Çıplak yürek ve cesaretten öte bir şey; aşk gibi, tutku gibi, inanmak gibi. Tutulduğuna, inandığına yaşamak; yaşadığına kanından, nefesinden, ruhundan solunmak gibi. Hayat vermek, verdiği hayattan beslenmek gibi… “Ayıkken gördüğümüz bir rüya Kobanê” demiştik vaktiyle. Herkes görürdü çok geçmeden; vahşetin büründüğü hayasızlık bu topraklarda bir daha erdem suretinde belirmeye cüret edemeyecekti. Hiç kimsenin kendinden başka bir şey gibi görünemeye cüret edemeyeceği bir zamanın eşiğinde, kötülükten gelen kötü

Türkiye’nin 55 yıllık girdisinin, çıktısının, yeminli, canlı bir şahidiyim. Hem yalnız şahidi mi? Değil! Sanığıyım, mahkûmuyum ve davacısıyım” diyen Musa Anter, 1918 yılında Mardin’in Nusaybin ilçesine bağlı Zivingê köyünde doğdu. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni bitiren Anter, 1959’da 49’lar ve Devrimci Doğu Kültür Ocakları (DDKO) davalarında yargılandı. Anter 27 Mayıs darbesi yapıldığı sırada gözaltındaydı. 12 Mart ve 12 Eylül askeri darbelerinden sonra da gözaltına alındı. Musa Anter, 20 Eylül 19

Kadının toplumsal tarihteki rolü ve önemi üzerinde hassasiyetle dururken “kadının insan türünün çoğalmasında değil, emeğiyle, üretimiyle toplumsallığı üreten esas güç” olduğuna vurgu yapıyor. Çünkü, “Doğa insana toplumsallığın araçlarını sunarken, insanda nefesiyle, varlığıyla doğa dengesine katkı sunuyordu. Neolitik şafağına vardığında insan, kadın yaratıcılığıyla kutsallaşıyordu,” diyerek konuya açıklık getiriyor.Oysa dönemin yıkılıp sınıflı devletli hiyerarşik topluma geçişle birlikte “doğal toplumun tü

“İdarecilik anlamındaki iktidarcı-devletçi siyasette geçmişten günümüze iktidarın ve iktidarcıların kendi sorunlarını çözmek için en kötü durumda yıkımlara varan kanlı iktidar savaşları, “en iyi durum”da ise iktidar paylaşımlarına gitmekten başka bir çare ve yol bulamadıkları görülüyor. Buna alternatif olarak demokratik komünalistlerin iktidara karşı özgürlük, farklılıklar temelinde eşitlik, adalet, demokrasi, demokratik otorite ve demokratik yönetim esaslarında zihniyet ve vicdan devrimi yaşayıp, yalana ve

Bu kitap 12 Eylül Askeri Darbesi’nin en ağır koşullarının hüküm sürdüğü Diyarbakır 5 No’lu Cezaevi şartlarında yazıldı. Baskı aygıtlarını tutsakları sindirmek ve teslim almak için sonuna dek kullanan askeri yönetim karşısında, tutum ve tavırlarını köklerinde arayan tutsak iradesi duruyordu. Arayışın değer ve önemi direniş geleneklerinde saklıydı. Nasıl bir direniş hattı oluşturulacağı salt güncel bir sorun değildi. Aynı zamanda tarihi mirası, ideolojik ölçülerle yeniden değerlendirmeyi gerektiriyordu. “Nası

“… Çaxa me jiyana her jinekê nivîsand coş û kelecana ku xwe li dilê me rapêça zindan buhurand. Li hember wehşeta mêr a ku li ser wan hatibû ferzkirin jî hêrsa me têra hilweşîna dîwaran kir. Bi dawiya dela re hevdu nasnekirin, pişti wê bi 1300 sal şûnde jiyankirin û qet nedîtina wê xemgîniya me ya herî mezin bû. Dîsa jî bi qasî me ku li lûtkeyên çiyayên Aures bi Damiya re li ber xwe da ewqas jî me bi Sappho re helbestên bêhempa li dîrokê neqişand. Bi qasî ku me bi Boudica re dayikniştîmana xwe parast ewqas j

“Kara bulutları yararak çakan şimşekler, Azê’nin etrafını aydınlatırken, eşsiz ve büyüleyici bir görünüm yaratıyordu. Sanki gökyüzü de Azê’nin bu semahına eşlik ediyor gibiydi. Bahar yağmurları aniden başlar, şiddetli yağar ve çabucak sönerdi. Bir müddet sonra yağmurun şiddeti dinmişti. Azê semahını bitirip gözlerini yavaşça açtı. Yönünün hangi tarafa denk geldiğini merak ederek tam karşısına denk düşen tarafa baktı. Semah bittiğinde yönü Bacewa Dağı’na denk düşmüştü. Gördükleri karşısında keyiften ağzı kul

“…İbrani tarihini yazmaya çalışmak, dünya tarihinin içine dalmaktır. Tekil olanın evrensel olanla bu denli iç içe oluşu, etkilenme ve etkileme sonucu bir sentez oluşturması ender rastlanılan bir durumdur ve bu durum İbrani tarihine özgüdür. Doğal toplum hakikatinden uygarlık gerçeğine; kadının düşüş öyküsünden kültürel kıskançlıklara, birlikteliklere; mitolojinin bütün saklı hallerinden en yalın hallerine; insanın yiğitliklerinden zaaflı duruşuna kadar her şeyi bir bütünlük içinde kurgulamak, kendi çağların

