Benim adım siyahın matemi Hayatın renklerine bulanmış olan Ben bir anda kendimi En karanlık denizlerde buldum Sudan çıkmak için çırpınır ya insan İşte ben çırpındıkça boğuldum. Şimdi bul bulabilirsen beni... Her cümlenin arasında saklıyım Belki bir virgülün ucunda, Belki bir soru işaretinin altında Belki de bir noktanın tam on ikisindeyim Sahi bulabilecek misin beni Parçalarımdan ayrılmadan? Şimdi sayfalarımı çevirirken İncitme olur mu beni? Seni seninle bırakıyorum...

İnsan ırkı var olduğu günden bu yana bir hikayeyi bitirip bir diğerini yaşamaya başladı. Birçok devrim ve çağ bu şekilde başlayıp bitti. Doğası gereği hiçbir zaman biten hikayeden ders çıkarmadı. Bizler başkalarının batmış olduğu batağa kör kütük yürümeye, onların yapmış olduğu hataları sadece ve sadece onların boyunlarına bindirmeye devam ettik. Özellikle etnik köken farkını vurgulayıp dışladık. Düşüncelerine saygı göstermeyip mimledik, sürgün ettik. Hiç görmedikleri yularları boyunlarına doladık. Biz vicd

Kirpiklerime senden sebep yaşlar kondururken gözlerimi çok sıkmadım kaybolma diye. Ağzıma her ismini koyduğumda bir daha konuşamamaktan korktum diye her gece adını sayıklayarak uyudum. Şiirler, türküler seni hatırlatsın diye her nağmesinde senin adını yerleştirdim, sonra da türkülerin sesini kapatamadım her yere sen dol diye. Şimdi sen bana nasıl git dersin? Hadi dedin, o zaman senden nereye gidilir bilmem ben. Bana nereye gideceğimi söyle. Bana her yer sen, her şey sen.

Peki onun hayatında sakin bir yaşam mümkün müydü? Korkuları ve endişeleri olmadan geçecek bir ömür onun için var mıydı? Neden ve ne için diğer insanların yaşadığı gibi normal bir hayatı yoktu? İçine o kadar odaklandı ki gerçek dünyasıyla, hayal dünyasında gidip gelmeye başladı. Hayalleriyle iç dünyasına gidiyor istediği yaşamı görüyor, yüzüne çarpan gerçeklerle dış dünyaya doğru bir yol alıyordu.

Falcının birden gözleri kocaman açılmıştır. O küçücük ellerde gördüğü şey tam 1100 senedir hüküm süren Doğu Roma İmparatorluğu'nu sonudur. Yüzyıllardır beklenen kehanet gerçek olmuştur...

Dengeyi bozmayın dengeniz bozulur. Lütfen çöplerimizi sağa sola, toprağa, havaya, denize atarken bir gün gelip de kendi çocuğunuza veya ailenize zarar verebileceğinizi düşünün... DÜŞÜNÜN! DÜŞÜNÜN! DÜŞÜNÜN!

Belki klasik aşk hikayelerinden sıkılmışsınızdır, hani şu kız okuldaki kötü çocuğa aşık olur sonra olaylar saçma sapan gelişir. Bu kitapta saçmalığa yer yok, sahte dostluklara, sahte arkadaşlıklara, küslüğe, dargınlığa yer yok. Biraz kalıplaşmış şeylerin dışına çıkmak istiyorsanız bu kitap tam size göre. Çünkü olaylar bir erkeğin gözünden yaşanıyor ve anlatılıyor, sadece aşk değil daha çok arkadaşlık üzerine kurulu bir hikâye, yan karakterler sönük değil olayların bir parçası. Sıkılacağınız monotonluk veya

Bir yazarın satırla son sevişmesi gibiydi, bir kadının cümlesi ve krize giren gözyaşları.

