Dünya’nın sınırlanmış boşluğu Caliprinta gezegeni… Aslında Dünya’nın hiçliği. Sınırlayıcılar bu gezegeni başarısız buldukları için yaşamı sonlandırdılar. Sıradaki başarısız gezegen kim bilir hangisi olacaktı? Yaptıkları resmi, beğenmediler diye fırçayı, boyayı ve zemini suçlamaya bir son vermek istemeyen sınırlayıcılar, asıl sorunun kendileri olduğunu ne zaman anlarlarsa o zaman her şey yoluna girecekti. En azından neden sorusuna yanıt bulacaktık. Neden güneşi tepede çizdiniz sayın ressam? Denizler dümdüz u

Yürek Mavi

Belki de diğer boyutta işler farklı ilerliyordu. “Eğer kumların altındaysanız, onu bulamazsınız. Eğer kumların üstündeyseniz yaşamanız imkânsız. Işığı takip edin. Kumlara bastığınızı fark ettirmeden” Frank, onların ışınlanmasını izledikten sonra “Ne kadar nahoş bir durum, sanki zafere doğru giderken, kendi kendimizi birbirimize düşman ediyoruz” der. Suzie, Frank’a doğru bakmakta iken, koltuğu geri yatırıp kafasını koltuğa yaslar, tavana bir müddet bakıp, “Seninle konuşmadan önce kullanma kılavuzunu iyi okum

Yeni Bir Evrene Yolculuk, Paralel Evrenler Serüveni serisinin ilk kitabı ve en önemli eseridir. Yuris Harrison’ın hayatına bakış attığımız bu kitapta, kuantum evrenler hakkında bilgi ediniyor, birkaç kuantum aracıyla kayda değer bir yolculuğa çıkıyoruz. Yolculuğumuz boyunca paralel evrenlerin ve Yuris Harrison’ın Ayna Evrenler teorisinin bize neler öğretebileceğini anlıyoruz. Bu yolculuk bize Yuris’in başka bir versiyonuyla, deli dâhi milyarder bir karakterin ve 2001 Afganistan Savaşı gazisi bir karakterin

Serüvenin içindeyken bilemezsin ama kalemi eline alınca o zaman tren rayları başlar, uzamaya. Yol uzundur. Yolcu ise; sabırla bekler, varmaya son istasyona. Yolculuğa çıkmaktır, benim için yazmaya başlamak. Sonrasında dinlenmek için okurla oturup, çay tadında sohbetler etmek… Kalemin ucundan dökülen her satırda duygularımı okurla noktalamak… Şimdi kaldığım yerden yazı yazmaya mı devam etmeli? Yoksa Berkay gibi durmadan bilgi toplayarak, Tarık Hoca’ya tarihsel kronolojiye dayalı belgeleri mi sunmalı ya da

Yaşam şartları ağır, sırtımızda yük çok… Mükemmel olamazsın… Her şeyi sen yapamazsın… Varlığını hiçe sayıp tek başına savaşamazsın… Ama güçlü olmak zorundasın, zorundayız. Bazen kolun kanadın kırılır, boynun yana düşer, Tek başıma yapamıyorum dersin… Bitti, olmuyor işte dersin… Üzülme… Sakın pes etme. Ben varım… YALNIZ DEĞİLSİN!

SENİNLE Çikolatanın, acısını dindirmediği tek yaramsın. Bana kendine gel deme artık, ben bile kendimde değilim. Gelmem için açtığın yaralarımı sarman gerek. Gündüzlerimin aydınlanması, gecelerimin gözyaşsız bitmesi gerek. Son nefesime kadar seni sevmek istiyordum neden şimdi nefesimi kesmek istiyorsun. Unutabilir miyim seni? Neden bıraktın beni ha? Bak sessizce ağlıyorum hissedebiliyor musun? Başkasının ittiği uçurumdan sen tutmuştun, neden şimdi sende de böyle oluyor? Keşkelerimi pişman olmadan söylediğim

Olur ya belki bir gün okursun diye yazıyorum sana bu satırlarımı... Çünkü sana söyleyemediğim çok şey var içimde. O kadar yarım kalmışım ki sana, dilediğim gibi sevemedim ben seni. Yakınında olmaya çalıştıkça sana, hep mesafe koydun araya verdiğin mutlulukların bile emanetti senden bana kalan... Elimi uzatınca da dört duvar arasında kaldı kurtaramadım! Yavaş yavaş tüm benliğimi kaybettim. İlk önce seni gören gözlerimi, sonra çığlıklarımı seslendiren dilimi ve en son yüreğimi kaybettim. Kaybettikten sonra da

Bir gün güzel kanatlarım olsun diye, Beş gün sürünmeye razıyım. Bir yaprak altı bulup, Yağmurlardan uzak, Kozama çekiliyorum ilk defa. İlk defa kanatlarımı bekliyorum. Vakit geldi, yüreğimin vaveylâları kozalarına çekildi. Bir gün gelecek kanatlanacak Ve yok olacak bir gün sonra kanatlarım. Vaveylalarımın yakısıdır bu kitap Ve sizler okudukça yankılanacak. Ki bir gün sesler kaybolsa da boşlukta, Çırpınışlarım hatırlanacak…

Paslanmış otlar yetişir bedenimde, ölümü şiâr eder ölümsüz yaşarım. Cepkenimin sol yakasında hüviyetim, tedavülü kırık. Uçtukça pörsür kanatlarım, ismi zannediyor hala taze gibi. Bir ses saklamıştım dar zamanlara, kulağımın pasıdır alay konusu. Vakit öldürmek lazım bir zaman sonra, İflahı kubbeli tepsi de arıyorum. Gang eli çekilir cevheridir meziyetinden utanan.

