Ah, kutsaldır bu meslek, bana göre bu meslek değil zanaattır ve hatta sanattır. Sabır gerektirir. Sabır kat edilmesi gereken en önemli merhaledir. Alın terine akıl terini, parmağındaki hünere zekânı, hayallerine ruhunun inceliğini ve güzelliğini katma becerisi ister. Üşenmeden, yorulmadan, yüksünmeden emek ister, merak ister, azim ister. Sinince parmağına yüksüğün moru bakırını seveceksin. İğne batınca eline acısına güleceksin. Mezrunu en sevdiğin kolye, biçki masasını kuş tüyü yatağın bileceksin. Gönyeyi k

İyi Hikâye Nobel Ödüllü yazar J.M. Coetzee ile klinik psikolog Arabella Kurtz arasında geçen, psikoterapi ve hikâye anlatma sanatı üzerine büyüleyici bir diyalog. Coetzee ve Kurtz, psikanalitik kuramları ve terapi yöntemlerini edebiyat eserleriyle yan yana getirerek psikoterapiyi, psikoterapideki gelişim idealini, toplumsal bağlamı ve kurmacayı farklı açılardan ele alıyor. Cervantes ile Dostoyevski gibi büyük yazarlardan ve Freud ile Melanie Klein gibi psikanalistlerin fikirlerinden yararlanan Coetzee ve Ku

Abim artık yıllardır hapiste yatan ve oradan çıkması kolay görünmeyen biriydi. Bir zamanlar herkesin gözünün içine baktığı genç ve parlak bilim insanı perişan durumdaydı. Ben içeride değildim ama büyük tehlikelerle yüz yüzeydim. Denizin ortasında gemisi batmış, dev dalgalarla boğuşan insanlar gibiydik. Öncesinde de -yakın bildiğimiz çevremizdeki kimselerle birlikte- sakin sularda yüzmeyi zar zor beceriyorduk. Bu hâldeki birileri bir anda dev dalgalar arasında kalınca başka ne olabilirdi ki? Dev dalgaların a

Yıllarca aynı yastığa baş koymuştuk. En az on yıl. Son yıllarımız ise aynı üniversitede geçmişti ama artık birlikte yatmıyorduk. O günler eskide kalmıştı. Köyde doğup büyüyen iki kardeştik biz. O zamanda yetişen hemen tüm köy çocukları gibi biz de uzun yıllar aynı tabaktan yemiş, aynı yatakta yatmıştık. Sonradan o iyi bir akademisyen olmuştu, ben ise son yıllarda gösterdiğim gayretle iyi bir akademisyen olma yolunda ilerliyordum. 14 Mart'ta onu hapse attılar! Hakkındaki suçlamalar bomboş, saçma sapan iddial

Elinizdeki bu kitap, sözlü ve yazılı edebiyatın başlangıcı sayılan dönemlerde özellikle kadınların tek iletişim aracı olarak kullanılan mektuplar üzerinden kaleme alındı. Birbirine yakın, bazen eş dost bazen de âşıklar arasında o süslü ve kokulu kâğıtlara en samimi duygular yazıya dökülür, kişinin hisleri kalem tutuşuna yansır, bazen mutluluklara karıştırmakla da kalmaz bazen de kederlere karışıp ağlatır. Osmanlıca çeviri editörlüğünü zevkle yaptığım Safveti Ziya’nın kaleme almış olduğu “Hanım Mektupları” a

Çok sevgili baba, Geçenlerde bir kez, senden korktuğumu öne sürmemin nedenini sormuştun. Genellikle olduğu gibi, verecek hiçbir cevap bulamadım, kısmen tam da sana karşı duyduğum bu korku yüzünden, kısmen de bu korkuyu gerekçelendirmek üzere, konuşurken toparlayabileceğimden çok daha fazla ayrıntı gerektiği için... Franz Kafka, 1919’da dinlenmek üzere gittiği Schelesen’de Julie Wohryzek adında bir kızla tanışıp nişanlandı. Aynı yıl kaleme aldığı Babaya Mektup, yazarın bu nişana karşı çıkan babası Hermann Ka

Osmanlı ordusunda I. Mızraklı Süvari Alayının bir subayı olan Teğmen Selim Bey, Fransa’da bir hava kuvvetleri subayı olarak eğitime gönderilmesini beklerken kendisini birdenbire savaşın içinde buluyor. İstanbul’dan Süloğlu’na geliyor (6 Ekim 1912). Oradan, Bulgarlarla çatışa çatışa, geri çekile çekile Çatalca’ya, oradan da İstanbul’a dönüyor. Tuttuğu günlükleri Paris’te Fransızca olarak yayımlatıyor (1913). Teğmen Selim Bey, yalnızca yaşadığı olayları, tanıklıklarını aktarmakla yetinmiyor, aynı zama

