Biraz kokain, biraz kadın belki biraz siyah kadın, bir kaç damla meni, bir kaç parça jazz, bin kaç litre kokuşmuş kan, belki biraz da Absent... Pişirmek için konması gereken kocaman bir dünya! Amerika da doğan yeraltı edebiyatının, bir haykırışa ön ayak olması için kukla edildiği bir varoluşçuluk hikayesi. Aristo'ya selam olsun! Kocaman alkışlar Albert Einstein'a ve teranesine. Bobbie Munchisson! Tanrıdan beri; peygamberden öte bir adam mı; Yoksa bunların dışında kazanda kendine yer edinmiş bir kaçık mı?

İnsan denen varlığın hiçbir yönü diğerinden bağımsız değildir. Bu apaçık bir hakikat olarak Nev'î'de de tezahür etmektedir. Nev'î, Yaratıcının insana bahşettiği bir zıt­lık ve çelişkiler bileşkesi olan 'fıtrat'ı, tevhid iksiriyle latif bir 'mizac'a dönüştürebilmiş önemli ilim ve sanat adamlarından­dır. Onun bu özelliği şiirindeki üslûbun da mayasıdır. İnsana faydalı vitaminin bir meyvenin lezzeti içinde 'sır'lanışı gibi, çe­şitli ilim dallarındaki kuşatıcı birikimini ince hayalleri ve de­rin duyguları içine

Ayakkabı biz insanlar için adeta hava ve su gibidir yani en vazgeçilmezimizdir. Nasıl ki insanoğlu dünya üzerinde ilk gelişinden itibaren at, kedi, köpek gibi hayvanlarla tanışıp onları evcilleştirdiyse vücudunu tabiatın ve havanın dış şartlarından korumak için içgüdüsel olarak giyeceklerle de tanışmıştır. Bu giyeceklerden en önemlisi hiç şüphesiz AYAK KABI dır. Evet, ayakkabı gerçekten de ayağın kabıdır ve ayağı sarıp sarmalayarak her türlü dış etkiden ayrıca soğuktan ve sıcaktan korur. Ayakkabı; dil

Serdar ve tuğrul aynı evi paylaşan ve kendi hallerinde yaşayan iki gençtir. Ebru ile serdarın inişli çıkışlı ilişkisine dahil olan tuğrul, kendine göre bir kız arkadaş bulmanın peşindedir. Tüm bunların ortasına düşen billur ise aşk hikayemize gizem katar. Alt komşu şengül ve yan komşu latif'te bu dalavereye ortak olunca seyreyleyin gümbürtüyü. İki perdelik komedi oyunda olaylar gelişir de gelişir. Keyifli okumalar.

Bu gün yine kendisine ait olmayan koca bir gün geçirecekti. Hep başkalarının istekleri olacaktı. Başkalarının kurguladığı oyunda başrol oynayacaktı ama kendisinin figüranı bile olamayacaktı her zamanki gibi. Başkalarının amaçları kendi üzerinde değer bulacak, kendine ait değerler başkalarının üzerinde bir sinek ağırlığı kadar etki yapmayacaktı.

Sonra ne mi oldu? Şerif Ali ve Eylül Safiye ile birlikte İstanbul'a geri döndüler. Safiye tamamen sağlığına kavuştu. Kucağına alacağı torununa dedesini, erik çekirdeklerini anlatacağı günü bekliyordu. Eylül öğretmenliğe devam etti. Yeni erik çekirdekleri yetiştirmek üzere hedefe zaman kaybetmeksizin mücadeleye başladı. Şerif Ali yeni Gülfidan hikâyeleri duyduğu meslek hayatında başka hikâyelerle yeni erik çekirdeklerine yardım etti.