Rüya mı Gerçek mi?

Şiir kelimelerin müziğidir.

Eğer bilseydi ki; o gece tanıştığı gerçekten de şeytandı. Yine de kabul eder miydi bu aptal anlaşmayı? Erteler miydi, gökyüzüne asılmak için en dibe çakılmayı? Rüzgârın kulağına fısıldadığı şarkıyı, annesinin her gece ettiği duayı, babasının sıcak kucağını… “Hadi bir anlaşma yapalım küçük kız… Bir gece yarısı, intihar etmek için çıktığı, yetimhane çatısında Şeytan ile tanışan Mina hayatındaki en büyük hatayı yapar. Bu hata onun en büyük dönüm noktası olur. Şeytan, küçük kızdan 24. yaşına girdikten sonra 100

Sıradan bir güne başlayacağını sanan Esma Sultan Anadolu Lisesi öğrencilerini büyük bir sürpriz bekler. Verilen kayıplar nabzı yoklarken katilin cinayet stratejileri oldukça ilginç bir hal almaya başlar. Gözlerinin önlerinde yaşadıkları bu korkunç durumdan kurtulmanın iki yolu var: Ya öl ya da sevdiklerinin ölümünü seyret. Büyük bir titizlikle incelenen dava dosyası her geçen gün daha da kabarır. Delil yetersizliği polislerin en kötü dezavantajı. Ortaya çıkan sırlar... kopan bağlar… ve yıkılan güvenlerin

Kaybetmeyi düşündüğünüz an… Halkınızı kandırmanın en iyi yolu, kendinizi onların tanrısı olduğuna daha çok inadırmalısınız. Eğer tanrı olamıyorsanız… Yok olursunuz. Yıllarca yok sayılan değerler ve duyguların içindeki sessizliğin çığlığıdır kadınlar. Kadınlar susturulduğunda en büyük savaşçıların doğmasına şahit olunur. Kadınlar özgürleşecek… Bedenler özgürleşecek… Duygular özgürleşecek… Modern uygarlıktan uzak yaşayan bir kabile, dinin sömürüldüğü bir topluluk ve kadınların yok edildiği bir inanç. Bu kabil

Yolunu kaybetmiş bir kız, uzayın derinliklerinden gelen bir adam ve sıra dışı insanlarla kurdukları dostluklar… Çok uzak diyarlarda bir krallık vardır ve bir varmış bir yokmuş ile başlar tüm masallar. Zamanın birindedir geçen tüm anılar. Peki ya zaman kaybolursa? O zaman masalları nasıl anlatabiliriz? Bunun için ancak kıyamet kopmalıdır öyle değil mi? Kıyamet çoktan koptu. Yoksa siz duymadınız mı? Zaman yıkıldı. Dünya kayboldu. Geriye sadece anılar kaldı. Acaba hangisine tutunmalı?

Hızla geçen yıllar ölümsüz bir aşkı eskitir mi? Araya giren suretler ve sırlar bu sevgiyi bitirir mi? Çok aşık olmuştu ona, onun için varsa yoksa o kadındı. Çok sevmişti onu, onun için dünya bir yana o adam bir yanaydı. Şimdi yıllar sonra bir şansları daha vardı, muhtemel aşk için ikisi de yanmaya hazır mıydı?

Her zamanki gibi çıkmıştım işten. Trafik felç. Onca yol yapılmasına rağmen araçlar gidecek yol bulamıyor. Beklemek yerine yürümeyi tercih eden ben araçların yanından yorgun argın seke seke gidiyorum Birden feryadı bastı kadın: “Yardım edin. Yardım edin nefes alamıyor.” Ağlıyordu. Koluna girdiği kadın ellili yaşlarındaydı ve çırpınıyordu. Merakla bakışan gözler olayı anlamaya çalışıyor Kadın ağlıyor diğer kadın bir iyi olur gibi oluyor sonra tekrar nefes alamıyor. Sonra bütün bunları anlayan kişini

Aşk bazen iki beceriksizin işidir. Biri sevmez, Biri unutamaz… Biz iki beceriksizden öteye gidemedik seninle. “Neden böyle oldu?” diye düşünmekten yoruldum. Düşünmüyorum artık. Bir cümle okudum geçenlerde: “İnsan sahip olduklarından vazgeçebilirmiş fakat vazgeçemedikleri ait olduklarıymış.” Ne kadar güzel bir cümle değil mi? Bunu okuyunca bir kez daha anladım ben sana ait olduğumu. Ve bir kez daha anladım senden vazgeçemeyeceğimi. Eskiden ugraşlarım vardı seni unutmak adına artık çabalamıyorum, bu savaşı se