Kendine benzeyeceksin ararken, Kendini hissetmeyeceksin bulunca. Kendini kaybedeceksin beklerken, Kendini bulacaksın Kendisi olmayınca.

Umutlarım var benim Her zerresi sen kokan. Kaybolmak istiyorum Ama yürüyerek Kimseden kaçmadan. Ardıma bakmaksızın Bir patika yoldan Kararsız Ama bir o kadar da sert adımlarla Bilinmeze doğru gidiyorum Yanıma Hiçbir pişmanlığımı almadan.

Bir Savaş Portresi Bozuk satıh yollarda öğrendim Kelimelere gizlenen özlemleri Retro şeritlerde parçalanan güneş Siyah beyaz portreler yakardı. Rüzgar eser, Kavaklar susardı. Mısır tarlalarında sensizlik yanardı. Radyoda deşifre olurdu ismin. Kuşlar hep olmadık yerlere konardı. Yükseklere mürekkep Alçaklara kan yağardı Sesini hatırladıkça belirirdi cismin Şehirleri buldozerler değil Hatıralar yıkardı. Her yüz de ve seste Gölgen önüme çıkardı. Bozuk satıh yollarda daima Yollar şarampole uçardı. Ve nasılsa re

Sevmek yormaz, kusurlu sevmeler yorar bizleri dostlarım. Okumak yormaz, göremediğimiz hiçbir kelime acıtmaz canımızı dostlarım. Güzel sevmeler ve gözlerinizi yormayan okumalar diliyorum.

SENDEN SONRA Her zaman doğan güneş doğmadı Birer birer tüm çiçekler sarardı Her kapım çaldığında sen sandım Senden sonra Söyleyemediğim sözler biriktiği için kalbimde Şiirlerimde hep senden bahsettim Vazgeçmeyi öğrendim senden sonra Ama hiç beceremedim Gözümün önüne gelirdi hayalin kimseler bilmezdi Yine de gözlerim seni arardı her cadde, her sokak, her şehirde Oturduğun koltuktan saç tellerini topladım Senden sonra kalan her şeyi sakladım Senden sonra; Bıraktım artık düşler kurmayı, Çünkü kurduğum her düş

Merhaba Baba; Ben senin hüzünlü yanın pes etmeyen kızın... Bu kitapta sen varsın acılarım var gözyaşım ve yaşanmışlığım var... Çiçekler nasıl kokar bilmem ama Benim babam toprak kokuyor...

Bitirmem gerek dedi ve silahını ateşledi. Bitirmesi gereken işler vardı. Onunsa beklemeye vakti ve sabrı yoktu. Duvarları geçmek için verilen pencereyi açmadan bakmaya çalıştı önce. Yavaş yavaş açtı pencereyi, kafasını uzatıp içeri baktı, zaten orayı gördükten sonra oradan kurtulmak mümkün değildi. Kurtuluşu yoktu. Biri yapbozları sever misin? dedi ve hayatı değişti. Artık bir oyunun, bir yapbozun içine girmişti, artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Parçaları ararken, kayboldu derinlerde. Bir el uzandı

Bir tebessüm anlatır bu son liman Umut yok artık sensiz hareket eden acımasız yelkovan.. Belki uzaklardan bir kuş uçar Senden bana bir umut haber sunar.. Rüzgâr bana sanki bir dost; Kokunu savurur beni mest eder,savunmasız.. Yine ıslak bir türkü eşlik eder bakışlarıma Hasret kaldım nerede deniz gözlerin bu baharın ortasında.. Sonbahar sarmışken bu şehri Güneş ışıkları ısıtsın artık kentin her bir yerini.. Sazlar türkülere yakışırken,