Herkes farkında, herkes biraz üzgün ve herkes biraz âşık yanındakine ya da yanında olmayana. Kara gecelerin ardında bir güneşin doğması mutluluğun getirisindendi evet, sonradan bu başlangıçları kış edebilecek duyguları- mız her zaman var olacaktır. Acı olan ne henüz onu tam anlamış değildim. Bu bahsi geçen mevzular bana çok ağır gelmemişti, mutluluk ağır gelmişti. Hiç alışık değildim mutlu olmaya. Ama bir başlangıç, bir kahkaha, bir merhaba ile mutluluk kapıma dayandığında alıştığım kötülüklerden sıyrılamıy

Mesafeler diyorum çok olmaya başladılar bazı ilişkiler için. Çok zor sevilmek bu devirde. Hatta güvenmek, tutup birine kalbini vermek. Hem de kilometrelerce uzaklıktaki birine Al senin olsun kalbim demek zor iş sevilip sevilmediğini bilmeden. Özlenmek nadir rastlanan bir şey artık sevdiğiniz tarafından. Mesafeler önemlidir, birim bakımından değil getirdikleri açısından. Özlenmek ve unutulmaktan hangisine giriyorsunuz bilemezsiniz. Biri özlenirken biri unutuluyordur. Herkesin hikayesi farklı ve değişik s

Sardunya kokularına uyanmıştı aşk; o sabah. İnce yağmur ve soğukta şehir çok yakışıklıydı. Serinliğin görkeminde, bu sefer sessizlik; hayra alametti. Birbirini izleyen adımlar gibi, ılık ılık yudumladım aşkı. Beti benzi atmış geceler utandı, gamzesinden bir öpüş verdi gökyüzü. Düşünmek zaman kaybıydı. Gerek yoktu kilometrelerce düşünmeye... Sevdanın boyaları çalınmıştı yüzüme işte! Gölgemdeki küçük kız çocuğu büyüyordu, muzdarip bir gece bekçisi vakurluğuma çeyrek kala...

Zamanla sadece zaman geçer yabancı. Geçmez acılar, geçmez yalnızlıklar. Kalır kabuk bağlamış yaralar ve inceden inceye sızılar. Zamanla geçmez işte zamanla geçer dediklerimiz. Alışırız sadece. Geçer dediklerimize alışırız, Unuturuz dediklerimize alışırız.. Hiç gitmez sandıklarımızı uğurlarız sonsuzluğa. Ağlarız ama alışırız. Hayatın önsözünü okuruz ve yoruluruz başlamadan daha. Önümüzdeki sayfaları gözyaşıyla, isyanla okuruz. Sevdiklerimizden beklentilerimiz olur acıtan. Ve hiçbir sevilen beklentisini kar

Onun okula başlamasını garip karşılayıp gözleriyle tuhaf tuhaf süzenler oluyordu. Hele hele önüne geçip; - Senin golların yoh mu? - Gollarına ne oldu? - Golların doguştan mı böyle yohsa sonradan mı oldu? - Yemegi sana kim yedirior? - Vah vah yazığ, şu gıza bağ! İyi ki de bizim gollarımız sağlam, halimize şökredelim! - Senin kolların yoh, yazıyı nasıl yazıyorsun?.. Soruları onu çileden çıkarsa da bozulduğunu belli etmeme çalışıyordu. Daha da ileri gidip önlüğünün altında kolları var mı yok mu diye elleriyle

Kalbime acı veren çığlıkları duyabiliyorum. Hep aynı ses tonu, hep aynı şiddet, hep aynı sen... Kanatır kalbimi en masum yerinden. Sessiz gidişlerini duyabiliyorum. Sana bakıp benim olmayışın, Seni anıp sessiz duruşun, Sana tutuklanıp özgürlük oluşun, Sana sevdalanıp ayrılık oluşun... Kendi hayatımdan çalmışım, Hep seni anıp sessiz kalmışım, Hep sana yanıp kül olmuşum, Ne yazık, seni bekleyip kendi hayatımdan çalmışım. Vakit kaybını senden öğrenip yargılanmışım, Yıllarımın hesabını kendimden sormuşum, Vi

