"girit kıyıları çok girgin kıyıları döven dalgalar saklanıyor tuzunu yaladığımız denizin içine" hiç indirmeyin yelkenleri istediği yöne kırıyor dümeni"

Bunlara şiir mi diyorsun dediğinizi duyar gibiyim. Her şeye karşın zaman ayırdığınız bu şiirarasıhayat kitabındaki şiirler sizin için ne ifade ediyor ,hangi duygularınızı ateşliyor veya sizde nasıl kısa devreler yaptırıyor bilemiyorum.

” Benzeri cümleleri kuran, yaşamını değiştirmek isteyen kadınlar, silaha bıçağa gerek olmadan yeni moda öldürüm pencerelerden, balkonlardan atılıyor, eski moda öldürüm boğazları kesiliyor, varilde yakılıyor, kurşunlanıyor. Tecavüze uğruyor, düzenli şiddet görüyor, eril sistemse birbirini destekleyerek erkeği affediyor. Katledilmiş kadınların mezarda bile eril sistemi affetmesi isteniyor. Çünkü o ‘elmayı sundu’ kurgusunda. Bunca pencere önlerini, balkonları severken, ben şimdi şaşkın balkon düşçüsü bir kadın

"Ah, bu nasıl bir acıdır! Biliyor musun nasıl bencildim sana? Bu kadar yıl uyluğundan içtiğim suya hastaydım ben. Avurtların soluğumu keserdi esnedikçe sen. Ben kasardım. Ve her sabah, ve her gece topuğundan tırmanır, inciğinde dinlenir, şu incecik bileğinde öylece kalakalırdım. Sonra ne mi olurdu? Sonra kanına girer bir zaman da orada konaklardım. Sözüm ona seni severdim. İstanbul’u… Meğer ne kösnül bir kadınmışsın, hiç er yüzü görmemiş, hazzını tek benden alan. “Yalan kadın! Yalan kadın! İstanbul İstanbul

zehirli başaklarla öğrendik kılıcımız denize karşı martılar işte bu yüzden beyaz yankısında kötülükle dolaşan kalbimizin yolculuğuna değsem büyük bir havza çıkar şarkıtır beni öteki ucum yeryüzünle aranda aheste çınar bir tren alıp maviliğimi öyle yetişemeden şimdi gözlerindir üstümü örten, şarkılar neyi anlatırsa anlatsın; ‘aşksa bitti, gülse hiç dermedik’ bir kez daha bu karanlık kapatmak için ellerimizi en şahane cennet ölümdür yüzümün kıyımında

"Süpermen ,”Ben sizin gibi yemek yiyemem, su içemem.” dedi. Anne, “Eeeee açlıktan ölürsün oğlum.” dedi. Süpermen “Ben güneş ışığıyla besleniyorum beni o güçlendiriyor.” dedi."

"her musluk başına bir insan ekmişler beyinlerini kafa derilerinin içine vicdanlarını kara içliklerinin astarına dikmişler"

koparacaklar seni en çok çiçek açtığın yerden kopar at kopar aç kopar at kopar aç kopar at kopar aç sonra sökecekler kökünden direnci anıt direnci anıt direnci anıt bu dünya çukuru hiç kapanmayacak

"konuşacağı yerde susanlar her devirde herkes kendine dansı’ nı yapar sonunda kuzeye bakan çok soğumuş evlerde iyilikler direnir acımasız para çağında Efes beni Ege’ ye çağırdığında ayrıldığımız sevgili saatler süren zahmetli yolu umursamaz uzaklardan ayda bir gençliğimizi yaşamak için gelirdi"

çukurun ağzında bir orman, yaşamı uzun sürer sevdalıların ağaç bir gövde uydurdu kendine sonra güneşi doğurdu doğrulamadım yerimden, eğildim bulutlara kadar, bitmeyen karanlık tepemde herkes başkasına benzesin diye kendimi bırakıyorum bir oyuna uzun seferlerden yenik yüzüm

beklemiyorum hiçbir şeyi aşkı bile ithal tüketim toplumunun bekleme salonlarına istifamı sunuyorum artık beni bu çağdan topla kalbim ömrümün küllüğünde içilmeden söndürülmüş izmaritler anlatsın göğsüme nasıl sıkıştığını paketlenmiş bir hediyeye benzemiyor günüm nasılsa ne alacağım var geldiğim yoldan ne vereceğimi soran çelenkler