Kafka, yapıtlarını Çekçe’ye çeviren Milena'ya, hastalığı sebebiyle dinlenmek için gittiği Meran'dan mektuplar yazar. Dostça başlayan mektuplaşmalar, bir süre sonra tutkulu ve umutsuz bir aşka dönüşür. Üstelik yalnız mektuplarda kalan, çaresiz bir aşktır bu. Milena'yla mektuplaşmaları uzun yıllar sürmesine rağmen sadece iki ya da üç kez buluşurlar. Kafka her buluşma sonrasında suçluluk içinde kıvranır. Ancak yine de büyük bir özlem duymaya ve bir sonraki buluşmayı beklemeye devam eder. Oysaki Milena evlidir,

“Obruğun her tarafı aydınlanmış, gündüz gibiydi ve ben ipte nefes kesen bir manzarada çıkıyordum. Tek kelimeyle muhteşem bir manzaraydı! Olan oldu ve ben uludum. İçimden ulumak geldi. “Aaauuuuu!!!” Dolunayda 200 metreye 400 metre dev bir obruğun içinden çıkarken ben artık çığlık çığlığa zevkten dört köşe olmuş uluyordum.” İşte bu katıksız coşkudur. Hayal ederken, planlarken, yaşarken, anlatırken Ender’in tavan yapmış duygu durumu tam da budur: Coşku. Mağaralara, mağaracılığa öylesine büyük bir sevda, yaşam

Sanat eserleri sonu gelmeyen bir yalnızlık içindedirler. Onlara eleştiriyle yaklaşmanın imkânı yoktur. Onları ancak sevgi kavrayabilir, sevgi yaşatabilir ve her birinin hakkını yine ancak sevgi verebilir. Siz her tartışmada, her tahlilde, her izahta kendinize ve kendi duygunuza güveniniz. Eğer buna rağmen yanılırsanız, iç hayatınızın tabii gelişimi sizi yavaş yavaş, zamanla başka kanaatlere götürecektir. Bırakın hükümleriniz sakin, rahatsız edilmeden gelişsinler. Bunlar da, her ilerleme gibi, iç deri

Baudelaire’in “Correspondance Générale” adlı 6 ciltlik mektuplarının uzun bir hikâyesi vardır. İlkin Baudelaire’in arkadaşı Eugène Crépet, bu mektupları toplamayı tasarlamış, tutulacak yolu çizmişti. Ölünce bu işi, oğlu M. M. Jacques Crépet yürüttü. 1947’den 1953’e kadar 6 yıl çalışarak tasarıyı genişletti. Ama onun da ömrü yetmedi; sonunda bastırmak işi, arkadaşı Claude Pichois’ya düştü. Biz bu “Baudelaire’den Seçme Mektuplar” çevirimizde, daha çok annesine yazdıklarını seçtik; çünkü bu mektuplarda Ba

Uzun yıllar; okumuyoruz, Japonlar şöyle okurlar, Almanlar böyle okurlar derken -çevremden gördüğüm- artık Türkler de daha çok okumaya başladılar. Okuma ile yazmada birbirlerini destekleyen süreçler. Okuyucularım da ister ilkokulda ister üniversitede olsun, lütfen hatıra/günlük yazarak bile olsa yazsınlar. Nice yetenekler, çok küçük mazeretler ve ihmaller ile yitip gidiyorlar. Ben, başarının yalnızca miras ile olmadığına, en büyük ihtiyacın verimli çalışkanlık olduğuna hem kendi hayatımda hem de şahit olduğu

Tüm şiirler, sinemalar, sarı örgülü kedi yelekleri çocuklukla ilgili değil mi zaten? Bukowski’ye berbat bir çocukluk yaşattığın için teşekkürler bayım hayal kırıklıklarıyla dolu çocuklar olmasa daraltıcı bir yaşamda bulurdum kendimi çekilebilitesi yüksek ve daraltıcı yaşamlar dilerim sizlere.

"Pek çok deneyim ifade edilemez, tek bir sözcüğün bile bugüne kadar giremediği bir alanda gerçekleşir. Ve sanat eserleridir, bizim naçiz, geçici hayatlarımızın ötesinde yaşamlarını sürdüren o esrarengiz varlıklar, her şeyden çok haklarında söylenen sözlerin geri alındığı. Uyarı niteliğindeki bu girişi göz önünde tutarak, dizelerinizin kendilerine özgü bir biçimleri olmadığını size söylemeliyim, her ne kadar kişisel bir şeylere ait sessiz ve saklı başlangıçlar barındırıyor olsalar da. " Genç Bir Şaire

Doğmamış kızıma…

Biz tam bir yıl kanserle mücadele verdik. Aslında; biz kanserle değil, sağlık sistemi ile mücadele verdik. Ve kendime sordum, ‘Hasta olmak mı zor, Hasta yakını olmak mı?’ diye. O zorlu süreçte hasta yakınlarının, en az hastalar kadar, hatta hastadan bile daha çok yorulduğunu, daha çok acı çektiğine tanık oldum. Bu kitap sadece Babamla bizim aramızda yaşananların hikayesi değil. Bu kitap aslında, her kanser hastası ve yakınının yaşayabileceği zorlukları anlatıyor Adı haritalarda bile olmayan bir köy