Salonda bulunan tüm kalabalık Barış'ı ayakta alkışlamışlar, tebrik etmek için sıraya girmişlerdi. Mezopotamya'nın kadim şehri Diyarbakır yine tarihe not düşecek bir olaya ev sahipliği yapmıştı. Tüm konuklar otelin altıncı katında Diyarbakır'ı kuş bakışı gören salondan dışarıda oluşan muhteşem havayı izledikten sonra odalarına çekildiler. Ertesi gün akşama kadar Diyarbakır'ı dolaştıktan sonra ülkelerine, şehirlerine gitmek için havaalanına gitmişlerdi. Barış artık dünya için geri dönüşü olmayan yola girdiğin

Ben eylersem cihândan 'azm-i hîçistân-ı vahşet-hîz, Sakın sen etme arkamdan nisâr-ı eşk-i hüzn-engiz; Ne bir gül isterim ben, sevgilim, cây-ı huzûrumda, Ne bit serv-i muvahhiş gölgesi nezdîk ü dûrumda; Bırak şebnemler, otlar varsın olsun zîver-i lahdim, Ki fikdânıyla mevcûdiyyeti hem-rütbe bir ferdim.

İLHAM Sancılıdır karanlık Şiirlerin rahminde Doğurur yeni günü Şair kelimesinde

Sonuç olarak herkesin bir yerlerde biriktiği dertleri, yaşamış olduğu acıları vardır, ama en önemlisi; bunları geride bırakmamıza yardımcı olacak olan kişiyi bulabilmektir, en büyük mutluluk budur. Sende benim mutluluktan dökülen gözyaşım ol

Yolcu bir gece çıkmıştık yola arkamızda geçmişimiz aşkımız ve dostumuz bir gece çıkmıştık yola geride masmavi deniz geride güzel bir doğa yani çocukluğumuz gençliğimiz bir gece çıkmıştık yola yol üstünde insanlar hasret yüklü duygu yüklü insanlar sadece insanı insan olduğu için seven insanlar

...Ve açtım gözlerimi; ne göreceğimi, ne düşüneceğimi ve Allah'a ne kadar çok şükür ve teşekkür edeceğimi bilmeden açtım gözlerimi. Karanlık bir odadaydım, bu oda benim hayalimdi, evimdi. Yanımda başka nefesler hissediyordum, bu benim özlemimdi. Aslında eski olan, yeni bir yerdeydim. Bu ise benim hayatımdı. Şimdi hatırlıyorum ve artık anlıyorum. Yine her zamanki gibi gece olmuş ve ben gözyaşlarımın eşliğinde uykunun kollarına kendimi bırakmak üzereydim. Tek bir isteğim vardı; yeni, rahat ve eşsiz bir hayat

Bu şehirde bugün tüm evler yıkıldı, sokak lambaları devrildi, şehir küle döndü. Yazılmış şiirlerin bir harfine bile değmedin, içimde ki bitmeyen aşkı nefrete çevirdin. Umutlarımın U su bile kalmadı, son sözümü söyletmeden idam ettin. Ben artık sana değil, yazılmışların arasında kaybolan neşeme yanıyorum. Birgün bile ah demedim sana, o kadar bekledim gelmedin oysa, tövbeler olsun aşk kapısından geçmem bir daha, yalnızlıkta güzeldir, yaşarım sonsuza. Yatağımda ne kadar fotoğraf varsa yakıp attım, senle yanan

Rodok dağlarından Ordu'ya ?1050'lerde Orta Asya'dan Urallar'a gelmişiz. 1300'lerde Müslüman olduktan sonra Balkanlara gelinmiş. Burada birlik sağlanamadığı için üç kola ayrılmışlar. Kuman ve Peçenek torunlarıyız. Dilimiz karışık Slavca (Pomakça). Üç kola ayrılan grup, Tuna boylarına, Rodok dağları eteklerine ve Karadağ'a yerleşiyorlar. Ordu'ya gelen Pomaklar, Rodok dağları eteklerine yerleşenlerden. Bizler Drama'nın Siderovo köyündeniz. Toplu olarak buraya gelmişiz. Taş ve inşaat ustası Gümüşhaneliler ?G