“İki sanat disiplini, şiir ve fotoğraf, demir parmaklıkları aşarak birleşmiş, bütünlenmiş ve yeni bir “imge”ye dönüşmüş.” Adil Okay

"gün izi dolaştığım sokaklar hiç tanıdık gelmese bile dışarı bırakılan kırık dökükler beni etkiliyor öteden beri hepsi bir direncin alın teri tutağın üstüne çıkan el izlerinden daha yorgundur ivecen insanların acıları tellenip gitmez yukarı boğum boğum oturur eşiğine senin için kurulur şükür kazanları paylaşırlar sesini soluğunu savaşın öbür yüzünden okunur beş parmağın hevesleri”

"oturdum suya işledim yüzünü ırmakları parmaklarına taşıdım gecikmiş vakitleri unuttum sabahlar yorgundu oturdum sesine yaslandım"

"Unutmak` tanımlanabilmiş bütün `iyi` oluşların cennetidir. Şairin, o cennete girecek kadar tanımlanabilmiş oluşu yok! `Şair normaldir` demiyoruz! Şair normal değil ama `normal değildir` de diyemiyoruz! Cehennem bile değil uyumsuzluğu! Belki gökte ipsiz dolaşan, sudan ve külden yapılmış bir uçurtma ya da değil; her türlü "Kötü" o ve içine aldığı, içine girdiği zamanlar bu "Kötülüğü" büyütmekten başka bir şeye yaramaz! Ömer Faruk Hatipoğlu, devletin, devletleşmiş insanın, iktidarın ve Tanrı`nın köleleştirdi

"Yaşam bir döngüden ibarettir. Bu döngü içerisinde binlerce olgu doğurur, büyür, olgunlaşır ve sonlanır. Tıpkı mevsimler gibi; ilkbahar, yaz, sonbahar, kış... Cumhuriyet’te böyle bir süreçten geçti. Bu topraklarda çok sert bir kış yaşandı sonrasında ilk bahar geldi. İşte Cumhuriyetimiz böyle bir sonbahar ayında ilan edildi. Sonbaharda ekilen buğday tohumları gibi ilkbaharda boy attı. Arkasından yaz geldi. Büyüdü, dallandı, çiçekler meyveye durdu. Bu mevsimde çok sert kuraklık yaşandı ama direndi. Yüz yılını

"ne kaldıysa oyum bir yangından geriye kaybolduğum belli ayak sesimden kişiye göre değişir doyum ne fazla ne eksik öyle ne yandıysa oyum benim bende olmayan sır tükendikçe anlaşılır kaybederken kazanır içim ne söndüyse o haylidir aynalarda saklanışım suya olan aşkımdandır balık gibi kanmamak için anbean kayboluşum bir gözyaşından gönlüme ne kaldıysa oyum"

"Her şey yazıldığı gibi okunuyor, aslında yaşandığı gibi okumak gerek. Herkesin ne çok anısı vardır. Bir anın anısı olur mu demeyin. Olur. Böyle baktığınızda her insanın trilyonlarca anısının olduğunu düşünebilirsiniz. Öyledir zaten. İşyeri, grev, politik, işsizlik, sokak, kedi, park, ayrılık, buluşma, kent, otobüs, durak, yolculuk, askerlik, evlilik, çocukluk, okul, hapishane, kavga, kaçaklık, tatil, birini bekleme, özleme, ihanete uğrama, aldatılma, kazıklanma anıları, kısacası hayatta ne varsa, kim ne ya

“yine camdaydım karanlığı yırtan yıldızları saydım ben de onlar gibi kalabalıkta yalnızdım ekmek sıcağı ellerinle ısıt beni canım gurbet gecelerinde donar kanım doğduğum topraklar beni doyuramadı doyduğum topraklarda da insanlar bana alışamadı alaylı gülüşleri tepeden bakışları yüreğime saplandı

"Her şey sadece üzerinden yükleri atmaktır hayatta Yeter ki gitsin geceye bir şey kalmadan Yumuşak ya da sert yastığa yatar yatmaz uyumak İşte tüm mücadele bunun için Tüm mücadelen yükleri yaratmaksa Tıpkı bir sıkıntı tanrısı gibi Ne bulduysa takıp takıştıran Af için kendine yalvaran Ve yine tövbeleri bozan Tapınağını odan yapmışsan birde O çok sevdiğin yastığın sadece bir kurban."