Samed Behrengi'nin, "Küçük Kara Balık" adlı hikaye kitabı; biat etmeyi, sıradan olmayı, reddedip yeni arayışlara, yeni dünyalara yelken açanların, yeni şeyler keşfetmeye çalışanların hikayesidir. Küçük Kara Balık'ın hikayesi, aslında yaşadığı yerden başka, faklı yerlerin, faklı canlıların, faklı yaşam biçimlerinin, faklı dünyaların olduğunu söyleyerek, her türden tehlikelere karşılık, bunları görmeyi, keşfetmeyi ve yaşamayı göze alarak yola çıkanların, hikayesidir.

Samed Behrengi'nin Pancarcı Çocuk kitabı, beş hikayeden oluşmaktadır. 1. Pancarcı Çocuk: Okumak isteyen, fakat babası öldürülünce, ailesinin geçimini üstlenmek için köyündeki ağanın halı tezgahında ucuz işgücü olarak çalışmak zorunda kalan; ağanın, kız kardeşini imam nikahı ile dördüncü karı almak istemesi sonucu ağayı döverek işten atılan, sonrada pancar satarak ailesini geçindirmeye çalışan, yoksul bir köy çocuğunun, yaşam hikayesini anlatmaktadır. 2. Bir Kar Tanesinin Öyküsü: Bir su zerreciğinin, nas

Aysız, yıldızsız sıcak bir yaz gecesiydi. Ortalık çok karanlık, vakit gece yarısıydı. Cırcır böceğinin ötüşünden başka bir ses duyulmuyordu. Bu sırada duvarın bir ucundan bir kara kedi başını öne eğmiş, taşları koklaya koklaya salınarak geliyordu. Duvarın karşı ucundan da beyaz bir kedi, aynı biçimde, başı önünde, taşları koklaya koklaya salınarak yaklaşıyordu. İkisi de geldi geldi, duvarın tam orta yerinde kafaları birbirine tosladı. Biri ötekine pıf yapıp bir karış geri çekildi. Sonra oturdular, birbir

İnsan sevdiği, değer verdiği ve özel olduğunu hissettiği biri için, başkalarının ister rüyada ister gerçek hayatta söyledikleriyle hareket etmemelidir. İşte Altın Civciv öykü kitabında okuyacağınız birbirinden farklı ve güzel öykülerle bunun ne olduğunu, İranlı yazar Samed Behrengi'nin kaleminden okuyunca çok daha iyi anlayacaksınız: Ve Yaşlı Kadının, Altın Civcive söylediği satırlarla bunu daha iyi hissedeceksiniz: —Benim nazlı civcivim, yaptığım yanlışı anladım. Bunu unutalım artık. Haydi, kalk ye şu ce

Küçük, tozlu bir köyün kenarında kocaman bir bağ varmış. Bu bağ çok bakımlıymış ve içinde çeşit çeşit meyve ağaçları bulunuyormuş. Bağ o kadar büyükmüş ve içinde o kadar çok ağaç varmış ki, bir ucundan bakıldığında öteki ucu görünmüyormuş, dürbünle bakılsa bile görmek olanaksızmış. Bu bağda yan yana iki şeftali ağacı varmış, biri ötekinden daha genç ve daha ufakmış. Büyük ağaç her yıl güzel, iri, pembe şeftaliler verirmiş. Bu meyveler öyle güzelmişler ki insan yemeye kıyamazmış onları. Öbür, küçük ağaçta he

SAMED BEHRENGİ'NİN ÖLÜMSÜZ ESERİ "KÜÇÜK KARA BALIK" RAFLARDA YERİNİ ALIYOR Küçük Kara Balık şelaleden aşağı bırakmış kendini ve küçük bir göle yuvarlanmış. Başta birazcık bocalayıp korksa da kendini toparlayıp yüzmeye başlamış, bir yandan da kendi kendine bugüne kadar böyle büyük bir su birikintisinde hiç yüzmediğini düşünüyormuş. Küçük Kara Balık, yaşadığı derede her gün aynı şeyleri yapmaktan çok sıkılmıştır. Derenin ötesini görebilmeyi ve orada bulabileceği başka dünyaları hayal edip durur ve bir gün, bu

