Hayatının tokadını yemiş iki kız, Hayatları yarım kalmış iki çocuk, Bunları aynı yerde birleştiren bir hayat… İki hayatın sırlarını geçmişteki bir olay aydınlatabilir miydi? Bir kan davası iki taraflı olabilir miydi? Senelik olayı çözmek için birleşen bir grup gencin hikâyesi… Sizce yarım kalan hayat, hayatın tokadının geçmesine izin verecek miydi? Ya da hayatın tokadı yarım kalan hayatı tamamlayabilecek mi? Geçmişin izleri gelecekte gün yüzüne çıkacak, maratona hazır mısınız?

Şüphesiz Türk askeri ve siyasi hayatı, birçok millete göre çalkantılı geçmiş ve halen de geçmeye devam etmektedir. Bu eser ise Osmanlı Devleti’nin son yüzyılı ile Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk yüzyılı (XIX ve XX. Yüzyıl) arasında yaşanan bazı olayları konu edinmektedir. Osmanlı Devleti, yenileşme yolunda ne gibi zorluklarla karşılaşmıştı? Asilerin geçmişten günümüze kullandığı tek slogan ne idi? Cumhuriyet rejiminin temelleri Osmanlı Devleti’nin son yüzyılında nasıl oluşmuştu? Milli Mücadele’den Türkiye Cumhu

Gençliğimden bir parça, Bir parça mıdır bu eksilen? Dünya zalimler istifi, Dayanabilen, sürgün zaten… Kendi ufkunda, ne yaparsan yap, Yine hazin sona mecbursun… Yine hazin sona mecburdun… Demirlerle çevrili tutsak bu yürek, Toprak, atılan kalpte hep sürgün… Hayat şarap gibi akan bir yağmur damlasıydı Biz ona huylu huysuz bağlandık. Meğer hissiz kalışlar sürgünlüğe takılı, Grileşen ruhlar sessizliğe gömülü artık…

Zihninin geliştirdiği sesler arasında sıkışan Eflah Gökay, başkalarına kapalı olan bir dünyadan haberler almaya başlar. Kendini tanıyamadığı bir boşluğun içinde bulduğunda, yaşamak için katlandığı şartlar altında zor bedeller ödemiştir. Rüya ve gerçeği ayırt edemeyen bir polis olarak cinayetler arasında şekillenen travmaları zihnini daha da hasta eder. İntiharın eşiğinde iken ortadan kaybolmasıyla başlar hikâyesi. Ölümüne inanmayan arkadaşları onun kayboluşuna işaret eden her şeyi araştırmaya alır. Bu süreç

“Sanki iç sesimsin. Neden hep aynı şeyi düşünüyoruz? Benimle bu aynı olan birini hayatımda ilk defa görüyorum.” … “Bir sessizlik olmuştu ama bu sessizlik daha öncekiler konuşacak bir şey bulamadığı için değildi. Aslında konuşacak çok şey olduğu ama ikisinin de konuşmaya cesareti olmadığı için olmuştu.” … “Öncelikle birbirimizi çok yeni tanıyoruz. Hem de çok yeni ve yani. Bilmiyorum seni tüm hayatım boyunca tanıyor gibi hissediyorum, bana hiç yabancı gibi gelmiyorsun. Her zaman yanımdaymışsın gibi.”

Yaşamayan tam anlamıyla anlamaz yaşanılan acıları. “Ateş düştüğü yeri yakar” sözü bu hikâyede anlam bulacaktır. Siyasi emeller yüzünden kayıp olan hayaller, yok olan umutlar ve ölüme göz yummak zorunda kalan binlerce insanın hayat hikâyesi. İnsan ölürken eğer yaşarsa cehennemi bir kere yaşar. Peki daha ölmeden iki kere cehennemi yaşayan bir halkla tanışmak ister misin? Şırnak’ta yaşanılan 1992 ve 2015 hendek olayların gerçek yansıması olan bu hikâye gerçeklerden esinlenerek kaleme alınmış bir roman.

