Hiçbir şey düşünmedim bu Pazar.. Hiçbir şey yazmadım da.. Ne bir şiir, Ne de suya iki satır.. Hiçbir şey dinlemedim.. Bir iki yaşlının evveli dışında.. Hiçbir şey anlatmadım, Bir masal bile.. Ve dahi; Hiçbir şey konuşmadım bu Pazar.. Herkes her yerde, Herkese karşı, Her şeyi konuşuyor.. Lüzumlu, lüzumsuz her ses var zaten! Ben konuşmasam da olurdu bu Pazar.. Hatta ben bu Pazar sevmedim de.. Herkes, herkesi seviyor zaten! Ben sevmesem de olurdu..

Eve ulaştığında her şey bıraktığı gibiydi. Işığı açtı. Perdeler kapalıydı. Her yer toz bulutu içerisindeydi. Yatağının yanı başındaki meyveler çürümüş, üzerindeki sinekler kendi payını alabilmek için adeta birbirleriyle yarışıyorlardı. Yavaş adımlarla sokak lambasını gören koltuğuna oturdu. Her şeyi burada bırakmıştı ve şu an bıraktığı yerden devam ediyordu. Eylül'ü düşündü, yüzünde istemsizce bir gülümseme meydana geldi. Yerinden kalkıp sağa sola sallanarak mutfağa doğru yürüyüp ışığı açtı. Bulaşıklar bır

Anka kuşu misali Küllerimden doğdum. Yılmadım, yıkılmadım Daha da sağlam oldum. Kim demiş her şey bitti? Her bitiş bir başlangıç. Uçsuz bucaksız ufukta Bir çizgiydim umarsız. Gök kızıl, deniz mavi Artık her şey anlamsız. Hayat yeni başlıyor Herkesle ama yalnız.

Çiçek; İstanbul'a, hayata, aşka, insana, düne (hatta milattan öncesine), bugüne ve yarına (hatta 3000'li yıllara) dair öykülerden oluşan bir kitap. Bir yanıyla yazarın gördüklerinden izler taşırken bir yandan da dünyanın kadim zamanlardan beri sessizce anlattığı tüm hikayelerden birer parça barındırıyor. Günümüz insanı kelimenin tam anlamıyla yaşam mücadelesi verirken grilerin arasına gizlenmiş umut ışıkları ile yolculuğunu sürdürüyor. Bu ışık kimi zaman bir selam ile geliyor insana, kimi zaman taze bir sa

Kısmet bizi diyar diyar gezdirir Yaralarım göz göz edip azdırır Hasretlik tatlı candan bezdirir Yanar ağlar, döner ağlarım, söyler ağlarım Seven sevdiğinden ırak gezer mi Uzadıkça gurbet yolu uzar mı Feleğin kalemi kavil bozar mı Yanar ağlarım, döner ağlarım, söyler ağlarım Yıkılası ne çok dağ var arada Bir ummana daldım, gözüm karada Bu gidişle eremem ben murada Yanar ağlarım, döner ağlarım, söyler ağlarım

Mr. Crosby's article on Shakespeare's a attitude toward the working classes suggested to me the idea of also exp­ressing my own long-established opinion about the works of Shakespeare, in direct opposition, as it is, to that es­tablished in all the whole European world. Calling to mind all the struggle of doubt and self-deceit, efforts to attune myself to Shakespeare which I went through owing to my complete disagreement with this universal adulation, and, presuming that many have experienced and are experi

Bu kitabın adındaki anlatı sözcüğü '' fıkra '' sözcüğünün karşılığı olarak kullanılmıştır. Abartı, ağlatı, artı, batı, çatı, dinleti, ileti, satı, tartı, yatı, yontu gibi sözcükleri üreten Türkçe, '' anlatı''yı da üretmiştir. Yazar, anlatılarını çözümlemeli olarak vermektedir. Elli yıllık anlatı biriktiriminden en kolay bellekte kalacakları bu yayına almaya özen göstermiştir. Açıkçası, sözlü anlatım sayısal yöntemle değerlendirilmiştir.

