut Kalesi'ne uzanan- müdahaleleri ve diriltilmiş bir günahkâr

Nasıl ki her güzel söz; kökü yerde, dalları yüksekte bir ağaç gibiyse, adım atılan, tohumu atılan her güzellik de bu yola revan oluyor aslında. Bütüne fayda dileyen bir Niyetle başlıyor her şey... Elinizdeki bu kitap; hepimizin kendi adına dikebileceği güzellik ağaçlarından 20 tanesinin, tohumlarının atılışını ve birer ağaca dönüşmelerinin hikayelerini içeriyor. 20; bir iyilik kılavuzu aslında... Siz de bu dünyaya kökü yerde, dalları yukarda bir ağaç gibi sarılmak, güzelliğe kök salmak ve emanete sahip çıkm

İnsanlar genelde Kendi yücelttikleri değerlerin altında ezilirler. Yüzüne bakılmadığı takdirde, Varlığı hiçbir anlam ifade etmeyecek olanlar, Önemsenmeye başladıkça gitgide büyürler. Ve sonunda öyle bir zaman gelir ki, Onların tutsağı olmaktan kendini kurtaramaz insan...

Masalları sever misiniz? Peki, en çok okumayı mı yoksa dinlemeyi mi? Ya masalları görme yeteneğiniz olsaydı? Kahramanımız ile bunu deneyimlemek istemez misiniz? Okuyup arka kapak yazısını da yazarsanız belki bir gün masalları görebilirsiniz. Neden olmasın?

Birilerinin karşıma çıkıp Yıllardır seni arıyordum. demesinin hayalini çok kurdum. O cümleyle değişecek çok şey vardı. İlk önce gerçek bir ismim olurdu ve ben o isme yaşamak istediğim tüm hayalleri sığdırırdım. Tek kişi olmazdım, çizilen hiçbir resimde sayfa önceki gibi boş kalmazdı. Pembe rengini ilk kez annemin elbisesini boyamak için kullanırdım çünkü anneler en çok o rengi severdi. Peki,sonrası neydi o hayallerin? Boynuna mı atlıyordum karşıdakinin yoksa avazım çıktığı kadar Neden?.. diye bağırıyor muyd

Deliksiz bir uykudan uyanıyordu Rauf. O kadar uzun bir süre hareketsiz kalmıştı ki vücudu, bir an için ölmüş olduğuna kanaat getirdi. Ölüm zannedilen kadar kötü değilmiş diye düşündü. Gözlerini açmayı denedi, 10'ar kiloluk küçük halterler kadar ağırlaşan göz kapaklarını açmak için insanüstü bir çaba harcaması gerekti. Zordu ama imkânsız değildi, gözlerini açar açmaz karşısında gördüğü manzara Rauf'u öldüğüne kati olarak inandırdı. Bembeyaz bir bulut kaplamıştı dünyayı ve buluttan başka hiçbir detay görünmüy