Aslında Demir bu ülkede en son tercih olarak polisliğe bakanlardandı, lakin disiplinli aile yapısı ona bu meslekte başarıları ardı ardına getirmişti. Annesinin dindar kişiliğinden çocukluğundan beri bunalsa da asla ateist kişiliğini açıklayamamış, babasının eksik halleriyle yaradılışa bir isyan haline bürünmüştü. Erkek doğan kadınlar misali o da müslüman doğmuş bir ateistti, lakin içinde daima kendisini kovalayan ve psikologlara gitmesine neden olan diğer benliği hep arafta kalmasına neden olmuştu. Üniversi

Özgürlük, kültür, toplum üzerine düşünsel bir yazım olan bu eser aynı zamanda yeni bir kavram olan “Felsefe Coğrafyası” disiplini konusunda ilk temel fikirleri içermektedir.

Çocukken şiddet gördüğüm her günün gecesinde ağlaya ağlaya kendime söz verdiğim gibi on sekiz yaşıma geldiğimde dağılırken en çok beni dağıtan ailemden uzaklaşmanın bir yolunu bulmuştum. Doğduğum şehir İstanbul’dan kaçıp denizi, mimarisi, rakı balık sofralarıyla ünlü bir şehre üniversiteye gittim. Diğer insanlarla ilk sosyal temasım saydığım o yılları, içinden çıktığım cendereyi kendimden bile gizlerken karşıma çıkan arkadaşlıkları, sevilmeyi hazır kıta beklediğimden yolumun kesiştiği aşkı anlattım. Yaşarke

Diğer yandan ise; kadının rolü ile ilgili hükümlerin uygulanmasında Kur’an’daki kronolojik gelişmelerin önemini göstermeye çalışır. Uygulamada da Kur’an aynı yolu izlemiştir. Hep aşama aşama ilerleyerek, toplumun şartlarına göre, adım adım. Bir sonraki adım hesaplanarak. Aslında bu bir gerçekçiliktir. Varılacak hedef ve seçilen araçlar arasındaki akılcılık. Tıpkı Müslüman topluluğunun gelişme ve büyümesinde, insanlar arası ilişkilerde, ahlakta ve etikteki gelişmeyle ilgili mantıki bir ilerleme süreci ortaya

“Müşkül sorularla havsalamız perişan oluyor. Zihnimiz dağınık, sularımız bulanık… Böyle bir çağda yaşıyoruz. Her yerimizden ısırıyor dünyanın bir dolu sevgileri. Neye versek bu kutsal emaneti, hıyanet görüyoruz. Kime yüklesek taşıyamıyor; verdiğimizi alamıyor ve hep eksik kalıyoruz. Ne yaşıyorsak acı birer hatıra canlanıyor zihnimizin arşivlerinde. Kimin için yaşıyoruz? Ne uğruna ölüyoruz? Sevgiyi işporta tezgâhında hurda fiyatına satıyoruz. Her günün sonunda eve eli boş dönüyoruz.” Faruk Güven, ikinci ki

Matem çökmüş gecelere Mehtap ışık vermez artık Her tarafta başka bir zulüm Her yerde haksızlık Şimdi belki çok şey yapamam Vuramam benim tabancam yok Zaten bunca zalime az tüfekler Şerefsiz mermiden daha çok Ancak yapılacak şey yok değil Zalime atılacak en güzel mermi harflerdir Silahım yok diye korkmazlar ama Vurur onları, benim kalemim mavzerdir

Minicik eliyle, demirlerden tutunup, aşağıda oynayan çocukları daha iyi görebilmek için, sarkmaya başladı. Bir elinde çikolata vardı. Onu bırakmamak için, demirlere tek elle tutunuyordu. Birden, dengesini kaybetti. Bir tüy gibi rüzgârla salınmaya başladı. Sonra aniden yere çakıldı. Başı toprak olan kısma denk gelmişti. Ama çarpmanın etkisiyle bayıldı. Mürüvet, demirlerden çıkan gümbürtüyle irkildi. Bir anda neye uğradığını bilemeden; “Füsun, Füsun neredesin?” diye bağırmaya başladı. Sokak kapısının açık ol