SAMED BEHRENGİ'NİN ÇOK OKUNAN ESERİ "BİR ŞEFTALİ BİN ŞEFTALİ" RAFLARDA YERİNİ ALIYOR Annem bana döner, "Güzel kızım, güneşten sakınma! Toprak bizi besler, güneş bu besini yakar. Güzelliğinin kaynağıdır güneş. Bak güneşten sakınanlara, hep sapsarı sıska kalır. Güzel kızım bu güneş bir gün gelir de bu yeryüzüne küserse yaşam kalmaz, her şey yok olup gider. Ne bitki kalır dünyada ne de hayvan," derdi. Ali ile Polat iki yoksul köylü çocuktur. İkilinin en büyük zevki, meyvelerini köylülerle

Samed Behrengi´yi kim sevmez ki. Onu, dünyanın dört bir yanında büyük yankılar uyandıran, iki de büyük ödül kazanan Küçük Karabalık adlı kitabıyla tanımıştık. Bir Şeftali, Bin Şeftali de onun en güzel kitaplarından biri. Bu küçük öyküde iki küçük yoksul çocuk var: Ali ile Mehmet. Ama öykünün asıl kahramanı, dalından kopmuş dünya güzeli bir şeftali. Samed Behrengi, öyle uygun görmüş, şeftali´yi konuşturmuş bu kez. Toprağın altında kalın kabuklu bir çekirdek olarak nasıl uyuyup beklediğini, mevsim bahara dönü

Çok çok eskiden, uzak bir ülkedeki küçücük bir evde bir delikanlıyla annesi yaşarmış. Bu delikanlının on-on beş tane güvercini varmış, onları eğitir, çeşit çeşit numaralar öğretirmiş; bir de keçisi varmış. Anne ile oğlu çok yoksullarmış. Kulübelerinin tam karşısındaysa o ülkenin kralının görkemli sarayı bulunuyormuş; delikanlı ne zaman bahçede güvercinlerini eğitse, kralın güzeller güzeli kızı da nedimeleriyle birlikte sarayın balkonuna çıkar, onları seyredermiş ve delikanlıyı çok beğenirmiş. Delikanlı da k

Latif is a poor boy and lives with his father in Tehran. They leave their home to work and earn some money in the big city. But there are rich poeple too; they have nice houses, cars, villas, clothes and they get never hungry. Samed Behrangi shows us the big abyss between the poor and the rich through the eyes of Latif.

Yoksul küçük bir çocuğun, kocaman bir oyuncak deveyle olan hayallerle süslenmiş, imkansız dostluğu... Cadde ve kavşakları hızlıca geçerken kendi kendime söyleniyordum: Babam şimdiye kesin uyumuştur... Bir taraftan da düşünüyordum: Peki ya oyuncakçı? Kesin o da kapatmıştır. Gece gece kim gelip oyuncak alır ki? Kesin devemi satmış, sonra da dükkânın kapısını kapatıp gitmiştir... Keşke devemle konuşabilseydim. Korkarım dün gece bana verdiği sözü unutmuştur. Ya yanıma gelmezse? Yok, kesin gelir. Hem kendisi d

Küçük Kara Balık

Padişahın kızı, herkesten daha üstün olduğunu düşünüyor, kimselere yüz vermiyordu. Koca saraydaki tek oyun arkadaşı, Koç Ali'ydi. Günün birinde, Koç Ali'nin bir sözüne öyle çok sinirlendi ki onu saraydan kovdu. Yapayalnız kalmıştı padişahın kızı. Ne oyun arkadaşı vardı, ne de sohbet edebileceği sırdaşı. Sonunda hastalanıp yataklara düştü. İyileşmesinin tek yolu Sevgi Masalı'ydı artık. İran çocuk edebiyatının usta yazarı Samed Behrengi, İtalya Bologna Kitap Fuarı'nda, Yılın En İyi Çocuk Kitabı Yazarı seçilme

Bir zamanlar, fakir bir köyün hemen yanında, büyük ve yemyeşil bir bahçe, o bahçenin içinde de çeşit çeşit meyve ağaçları varmış. Bu bahçede, biri büyük diğeri küçük iki şeftali ağacı yetişmiş. Ufak şeftali ağacı hemen hemen her yıl bin çiçek açarmış ama bir şeftali bile vermezmiş. Ya çiçeklerini dökermiş ya da şeftaliler olgunlaşmadan sararıp dalından düşermiş. Bahçıvan, elinden geleni yapıyormuş yapmasına ama o küçük ağaç, tek bir şeftali vermiyormuş. Peki, şeftali ağacı meyve vermemek için neden direniyo

