O anda Grup Başkanlığımızın Sekreteri Bilcan Hanım’ı aramak geldi aklıma. Neyse ki Bilcan Hanım yerindeydi... Sesini duyunca bir sevindim, bir sevindim ki anlatamam...”

"İstanbul’un sayfiye hâli... Bir İstanbul sayfiyesinde... İstanbul deniz, ben minik balık... Babaannemin plaj manifestosuna göre ıslak mayoyla asla oturulmayacak ve tosttan sonra bir yarım saat yatılacak. Eve gelince anneannem tutturur: Tuzlu tuzlu oturma kızanım! Olur mu hiç? En büyük zevkim tuzdan kaşıntı tutana kadar, o deniz kokusunu duya duya bahçede oynamak. Akşam olup da güneş komşu evin çatısına saklandı mı, anneannemin beni yakalamasına izin veririm. “Anan gelecek şimdi, haydi yıkan!” Balkonun

"Göç, göçü kurmak… Çeşitli nedenlerle, zorunlu veya gönüllü, mekân değiştirmek kaçınılmaz hale geldiğinde bir “göç kurmak” zamanı da gelmiştir... Ve üstelik yöntemi de bellidir: “göç yolda kurulur...”. İçinde çok şey barındıran bu deyişle göçün aslında kurgusuzluğu, aciliyeti, acemiliği, çaresizliği, belirsizlikleri, olası çözümleri, zorluğu ama illa da öncelikle mevcut mekânın terk edilmesi gerekliliği hep ifadesini bulur. Tüm belirsizliklere karşın gitmek zamanıdır, detaylar, olasılıklar yolda veya varıl

Zamanın Bozuk Saatleri

"Bilinir ki, bir oyunun dramatik yapısı esinlenilen bir heyecanla ortaya çıkar. Bir olay, bir bakış, bir tutum, bir davranış, bir söz, bir duygu, bir düşünce, bir görüntü, bir tinsel durum esin kaynağı olabilir. Devrimci tutsaklar ise, yaşadıkları ya da tanık oldukları dönem ve koşullar düşünüldüğünde bir değil, binlerce esin kaynağına sahiptirler. Dört bir yanları dramatik durum ve gelişmelerle sarılı olan tutsaklar açısından, "esin beklemek" sözcüğü sadece espri malzemesi olarak kullanılabilir. "Ne bekliy

Çocuğun dünyasında ne savaş vardır ne de ölüm. Bütün kavga ve kırgınlıklar büyüklerin dünyasına aittir. Büyüklerdir çocuklara vahşi bir dünya yaratan. Yumun gözünüzü, dönün çocukluğunuza. Zengin ya da yoksul fark etmez, bakın o muhteşem günlerinize. Nasıl özlem duymazsınız, hayatınızın filmi, romanı olacak o unutulmaz çocukluk yıllarına. İlk kez ailecek sinemaya gittiğimiz ve yeni tanıştığımız sinema salonlarında, Yeşilçam’ın melodram yüklü, gözyaşlarımızın sel olduğu o acıklı filmleri aynı duygularla yenid

Şayet siz de kendiniz olmuşsanız, kendi tarihinden kesitler de sunduğu bu kitabında kendinizle bulaşacak, kendinizle yüzleşecek ve yer yer keder ırmağı olmuş bu kitabı okurken acı acı da gülümseyeceksiniz. Hayatın el kitabı değil de ders kitabı niteliği taşıyor tüm anlattıkları, yaşadıkları. ‘Böyle de acımasız bir hayat olur mu, yaşanır mı, yaşamış, yaşanmış işte’ diyerek bu cesur kaleme alkış tutmak isteyeceksiniz. Sapına kadar dürüst ve kalben yazılmış bir kitap bu! Okurken kimi yerlerde tüyleriniz diken

“Sevgili kuzen, bugün bir balina dili üstünde dengede durma oyununu ben kazandım!” “Biliyor musun, kimi kültürde yemeğe misafir olarak gittiğinizde, tabağınızdakileri bitirmek ev sahibinin sizi aç bıraktığı anlamına gelir!” Eskiden olup artık olmayanlar. Bir ülkede olup da başka birisinde olmayan oyun, gelenek, örf, adet, yemek, kültürel davranışları kimisini birbirimize hatırlatalım, kimisini de birbirimize tanıtalım. Birkaç kurgu mektup ile, Dünyamızdaki kültür farklılıklarını ve zamanların değişmesi ile

George ve Weedon Grossmith'in eseri "Önemsiz Bir Hayatın Günlüğü", klasik İngiliz mizahının en parlak örneklerinden biridir. Pooter'ın günlüğü, bir tüccarın sıradan ve durağan hayatından kesitler sunuyor. Evi, komşuları, arkadaşları ve ailesiyle olan ilişkileri üzerine odaklanırken, ev sahibi, tüccarlar ve çevresindeki diğer karakterlerle yaşadığı maceralar okuyucuyu gülümsetir. Eser, o dönemin İngiliz toplumunun kültürel ve sosyal yapısını mizahi bir bakış açısıyla ele alıyor. Bu arka kapak yazısı, okuyucu

"Bırakın yapsınlar yoksa gelişemezler bırakın etsinler yoksa özgürleşemezler sakın kızmayın üzülürler azarlamayın psikolojileri bozulur hiçbir isteklerini geri çevirmeyin eziklik hissederler...''