Ve böylece zarfı açtım. Koskoca sayfada yalnızca tek bir cümle yazıyordu, ama öyle bir cümleydi i bir insanın hayatını esir almaya yeten, musallat olduğu kişiyi ölene dek terk etmeyecek bir geçmiş hayaletinin kucağına bırakan; pişmanlığa mı yoksa yalnızca yolları birbiriyle kesişen kaderlerin bir oyununa mı pay biçmek gerektiğinin nihai kararını verdirtmeyecek tek bir cümleydi bu. Melampus, Lazar'ın karanlıkla yoğurulan ilminin, sanatının ve hayatının yalnızca bir gövde gösterisini sunmak için seçilmişti. O

Seni karnımdan değilse de kalbimden doğurup sevdim, bu dünya dasenin sevdiğin olma payı düşmeseydi bana ben senin annen olmak isterdim.... Sen dizimden yüzüme bakarken benim bütün dünyam kucağımdaydı... Artık hiçbir seçimimin tahmin edilebilir bir yanı yok. Ben neye dönüştüm bilmiyorum. Çoğu şeyden artık çok uzağım. Attığım emin adımlarımdan, kaygısız gülüşlerimden, kendi elimi kendim tutuşumdan ve her şeyin sonunda ki o sapa sağlam duruşumdan çok uzağım. Bu hikâyenin sonunda gözlerimin içine bakıp 'çok d

Most of the adventures recorded in this book really occurred; one or two were experiences of my own, the rest those of boys who were schoolmates of mine. Huck Finn is drawn from life; Tom Sawyer also, but not from an individual he is a combination of the characteristics of three boys whom I knew, and therefore belongs to the composite order of architecture. The odd superstitions touched upon were all preva­lent among children and slaves in the West at the peri­od of this story that is to say, thirty or for

Yaşadığımı yazdım Tırnaklarımla kazdım Yazılanı yaşadım Yaşamayı anladım

The rays of the September sun flooded the great halls of the old chateau of the Dukes of Charmerace, lighting up with their mellow glow the spoils of so many ages and many lands, jumbled together with the execrable taste which so often afflicts those whose only standard of value is money. The golden light warmed the panelled walls and old furniture to a dull lustre, and gave back to the fading gilt of the First Empire chairs and couches something of its old brightness. It illumined the long line of pictures

Karadağlı denilen kara yağız savaşçı bir adam önünde uzanan sonsuz derinliği olan bozkıra dalmıştı. Önünde göz alabildiğine uzanan uçsuz bucaksız bozkırda doru atını bir aceleyle mahmuzlamış, doludizgin ilerliyordu önünde açılan bu sonsuz derinliği olan bozkırlarda. Doru atının üzerinde kara yağız bir genç adam bodur çalılıkların içerisinde, çay kenarlarında, kayalıkların arasında, iç içe girmiş tepelerin yamaçlarında, tepelerden tepelere at koşturuyordu. Ortalığa çöken sarı sıcağa aldırmadan, yakan kavuran

Aşkla büyülenir yürek heceler. Diyar ellerinde sözde geceler. Mevlâm ayırmasın sessiz geceler. Diller yalan olur yürek ağlasın. Sevdiğini bir gül diye koklarsın. Saçlarını sümbül diye okşarsın. Kömür gözlerine nasıl yanarsın. Kaşı keman olur teller ağlasın. Baharı beklerken güze dönersin. Yazın sıcağında kışa dönersin. Mevsimler şaşırdı kime dönersin. Yazın terli olur kışın ağlasın.

