Bu acıyı, yürek burkan bu sevdayı bal rengi gözlerine banıyorum insafa gelse de çözülse kuralların (kurallara sığmaz aşk adı oysa) aman bilmez bir zalimi sevdim bir yudum kahve bu/acı bir aşk olur mu avuçlarımda taş olsa parçalardım bu ateşle o yüreği... geceler sığmıyor gözlerime ve intihar ışıkları dans ediyor tavanda... Neyleyim bütün kapılar açılsa da önümde neyleyim kapalı durdukça gönül kapısı!... Ve terk ediyorum bu kenti arkamda ellerimle kanattığım deli yüreğim.

içime düştünüz can can her biriniz bir canbombası çıldırdım ağrıyor güneşimin doğduğu yer denizimin akı karası ağrıyor kumrular kanatsız kumrular sokaktı kor oldum korkunç oldum aklımda koca bir çukur içine kan sızıyor

Herkes birden ayaklanınca, cevval bir kadın kapıdan içeri girdi. Yarı şaka yarı ciddi genç kadınlara dönerek, Kız bacım siz neden piçlerinize sahip çıkmıyorsunuz? Deli oğlanı taşlayıp duruyorlar! Zaten felek vurmuş garibe, ağzı var dili yok, veletler ne istiyorlar bu biçare zavallıdan bilmem ki... Hiç hatırınız kalmasın, kulaklarını bir güzel çektim piçlerinizin! dedi bir çırpıda.

söylediler bana bu kızı sev diye tufan olurmuş dediler boran sonrası sağanak elbette sevdim sonrası bu kız nakış işledi düşüme her sabah o günden beri nakışlıdır yüreğim ipeği dokudu iki kız doğurdu lizgem çağlam suyum kısmetime borçluyum ey hayat hani var ya efsunlu bir gelecek kararmadan her şafağı bekleriz yeşerir tazelenir nakışlarımız öreceğiz hayata dair ne varsa hele bir gün ağarsın bu gece büyümüş, billurlaşmış gözlerin doğur beni de kızlarım gibi...

fotoğraftaki herkesi kendi evine gönderdim de küçük kızı akıntıya bıraktım *** ben denizin ortasında yağmurun dinmesini bekledim dalgalarla hiç dans etmedim kırdım tüm kanatlarını içimdeki kuşların rüzgarla birlikte esmedim

Sevgili her yaştaki büyük çocuklar, bu satırları okuduğunuza göre birbirimize bakıyor gibiyiz. Öykülerini okuyunca seveceğiniz bu yazar iki yüz yıl önce yaşamış. Ama yazdıkları sanki bugünü anlatıyor. Kıskançlık, iyilik, güzellik, doğruluk, dostluk, kibir, ağırbaşlılık, gönül indirme, kendini beğenme... İnsanlarla ilgili ne kadar nitelik varsa anlatmış. Bakmış anlattıklarını büyük olanlar yarım kulak dinliyor, o da Ben de çocuklara anlatırım demiş. Anlatırken bazen bir kuş, bazen bir ağaç, bazen bir dev,

Sen Hiç... Oyun Çağı, Çocukluk Dönemi'ne büyük özlem duyar. Karşılıklı sevgi ve saygıya dayanan dostluk ve arkadaşlık ilişkilerini çok önemser. Dejenere olmayıp, özünü koruyan ve her platformda öğretmenlik mesleğiyle gururlanıp, onur duyar. Seven, sevilen; bilgi, görgü, deneyim ve sosyal aktiviteleriyle çevresinde hayranlık uyandıran, bir Anadolu öğretmeninin yaşam kulvarında, nostaljik panoramasını yüreğinizde duyumsayacaksınız. Zaman tünelindeki yolculukta; yeni nesil ile eski nesil arasındaki kültüre