Sanki biri yanıma ilişip hüzünlüce sarılsa, haykıra haykıra ağlamak geliyordu içimden. Yoktu öyle biri… Yutkundum, sustum işime baktım. Yorulduğumun, koşuştururken sallandığımın, susadığımın, farkında olmadan acayip düşünceler içimden gelip geçiyor, saatler su misali akıp gidiyordu. Deprem anından beri hiçbir vaktim faydasız geçmedi. Benliğimle her yere yetişmeye, gönüllüce ve insanlığımla gurur duyarak elimden geleni yapmaya çalıştım…

Cezaevleri ve burada kalan mahkûmların günlük yaşamları toplumun merak ettiği konulardan biridir. Toplum nezdinde cezaevlerinin duvarları kadar, içinde kalanların da yüzü soğuktur. İnsanlar, cezaevine girenlerin kendi çevrelerinden biri olduğunu, aynı şekilde az veya çok bir cezayla kendisinin de cezaevine girebileceğini hiç düşünmez. Hatta mahkûm aileleri dahi diğer mahkûmları kabullenemez. Onlara göre kendi yakınları suçsuz, diğer mahkûmlar suçlu ve tehlikelidir. Ankara Merkez Kapalı Cezaevi’nde kaldığı

Babamla ilgili yazılmış ilk kitap “Bir Kimyacının Hikayesi”nin arka kapağında, Türkiye’nin seksen yıllık dönüşümünün hikayesi diye yazıyor. Güliz’in kah dinledikleriyle, kah yaşadıklarıyla yazdığı bu kitabında, hayalleriyle, bu dönüşümün içinde rol almış, hatta ciddi katkılar sağlamış bir adamın; babamın, “ başarı”nın, sadece sözlüklerde “çalışma” dan önce geldiği teoremini kanıtlayan yaşamını, başka bir açıdan okuyacaksınız. Güliz’in artık ustalaşmaya başlayan kaleminden çıkanlar, beni zaman zaman gülümse

“Onlar senden azabın çabuklaştırılmasını istiyorlar. Allah verdiği sözden asla dönmez. Şüphesiz Rabbinin katında bir gün, sizin hesabınızla bin sene gibidir.” (Hac: 47) Ağladın doğdu dediler, Sustun öldü dediler, İşte buna “ömür” dediler. (Necip Fazıl Kısakürek) Yadında mı doğduğun anlar? Sen ağlarken gülerdi âlem, Öyle bir ömür sür ki olsun, Mevtin sana hande, halka matem. (Merzifonlu Muallim Cûdi Efendi - Terc. Osman Nevres)

Semiha Berksoy, güçlü sesi ve yorumuyla eşine az rastlanır bir dramatik soprano. Yönetmeninden eleştirmenine, yazarından izleyicisine onu sahnede gören herkes için derinlikli bir oyuncu. Tiyatroda canlandırdığı her rolü olduğundan daha “cazip” kılan bir yorumcu. Etkileyici bir ressam. Birçok açıdan kendi varlığını, hayatını, çevresini bile bir sanat eserine dönüştürmüş bütüncül bir sanatçı. Ruhuyla, bedeniyle, duygularıyla, aklıyla aykırı bir kadın! Türkiye’nin opera dünyasında “ilk”lerin, kendi hayatında e

Hayatın her anı öyle değil mi? Kısa güzel anların toplamı. Geriye kalan ise kasvetli bir ara sokaktan ıslık çalarak geçmekten farklı değil. Günlük rutinimiz tam da böyle, etrafımızda berbat, sisli bir hava, sadece önümüzdekini görerek ve kalanları görmezden gelmeye çalışarak ilerliyoruz. Belli bir yerde ve anda hemen yanımızda bir kapı açılıyor, sıcacık sarı ışık etrafımızı saran yapışkan sisi bir anlığına yırtıyor, güzel bir oda görüyoruz, rengârenk yastıklarla döşenmiş, açık mavi duvarları ve neşeli çıtır

Kader mi bizi yönlendirir yoksa biz mi kaderi? Yoksa seçimlerimiz mi kaderimizi belirler? Ya da yaşadıklarımız mı? Küçüklüğümüzdeki tercihlerimiz mi daha etkilidir yoksa büyüdüğümüz zaman mı? İşte bu kısır döngünün ve hatıraların içinde kaybolmuştu. Kendine geldiğinde büyümüştü, seçimlerini yapmıştı, kaderi yazılmıştı çoktan.

Sıcak mı sıcak bir yaz günü, Tepebaşı’nda bir çayevinde oturup amatörce çeviri egzersizleri yapan bir muhasebeci (Mehmet Şadi Tati) ile söz konusu mekânda ansızın boy gösterip, Mehmet Şadi Tati’yi masalarına davet eden redingotlar giyinmiş, şapkalı iki figür: Gustave Flaubert’in tamamlanmamış son romanının kurmaca karakterleri(F. Bouvard ve J. Pécuchet)...Serdar Rifat Bir Gün Düşü adlı anlatısında –gerçeğin düşsel olanla iç içe geçtiği o karmaşık ve şaşırtıcı yazınsal düzlemde– görünüşte matrak bir ticari i

Ya Katırcı Çıngırağı, Nasrettin Hoca fıkrasındaki gibi, hepimiz biraz da ölü taklidi yapmıyor muyuz fincancı katırlarının çıngırakları çalana kadar? Kendimizi daha yaşarken fincanlar dolusu anılara gömüp, geçmişte neler olduğunu ve yaşandığını, gelecekte de neler olacağını merak ederek anlamaya çalışmıyor muyuz? Çoğu kez de katırları ürkütüp, fincanlarla özdeşleşen anılarımızın kırılmasına neden olmuyor muyuz? Anılarımız yaşamlarımızın tarihidir, onları kırmayalım, biriktirelim, paylaşalım.” Şairin dediği