Ne oldu? diye sordu Petroviç. Bu esnada gören tek gözünü Akakiy Akakiyeviç'in üzerindeki üniformanın yakasından başlayıp kollarına, oradan da sırt ve bel bölümüne, düğme iliklerine doğru gezdirerek inceliyordu. Hepsi kendi elinden çıkmış olduğu için gördükleri son derece tanıdıktı. Bu tavır terzilere has bir alışkanlıktır aslında; birisiyle karşılaştıklarında ilk yaptıkları şey budur. İşte bak Petroviç... palto, kumaşı... görüyorsun, diğer yerleri aslında sapasağlam... biraz tozlanmış, o yüzden eski gibi gö

sevdiğim, kaybettiğim tüm renkleri sende buldum. gün senin olduğun yerden yükseldi ortalık bir tek sen varken aydınlık oldu gel, son bir kez daha kucağına al beni senin ayakların olmadan yürümem mümkün değil kalan yolu...

Bu gece belki de son gece, Bu gece son kez bakıyorum gözlerine Kaçamak bakışlarla... Sûr'a üfledin bu gece, Ve mahşerin tek günahkârı benim... Arapçayı öğrenemedim ama Şarabın tadına baktım... Alışılagelmiş hicran akşamlarında Rock da dinlerim yüksek katlı Emperyalist kulelerde, Mesut seraplar da görürüm. Asimile edilmiş toplumlar gibi tüm benliğimi kaybettim sonraları... Gitarın teline değil de ruhuma vuruyordun minicik parmaklarınla... Ruhumu da kaybettim Ve diri diri yakılmış bedenlerle empati kurdum bir

Ürktüm sessizliği bozan, açık sözlü bu yanıttan. Dedim 'Kuzgun kurnaz çıktı, ezberlemiş nakaratı. Herhalde bir sahibi var, her gün bin belaya uğrar, Adam feleğe pes etti, 'Ben bu dertten onmam!' dedi İflah olmam 'Asla' deyip, belki de kestirip attı. Demek kuş ondan öğrendi, 'Asla' denen nakaratı. Hayran olup gülümsedim, 'Her işte bir hayır!' dedim, Hemen bir sandalye çekip kuşun önüne tünedim. Yerleşerek minderime göm ülm üştüm hayallere: Bu uğursuz iğrenç kuşun, deri-kemikten her yanı. Kadim çağdan uçup ge

Bir tebessüm anlatır bu son liman Umut yok artık sensiz hareket eden acımasız yelkovan.. Belki uzaklardan bir kuş uçar Senden bana bir umut haber sunar.. Rüzgâr bana sanki bir dost; Kokunu savurur beni mest eder,savunmasız.. Yine ıslak bir türkü eşlik eder bakışlarıma Hasret kaldım nerede deniz gözlerin bu baharın ortasında.. Sonbahar sarmışken bu şehri Güneş ışıkları ısıtsın artık kentin her bir yerini..

Bir süre sonra sağlığıma tümüyle kavuşup kendi evime taşındım. Pek umutlanmadan, içimdeki kötü önsezileri bastırmaya çalışarak, mektubumun karşılığını bekliyordum. Vasilisa Yegorovna'yla kocasına bir şey söylememiştim daha. Fakat teklifim onları şaşırtmayacaktı. Ne ben, ne Marya İvanovna duygularımızı onlardan gizlemeye çalışmıyor, mutluluğumuzu onaylayacaklarını önceden biliyorduk. Neden sonra bir sabah, Savelyiç bir mektupla girdi içeri. Mektubu titreyen ellerimle yakaladım. Zarfın üstündeki yazı babamınd

Kadınlar çocuktur biraz aksi, dik kafalı, yaramaz yürekleri vardır onların bilirim... anla diye inleyen, aşkla titreyen naif yürekleri ama o kadınlar asla anlamadılar seni bazen fedakâr olmak gerekti aşık kursağındaki lokmayı almaz, sadece yere düşeni istedi işte mutluluk; şu kadarcık fedakârlıkta gizli ... O dünya yalan, tüm kurgusu aldatmaca değerini bilmeli eğer sana gerçeği, olacağı sunan varsa ... çok sevmek nedir bilirim elbette Fakat o bende gizlidir; söylemem size...