"Gördüğü her cismin birer anısı var. Bu kez gözleri sandığın önünde, yerde, parlaklığını kaybetmiş kraliçe tacına takılı kalıyor. 'Kral Ölüyor' oyununu hatırlıyor. Ayşen’le birlikte oynadığı oyunlardan biriydi. Ayşen’in başındaki bu taçla erguvan kırmızısı kaftan, hâlâ dün gibi aklında. Bir iç çekip, “Güzel anılar, insan belleğinde daima tutunacak bir yer bulur,” diye fısıldıyor. Sandığa donuk gözlerle bakmaya devam ederken Ayşen, kırmızı kadife koltuklar, localar, palyaçolar, kuklalar ve gençliğinde yaşaya

"Kaçtım ve hemen geri döndüm, hayattayım Ertelenmiş bir kalp ağrısı çekiyormuşum, öyle diyor psikologlar On seanslık işim var her şey yolunda giderse Yoldan geldim diyorum, geri döndüm kendime Kusursuz insan olmaz lâkin affedecek kimsem yok Bir garabetim aşkın peşinde Bunun çaresi var mı? "

Her yerde sirenler çalıyor. Öyle bir olay da yok aslında baktığında. Sadece şehir çok kalabalık. Kaldırmıyor bu kadar insanı. Bazen tüm ülke böylece yan yatacak diye korkuyorum. Gürültüyle ilgili de bir problemim var. Artık net olarak biliyorum bunu. Şehrin desibeli çok yüksek. Yaş aldıkça takıldığım konuları aktarıyorum. Bazen yaşadığım dünyayı kocaman bir karpuza benzetiyorum. Açıkta kalmış, havayla temas etmiş koca bir karpuz. Biz de onu içten içe tüketen bakterileriz. Yok ediyoruz onu zamanla. Bazen de

Romancının uçuk kaçık hayallerle kendi dünyasını inşa etmeye çalışmasını, bunu yaparken kararlarının saflıkla doğru olduğuna inanarak çevresinin ona katılmasını beklemesini tebessümle seyrederim. Bu çağ gerçek potansiyelini; yaşamı, hafta içi çalışıp hafta sonu bir şeyler yapmak olarak algılayan insan türünden saklıyor. İnsanların çoğu; gerçek anlamda yaşamadan, bir işe yarayamadan ve nihayet hayattan hiçbir şey anlayamadan, kaos ve yoklukla dolu bir ömür geçirip toprak oluyor. Bu yüzden Romancı'nın her şey

"Gerçekler, gün ışığına çıkıyor birer birer. Bizlere yutturulan “resmi tarih”in sayfaları, hazan mevsiminde sararıp düşen yapraklar gibi dökülüyor.”

Dokuz ekmek parasını bir güle vermek Gücüne gidiyordu adamın Tutup boynundan öpüyordu kadını...

"Bir şairin bütün inceliğinin aşk olduğunu açıklaması kolay olmamalı. Başka bir bedeni kendi bedeniyle anlatması; doğuyu batıyla, masalı hakikatle, acıyı coşkuyla, ölümü dirimle harmanlaması kolay değil. Üstelik metnin doğallığını hiç bozmadan, özgürlük alanını akla gelmeyecek kadar geniş bir coğrafyada sözle inşa ederek... Hiç kolay değil. Petunya, elimden tutup bana cenneti, arafı ve cehennemi gezdirdi. Hiç beklemediğim bir lirizmle, insanın çıplak haliyle karşılaştım. Gezerken kimi duyguları şaşkınlıkla

"Gül’ü yaprak, yaprak, savurmalı göğe, Baharda bayırda bodur bir ağaç altında Eteklerinde papatya tarlaları Bir savrun çayıdır akar dibinde Arpacıkta göz göze gönlün arpacık tepesinde Boynunda boynu bükük gelincikler Güneyinde Toros’un, Bir tren geçer vadiden sonsuz, Vadinin dibinde Varna köprüsü Derin palangalarla taşımışlar taşını, Derin vadiye derin bir sevdayı… Göğsünün altındaki kalbine indirerek Dört mevsim yazdan ayaza… Bir arada nice hasret çekerler Şu taşa konmuş kırlangıcın bu ,kaçıncı ötüşüdür…?

“Görmek" önce kendinizle aranıza koyduğunuz mesafeyle ilgilidir. Bu mesafenin gerekliliğini algılayamayan kişi duygu ve düşüncelerini her şeyin üzerinde görür ve kendinin altında bir yerde sadece bakar gelen geçmekte olan her şeye. Bu bakmalardan vardığı "yer"lerin, "anlam"ın hareket içindeki karşılığından kopar ve artık ne yazsa ne anlatsa kendine varacaktır ve kendine vardığı yer kadar olacaktır dünya, bu koca taş; aldatan bir darlık! Mehmet Rayman kendinin kıyısında bir yerde sokağa bakıyor, hayata. Ken