Babam aylardır işsizdi. Sonunda anamı, kardeşlerimi kasabada bırakıp yola düştük. Daha önce tanıdıklarımızdan birçoğu Tahran'a yerleşmişler, iş bulmuşlardı. İşte bizi de yola çıkaran bu umuttu. Söz gelimi biri bir büfe açmış, buz satıyordu. Bir başkası eskicilik yapıyordu. Biri de sokak sokak gezip portakal, limon, satıyordu. Böylece yaşamlarını sürdürüyorlardı. Babam da bir el arabası uydurdu. Seyyar satıcılık yapmaya başladı. Soğan, patates, salatalık gibi ürünler satıyordu. Bazen ben de babamla birlikt

Ablamla birlikte çok küçük yaşlarda çalışmaya başladık. Halı tezgâhlarında... Ama önce ablam başlamıştı doğrusu... Tezgâhların sahibi Hacı Guli'ydi. Ablam iki tümen ücret alıyordu. Ben ondan daha az kazanıyordum. Geçmiş gün şimdi. Ne söyleyeyim. İki yıl, belki üç yıl kadar önceydi. Zavallı annem o zaman da hastaydı ama henüz yatalak değildi. Halı atölyesinde kırk kadar çocuk vardık. Başımızda beş altı usta vardı. Onlar bizi kontrol ederlerdi. Ara sıra yanlış yapınca yardım eder, attığımız düğümü düzeltirle

Bir zamanlar annesiyle ırmakta yaşayan küçük bir kara balık vardı. Bu ırmak dağdaki bir kayadan doğuyor ve vadinin tabanında akıyordu. Küçük balık ile annesinin evi siyah bir taşın arkasıydı; yosunlar da evin çatısını oluşturuyordu. Geceleri yosunların altında uyuyorlardı. Bir defacık olsun evlerinden ay ışığını görmek küçük balığın özlemiydi. Anne ile yavrusu sabahtan akşama dek birbirinin peşine düşer, bazen öbür balıklara karışır, hızlı hızlı küçücük bir mekânda dolaşır dururlardı. Annesinin bıraktığı on

Çok eski zamanlarda yaşlı annesiyle birlikte yaşayan bir Keloğlan varmış. Evlerinin küçük bahçesinde bir dut ağacıyla, bir de ağacın dibinde otlayıp geviş getiren, sakalını sallayıp meleyerek tırnağıyla yeri eşeleyen siyah keçisi varmış. Güneye bakan odalarında küçük bir pencereyle orta yerinde bir tandır, tavanda ise dumanı çekip içeriye hava ve ışık veren bir baca deliği varmış. Pencerelerinin bazı yerleri cam yerine kâğıtla kaplıymış, duvarlar ise balçıktan yapılmış ve raflarla çevriliymiş.

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde bir Padişah ve bu Padişah'ın altı-yedi yaşlarında bir kızı varmış. Bu kızın birçok hizmetçisi ve kölesi varmış. Bir de kendisinden birazcık daha büyük, Koçali adında bir uşağı varmış. Kız yemekte peçetesini yere düşürürse Koçali hemen koşup peçeteyi alarak ona verirmiş. Oyun oynarken kız topunu biraz uzağa kaçırırsa Koçali hemen gidip topu geri getirirmiş. Bazen de Padişah'ın kızı binlerce oyuncağından sıkılır ve çelikçomak oynamak istermiş. Çelikçomağı da altın ve

Günler günleri kovalıyordu. Yıldız, eskisine göre coşkulu ve sevinçliydi. Üvey ana, Yıldız'ın bu durumundan kuşkulanmaya başlamıştı. Yıldız, açık vermemek için elinden geleni yapıyor, Kara Oğlan'ın yanına, en uygun zamanlarda gidiyordu. Kara Oğlan'ın en sevdiği yiyecek, küçük sabun parçalarıydı. Yıldız'ı görünce zıplayarak yanına geliyor, küçücük gagasını açıyordu. Ana Karga, üvey anadan korunarak eve geliyordu. Getirdiği et parçalarını, solucanları Yıldız'la birlikte oğluna yediriyordu. Bir gün, ağzında ö