Üç kişiydiler aynı masada ve otobüs bekliyorlardı. Birbirlerini seçemiyorlardı, gözlerinde belirsizliğin, renksizliğin perdesi vardı. Sararmış yüzler arasında sisler geziniyordu. Ölgün bir ışık vardı gri duvarları aydınlatan. Yüzlerin yarısı gecenin karanlığına yarısı da sarı bir ışıkta kalmıştı. Gecenin pusu, sigaranın dumanından oluşan sisler... Salonun havası leş gibiydi ve sigaraların ağır kokusuydu insanı bayıltan. Gecenin pusu sigaradan, yoksulluktan ve açlığın nefes kokularından yapılmıştı. Üç kişi o

Loras, bu kitabında yine bir aşk hikayesi anlatıyor; ama bu kez kara kıta Afrika'da geçen, beyaz bir erkekle siyah bir kadının tutkulu aşk hikayesini okuyacaksınız. Beyaz Adam ve Büyük Korku bir yüzleşme ve değişim hikayesi. Bir inşaat firmasının temsilcisi olarak Kongo'ya giden Aşkın T. İle birlikte Kongo Nehri kıyılarında gezinirken, onun korkularıyla yüzleşmesine, yaşadığı değişim ve dönüşüme tanıklık edeceksiniz. Her insanın yaşamında bir kırılma, bir değişim ve dönüşüm noktası vardır; o andan sonra, o

İki kardeş şadırvanın önünde bir saate yakın uğraşıp durdular. Tenlerine sürülen kara yağları temizlemekte başarılı sayılırlardı. Ancak, giysilerine sürülen karalar büyüdükçe büyüdü. Yorgun ve bıkkın bir durumda ayrıldılar oradan. Eve yaklaşıldığında güneş denize düşmek üzereydi. Umutsun, mırıldandı: -Yeşil dersem çık! Ninsun, söyleneni anlayamadı. -Ne konuşuyorsun kendi kendine, diye çıkıştı. -Senin söylediklerini... Yeşil dersem çık!..

Uyku bal değil, sanki bal mumu olmuş gözlerini yapıştırıyordu. -Bir şiir oku da öyle git -Hımmm. Şiirsiz uyuyamıyoruz demek. Bu kez de uzun bir evet çıktı Ayça'nın ağzından.

Yaşadık Mı? Yaşadık mı? Yaşadık. Hem de ölümüne yaşadık. Her gün bir daha ölerek, Her gün yeniden ölerek, Her gün öldürerek, öldürülerek. Ölüm korkusuyla uyuyarak Ve ölüm korkusuyla uyanarak yaşadık. Yaşamak denirse. Sevdik mi? Sevdik. Ölümüne sevdik hem de. Her gün aldatarak, Her gün aldanarak, Her gün terk ederek, terk edilerek Sevdik. İnadına sevdik. Sevmek denirse. Sevildik mi? Öyle sandık. Kadir Dağhan

Yılların üst üste istiflediği dağarcığımda birikmiş ve yer etmiş, bir demet fıkrayı kitap haline getirip okuyucularla paylaşmak arzusundaydım. Be-ni bu kitabı yazmaya teşvik eden temel nedenlerden biri, çevremizde hızlı bir değişim süreci içinde olan göçebe, yarı-göçebe ve yerleşik aşiret toplumları ile köykent toplumlarının yaşam tarzlarıyla ilgili sözlü kültürde anlatılan, nakledilen fıkraları yazıya dökmek suretiyle kaybını, unutulup gitmesini önlemekti. Esasen bu arzumu yerine getirmedeki temel güdü so

Bu kadar çok şair, öykücü, romancı, gazeteci topluluğunun maymunlar kerhanesi müdavimi olması gerçekten ilginç. Daha ilginci ise, henüz dünkü çocukların bile büyüklerini bu kadar aşkla/şevkle takip etmeye meraklı oluşları... Eleştirel değil özdeşleşmeci bir yaklaşım sergilemeleri... Eser'in Yaratıcısı... Müthiş oynak bir zihne ve imgelem dünyasına sahiptir. Ağacı ağaç görmez, hayvanı hayvan görmez, insanı insan görmez. Giderek kendini kendisi gibi görmez. Sınırsız bir dünyaya kaynamaya çalışır. Her montajı