“… Ama ölüm de tıpkı hayat gibi tek başına karşılanırdı. Doğarken yalnız gelen insan ölürken de yalnız gidiyordu… … İnsan, bu bitmek bilmeyen döngünün esiriydi. Doğmak ve ölmek. Bir bilinenden bir bilinmeyene! Arada yaşanan bir yolculuktu. Kim bilir, belki de kalpler arada kalmışlığın tüm acısını yaşıyordu. Bu hep aynı yerde kalan bir acıydı. Tıpkı yine başladığı yere dönen günlerin ve mevsimlerin daima yerinde kalması gibi. Ölüme yakın anlarda beden bir huzur ve mutluluk halini salgılarmış. Adil’in soğu

Balefira nivîskêr ji nişkêve xerab dibe û ji bêgavî li Çola Sahrayê datîne. Li çolê rastî Mîrko tê. Mîrko ji nivîskêr re dest bi behsa cihê ku lê dijî û serpêhatiyên xwe dike. Li gorî vegotina wî, ew mîrzayek bi tena serê xwe li asteroîda B- 612 dijî ye. Di gerestêrka xwe de gula pir jê hez dike, xwedî dike. Dixwest bi awayê herî baş li gula xwe binêre. Ji bo rêyên sûdewertir peyda bike, neçar maye ku biçe gerestêrkên din. Di gerestêrka qralî de bengîniya otorîteyê, di ya hunermend de ezezîtî, di ya ser

“… Şerê dawî yê herî xeter û qirêje ku tevahî şerên borî li şûn xwe hiştiye. Tenê nakuje, di komkujiyan de derbaz nake û çekên kîmyayî jî bikarnayîne. Tevahî jinan mahkûmê jiyana herî metirsîdar dikir. Ez ê nebêjim ji bo jinên Rojhilata Navîn mirin, lêdan, hewî û hwd weke rewşa asayî ya jiyanê lê hatiye; lê êz ê bêjim ne bêganeye ji wan rastiyan. Lê rastiya ku jinên van axan qet fêr nebûye, nasnake û dê qet nasneke heye. Ew jî mijara namûs û şerefê ye. Şeref û namûse nasnameya din ya jinan. Hîn ji temenê bi

“Unutulur mu? Ve daha niceleri var yazılmamış, anlatılmamış olan. Kahramanlarımız öylesine çok ki. Tam vaktinde baharlarla gülmüş, sonbaharla ağlamış binlerce isimsiz kahramanımızı yazmak kolay mı? Tüm bu sicilleri derlerken şu şiir hep aklımdaydı: bir bildiği var elbet bu çocukların kolay değil öyle genç ölmek yeşil bir yaprak gibi yüreği koparıp ateşe atmak kolay değil a benim gülüm… Elbette bu çocukların bildikleri vardı. Düşleri, umutları… Özgürlüğün saçlarını okşayan deli rüzgârları, umudu bile k

…Batı tepelerinin üstüne düşen güneş artık yavaş yavaş çekiliyordu. Gözleri karşı dağlarda durmuştu. Hiç konuşmadan yürümeye devam etti. Sıcaklık giderek kayboluyor, yerini hafifçe hissedilen serinliğe bırakıyordu. Amed akşamlarının serinliğini şimdiden özlemeye başlamış ve arıyordu. Az sonra daha önce kalmış olduğu Dersim Dağlarının esintisini anımsatan bir serinlik iyice kendini hissettirmeye başladı. Sararmış hazan akşamlarına karşın doğa giderek eski canlılığına kavuşuyordu. Akdağ’da sonbahar çiçekleri

Gewrê jî ji ber pacê rabûbû û dabû pey hespan. Hesp hatin ber deriyekî vekirî, ber paceyek vekirî, ber bêsebrî û birînek vekirî û sekinîn. Hemû hesp bi hevre lingên xwe li erdê xistin, poperiştên xwe hejandin û serê xwe bera ber xwe dan. Weke ku ayînek berî zemanan pêk bînin, hemûyan di eynî rîtmê de dihejandin serê xwe. Bi ayîna wan sekinî sewta zarokan, piste pista zilaman, lorînên dayikan û dilê jinan. Sekinî bajêr, sekinîn pînpinîk û weza bayê. Tenê qêrîna jinek delodinî belav dibû. Hewarên wê li guhên

“…Görüp dokunduğum şeyi değil de, görüp algılayabildiğim şeyi daha fazla seviyorum. İşte anlatmaya çalıştığım da biraz budur. Eski insanların, sezgilerine yüklenerek çevre ve çevrenin onlar üzerinde yarattığı etkileri kutsayıp totem haline getirmeleri boşuna değilmiş. Bilimin bin yıllar sonra kabul ettiği bir algı olarak insan biyokimyasının çevreye uyum süresi altı kuşakmış. Genetik sınırları da bir o kadarlık zaman süresi alır. Anlam yanlısı insanların içine kültür ve gelenek katarak ismine tarih dedikler