“Büyüyorum. Büyüyorum ve değişiyorum. Eskime layık değilim diyorum ama belki de en başından beri olmam gereken adam buydu ha? Eski halim yüzüme tükürür ama biliyor musun… Belki de çok kısa sürede çok şeye maruz kaldığımdandır bu uyumsuzluğum. Çok mu hızlı değiştim? Değişmeyi istemedim mi? Hep umdum da ama aslında hiç istemedim mi? Ve şimdi gerçekleşince gerçekleri mi fark ediyorum?” Bir kahkaha attı. Elindeki şişeden bir yudum daha aldı: “Eski ben diyorum da… O hıyarto da o kadar iyi olsaymış bu hale gelm

Bu odanın ışıkları yanmaz, perdeleri çekilmez geceye yakın. Uykusunun ortasında uyanan bir adam, köşesine sessizliğe çekilmeye gelecek. Rüyasına girmeden sıyrılacak yorganından ben rüyamdan kaçak, karanlık akasyalı bir gecede köşesinde otururken onun gelmemesini diledim.

İki hafta sonra ilk defa fizik tedavi için hastaneye gelmişlerdi. Doktor ve fizyoterapist, beraber Melek‘e uygulanacak tedaviden söz ettiler ve ilerde yapılması gereken kontrollerden bahsettiler. İlk aşamada fizik tedaviye hemen başlanacaktı. Haftada iki kez hastanede terapi yapılacak ve günde üç kez evde yapılması gereken egzersizler olacaktı.

Varlığımla, kendimle ilgili asıl sorunum ve sorularım, yaşamla ilgili ana konum şuydu: “Kimim ben, niye buradayım, yaşam amacımı nasıl bulabilirim?” Varoluşsal sorgulamalarım…

"Durun durun, hemen gitmeyin, bunlar daha fragman. Çünkü “insan devasa ve minnacık bir şey; korkunç ve hayranlık verici…” Ne salt iyi ne salt kötü. Ucu açık bir yol o… Nedendir bilmem, şimdi iç odalardan gelen sesler daha mutedil. Ama güneş hâlâ diplomatik! Şu sonbahar gününde bunu iyiye mi yormalı kötüye mi? İşte ucu açık bir soru daha..."

hani ısıtan soruydu anne soranı olmayan parçalı guernica yaşadığımız kadınlar kaydedilemeyen artçı deprem sokaklara fırlayıp geri dönmek istemeyen ayva ağacı boyanırken neden bu kadar güzel koktuğunu düşündü çiçekleri dökülen mimozanın leylâklara hazır olmadığını sonyazın yaprak hamalı çam yorgunluğu beni takip edin diyen emir kipi miydi hayat

"İnsan suretinden çıkıp maymuna benzemiş olmayı dayanılmaz buluyor, yarasız beresiz ve teni pürüzsüz insanlara imreniyordum şimdiye kadar. Çoğu zaman ellerime ve yüzüme bakmaktan ürküyordum. Uzun bir zaman dönüp bakmazsam yok olacaklarını düşünüyordum. Düşüncelerimin beni yanıltacağını bile isteye bir süre bakmayıp bu süre zarfında kendimi görmezden geliyordum.”

"O Lidyalı kız Hâlâ dolaşır ruhumun derinliklerinde Bağ bozumu şenliklerinde Kadehler hâlâ bizim için kaldırılır Paktolos çayı hâlâ onun adını söyler Hüzünlü akması da bundandır Yüreğim Hermos Ovası’nda tütün yaprağı Binlerce yıl sonra kendimi buldum Kırmızı rujlu iki dudak arasında Bir kibrit çöpüyle yakıldım zevk uğruna Kül oldum savruldum yaşamın acımasızlığına"

"Aslında gül çalışacaktım bu yaz Kırmızı dudaklar çıkaracaktım eski bir hilalden Halka bakan dolu saksılar düşünerek Hor kullanılmış balkonları silecektim Aslında kalp sulayacaktım biraz Sinesi işlek bir resim yapsam, düşünmüştüm ki Bir kargayı bir tilkiye uyduracaktım Sonra güz tutuldu şakağıma Gülü saksıda kapkalın unutmuşum"

Kızıldeniz’e vurulan âsâ’nın dokunduğu yerden fırat’a uzanan göçebe kavimlerin ayak izlerini sürerken medeniyet dediğimiz bu karanlık çağda kan bulaşıyor ayaklarıma kahpece vurulan çocukların ellerinden ve annem dokunuyor ağrıyan soluğuma günah/kâr yüzlerin uykusundan uyanıyorum

" Sabir inşaat işçisidir ve bunun katkısıyla 2013’te İran’da İşçilik Şiir Ödülü’nü Öldükten Sonra da İşçi Olmaktan Korkuyorum! kitabıyla kazandı. Bu kitaptaki şiirler işçilerin hayatı hakkındadır. O, sade ve anlaşılır bir dille işçilerin hayatından, duygu ve düşüncelerinden söz eder. Sabir, işçilere olan ilgisi nedeniyle işçi şairi olarak tanınır fakat onun şiirleri hiç mi hiç Marksist şairlerin şiirlerine benzemez. Aksine daha çok aşkı ve duyguyu yansıtan bir hava taşır. Sabir Haka şiirinin anahtar kelimel