“Loş bir ışıkta yine sevmek seni Karanlıkta gölgen olmak… Uzaklarda seni aramak… Ufka bakmak ikimiz için… Uzağım değilsin aslında Sadece uzak hatırlatıyor seni Yakınımda da değilsin belki, Ama sol yanım yaşatıyor seni…”

Ve gece, yine seninle fısıldadı gönüllere, Geride kalan bir vesile arzuları. Hoş geldin, gönlümün çorak topraklarına, Bir masumiyet kadar saf, Yanan mum misali eriyen ben, Sol yanıma katılan sükûnet, Ruhumu saran meçhul güzellik, Sen benim bu yalan dünyada, En ince gerçeğimsin…

“İnsanlık böyle yürümüştür; ihanetler, şaşkınlıklar, şoklar, alem-i devrana ait olanı mülk edinenler… Savaşlar bundan, kan bundan… Mülkiyet denen kavramdan. Elbette bunlar küresel düşmanlıklar. Bir de kişisel düşmanlıklar var. İçi yanan, sevgiyi mülk edinmesine rağmen nefsine yenik düşüp düşman edinenler. Benim gibi! Küresel düşmanlık sevgi içermezken kişisel düşmanlık buna bağlı olduğundan büyük sevgi içerir. Tam da bu yüzden, sevgili aynı zamanda düşman gibi değil midir?” -Selim “İlk sayfadan son sayfaya

Irene, yeni evinde odasının hayaletiyle karşılaşacağını, üstelik onu hayatına almak isteyeceğini hiçbir zaman düşünmemişti, anlatsa herkesin deli gözüyle bakacağı, kimsenin inanmayacağı ama rüya gibi şeyler yaşayacak olduğunu da. Yüzünde içten bir tebessümle, elini, varlığını sürekli hissettiği ve kendince burada olduğunu belli eden hayaletinin hediyesinin üstünde gezindirdi. Penceresinin ahşap kenarında yazılmış küçük bir not. ‘Teşekkür ederim, odamın hayalet.’.

Bir sandalın üstünde gidiyorum tüm kaybolmuşluğumla, acılarımı yelken yaptım hüzün rüzgârına, uzaklaştıkça senden kasvet vuruyor bu keder denizinin kıyısına. Şimdi bana deseler ki kalbini nerde bıraktın korkarım ismini anmaya. Ürkek bir güvercin gibi salıverilmek istiyor yüreğim tutsak kafesinden. Hava soğuk gökyüzü gri ve kirli, içimdeki gönül kuşu maviye sen maziye hasret, şimdi ne benim hevesim ne de senin hakkın var aşk kanatlarını tekrar çırpmaya. Manzarası vefasızlık olmuş bu aşkın alevi ısıtmaz artık

Hava oldukça puslu ve bulutlar oldukça griydi, yoksa göklerin yerde olup bitenden haberi mi vardı? Bu yerdeki fırtınadan herkes nasibini bir şekilde almıştı, fırtınayı çıkaran rüzgâr bile almıştı. En güçlü olduklarını sandığı anda çetin bir kayaya çatmışlardı. Çatınca anlamışlardı gücünde elbet biteceğini ve gücün sarhoşluğunda olanı bitireceğini. Peki yerde olup biten de neydi? Kimlerdi yüreğinde kor ateşle yaşayanlar? Anlatayım, belki bir umut olur, belki bir şiir olur ya da yok olur her insanın sonu gibi

Ey göz bebeklerinden gülen kadın Çorak gönüllerde ekilir sevdan Seher vakti açar umuda ışığın Gayrimeşru acıların günahkar saatleri Ve bir taş yastıkta gecemin uykusu Sessiz çığlığım yankılanırken Dumanlı tepelerin ardında Ey asi sevda Haydi uzat ellerini Tut yüreğimden Tut ki güneşe dokunup yanayım…