İnsan içinde ne çok anı tutuyor değil mi? Bizim Mina'mız ne peki? Neresi? İsmail'imiz kim? Kime faydamız var? Kimlerle yoldaşlık ediyoruz? Kimiz? Biz birbirimizden farklı mıyız beyler? Farklı olduğumuzu mu sanıyoruz yoksa? Bu evler birbirinden farklı mı peki? Bu sokaklar? Bu geceler farklı mı? Allah aşkına bir bakın ya ne kadar farklıyız değil mi? Seri üretilmiş bir robotun arkasındaki numaraların farklılığı kadar farkımız var! Bir getto veya bir komün değil, bir dünyadan bahsediyoruz, coğrafi etkenler,

Yeniden doğmak vakti! Yeniden insan olmak vakti! Aşkların en güzelinin güzeli olmak vakti! Beşeri de olsa ilahi de olsa zordur aşkı yaşamak. Herkesin harcı değildir aşk olmak. Kader ve aşk bu gece işbirliği içinde iki ayrı bedende yaşayan tek ruhu birleştirmenin heyecanını yaşıyordu. Bedenler habersiz, ruh sabırsız, aşk yanıyor, kader bekliyordu. Aşk payına düşeni yapmıştı da kader su mu koyvermişti. Yanılmıştı, oysa anlaşma hiç bozulmamıştı. Aşk yanmayı değil yanarak pişmeyi istiyordu. Kader neyi isti

Abarttım Hava berrak mı berrak Bende bir merak bir merak Çimendeyim yalınayak Yaşamayı da abarttım Burnumda kızarmış ekmek kokusu Taze çayın çiğ buğusu Bahçemdeki erguvan Saksımdaki akşamsefası Bir şımardım bir şımardım Gülmeyi de abarttım

Radyoda oyun havaları başladı. Şehnaz Longa çalıyordu. Kalk oyna! dedim içimdeki hüzne. Nazlandı. Hüzün oynamazmış güya. Kalk! diye ısrar ettim. Gözyaşı da gelirse olur. dedi. Kalkın hepiniz! diye bağırdım duygulara. Hüzün, gönülsüz gönülsüz kalktı, arkasından gözyaşı, sonra iç burukluğum, pişmanlığım, kırılmış gururum, zedelenmiş öz güvenim, karşılıksız sevgim, hepsi... Hepsi kalktılar dansa. Sadece vicdan kalkmadı. O hepsine küsmüştü ve tüm acıların hak edildiğini düşünüyordu.

Barışlardan nefret ediyor, savaşlardan can buluyoruz. Yasaklardan, ölümlerden, nefretten başka bir şey bilmiyoruz. Çocuklar koşup oynayamaz, büyüyemezken klişeler, ezber hamasetlerle dolu labirentlerde dolaşıp duruyoruz. Bu topraklar hep hasret kalmış baharlara. Güneşin ara sıra parlaması, çok az da olsa görülen mavi ve yeşillikler bahar sanılmış, umutlanmış insanlar. Ne var ki büyüyemeyen, oynayamayan, ana dillerini bile konuşamayan çocukların coğrafyasında umutlar çok geçmeden hep hayal kırıklıklarına dö

Zihin! Hem kendimizde ama yabancısı olacak kadar da uzağımızda. Zihinsiz bir yaşam bitkisel bir hayata benzerdi. Zihni tanımak bize kendimizi, karşımızdakini anlayabilme olanağı sunar. Düşünün ki bütün anlamlar, değerler, yapıp etmeler zihnin üzerine kurulu. Bir soru akla gelecek zihinle beyin aynı şey midir, diye. Karmaşık, sorunlu konulara açıklayıcı yanıtlar getirilmiştir. Zihin edimiyle bağlantılı meditasyonun antistres, sağaltım yöntemi olarak günümüzde önemi fark edilmektedir. Meditasyonun çok yönlü