Onun bu sessizliğinin arkasında geçmişi, geçmişinin arkasında kendi ailesi, uzaklarda bir o kadar özlediği, özlemini çektiği bir şehir bir kasaba bir belde ya da bir köy vardır. Çağan'ın. Kalbi onlarca sırlarla dolu olan bu kendince yaşlı adamın, gülümsemesine neden olan tek şey denizde özgürce dolaşan ve arada sırada zıp zıp zıplayan onlarca balıktır, kim bilir Çağan'ın korkuları, mutsuzlukları ve suçluluğunun tek sebebi şehirdir, insanlardır ve değişen yaşamdır

Bağlar Mevkii küçük bir alan değildi. Geçmişi 2 bin 800 yıl öncesine dayanıyordu. Erciş'in kuzeyi, Karataşlar, devamında Kızılkaya, Grekol ve Zırnekol tepenin alt tarafları, baştanbaşa üzüm bağlarıyla kaplı alan Bağlar Mevkii olarak adlandırılıyordu. Bağlar Mevkii'ndeki, üzüm bağlarını bozanlarla ilgili Sarduri'nin bedduası vardı. Anakaya üzerindeki belgeye göre Sarduri'nin bedduası aynen şöyleydi: Tanrı Haldi'nin büyüklüğü sayesinde Argişti oğlu Sardurı bir üzüm bağı kurdu. Her kim Sarduri'nin kurduğu Sar

Şimdi o dilimsiz zamanın içinde adı konmuş suçluluk duygusunu, kambur gibi yüklenmiş olarak bekler. Öyle bir bekleyiş ki kimi zaman amaca dönüşür, kimi zamanda neyi beklediğini unuttur. Olanlara ses çıkarmadan izleyici rahatlığıyla bakar. Koparılışa direnişiz kalışı, hepsinden kötüsüdür... ...İnsanın kendisiyle yüzleşme gereksinimi duyduğu anları, başarıları değil, yenilgi ve yitiklerinin olduğu zamanlarıdır. Hele de yüreğindeki o sızı vicdanı karartıcıysa... ...Şimdi beyin koyaklarında kümelenmiş anımsam

Ve yaşanıldığı? Gibi yaşanılacak umutların olduğu büyüme çağları engelliyor hayallerimizi. Oysa gerçekler her zaman ya acıdır ya da acıyı tatmış bir mutluluktur. Çocuk olduğumuz çağlarda keşke büyümedüşüncesi, büyüyünce de keşke çocuk kalabilme düşüncesi yaşama sevincimizi sadece bir karma hayata dönüştürüyor, işin özüne dönersek. Çocuk kalabilmek acı değil fakat çocukluk acı gibi geliyor. Çocukken bazen kendime niye büyüyorum? Diye düşünüp, acı yaşıyor gibi oluyorum. Oysa çocuk kalabilmek en büyük yaşama

Gün boyu süren, yakan kavuran, nefes aldırmayan o kavurucu sıcaktan sonra, ikindi sonu olup güneşin hükmünü artık yavaş yavaş yitirerek ortalığın biraz da olsa serinlemesinin ardından gelen, serin serin alınlara dokunan, suratları okşayan bir esintinin gelmesi, biraz da olsa yüreklere su serper. Gün boyu sıcağın etkisiyle asılan suratlarda bir tebessüm dolaşır, başlar kalkar, gözlerde bir pırıltı oluşur, bunlar mutluluk pırıltılarıdır. Bu akşamüzeri serinliğine rağmen ortalıkta basık bir hava mevcuttur, ne

Yaşanmışlıkları olmayan her bilgi unutulmaya mahkûmdur veya hayatımızda bir anlam kazanmaz. Uzun yıllar boyunda ülkemizde zamanı ve mekânı aramak için çıktığım yolculuklarda bazen kendimi coğrafyanın hâkimiyetinde, bazen tarihin derinliklerinde, sanatında, edebiyatında, ekonomisinde ve sosyolojisinde bulmuşumdur. Zamansız ve mekânsız insanın yaşaması mümkün değildir. En batısından en doğusuna, en kuzeyinden en güneyine ülkemizin dört bir yanını gezmenin verdiği keyf ve aşk ile elimden geldiğince yazmaya çal