Yıl MÖ. 60 Bugün ki Türkiye'mizin Adıyaman il sınırları içerisinde batıda Kahramanmaraş, kuzeyde Malatya ve Toros Dağları ile çevrili küçük bir krallık vardı: Kommagene Krallığı. Soy itibarı ile hem Romalılara hem de Perslilere bağlı olması sebebiyle bu krallık oldukça büyük bir öneme sahipti. Krallığın kuruluşu MÖ.169 da tabi olduğu Selevkos İmparatorluğuna başkaldırmasıyla oluştu. Krallığın kuruluşundan yaklaşık 100 yıl sonra tahtta krallığa en parlak dönemini yaşatacak olan Kral I.Antiokhos vardı. Adalet

Merhaba bunu okuyan; bu kitap benim için gerçekleşen bir hayal, istediğim, sevdiğim dua ettiğim, hedef, arzu... Ne dersek diyelim. Ama asıl nedeni sensin. Evet sen, bu kitap senin için. Belki bir iki cümlem iyi gelir hüznüne, sevincine ortak olurum ya da içindeki yeni bir hayal, yeni bir hedef oluşur beraber başlarız. Ne dersin? En çok istediğim ve cümlelerimin maksadı bu. İçimde olan hisler kalem ve kağıda sarılsa da bunun asıl nedeni sensin. Bu kitap Benden Sana Belki başka satırda tekrar buluşuruz belki

Hayatımıza giren insanların hepsi aslında birer yanık izi olarak kalıyor ruhumuzda. Yanıkların dereceleri olduğu gibi onlarda birer dereceye sahip oluyor kalbimizde. Bazıları kısa süreli acı verip görünmeyecek derecede kaybolurken bazıları ise uzun vadeli olup sancılı süreçlerle hiç geçmeyecekmiş gibi hissettiriyorlar. Fakat geçmez dediğimiz yanıklar bile bir süre sonra acı vermemeye başlıyor ve sonunda da büyük ya da küçük yalnızca birer yanık izi olarak kalıyor. Bu yüzden unutmamalıyız ki hayatımıza

Olsaydın ne çok şey söylerdim sana. Gökyüzünün güzelliğini, gecenin ıssızlığını, denizin verdiği huzuru anlatırdım. Senden bahsederdim sonra. Senleyken mevsimlerin hep yaz olduğundan, geceme nasıl ışık gibi aydınlattığını... Ama sen yoksun. Yine de devam ettim ben anlatmaya. Sen dinlemesen de beni duvarlar dinledi kimi zaman. Kimi zamanda kaleme, kağıda sarıldım, öyle avuttum kendimi. Ne olursa olsun sana tek kelime dahi etmedim. Ama bugün konuşmanın tam zamanı. Sana sustuğum ne varsa dile gelecek b

Hayat bazen insanın kulağına eğilir ve şu sözcükleri fısıldar; Bitti artık zorlayamaya gerek yok. Bu saatten sonra olaylara iyi tarafından bakmaya çalışarak boyun felci olmanın gereği yoktur. Neticede hayat her zaman kazanır. Sen vagonların içinde hangi yöne koşarsan koş, hayat denen tren nereye gidiyorsa o durağa kadar gitme mecburiyetin vardır. Her insanın kendi içinde sakladığı bir hikayesi vardır... Ya sürükler onu peşinden ya da sürüklenir onun peşinden...

Aşk tuhaf şey. Her saniye bir böcek gibi ezilesi hisseden ben, şu andan itibaren kocaman bir aşkı kabul görüp tapılası bir aşk tanrısına dönüşmüştüm. Şundan emindim ki bir böcekten bir aşk tanrısı yaratmak sadece aşkın daha da doğrusu onun aşkının yapabileceği bir işti. Bundan sonrası ikimiz içinde inanılmaz bir gerçeklikti. Hatta bize göre gözlerim görünce büyüyeceği aşkın görünce tanıyacağı bir hal alıp bu rüyadan asla çıkmamaya inat edeceğimiz bir gerçekti.

Gerçek bir hayat hikâyesinden esinlenerek kaleme aldığım bu eserde buz dağının görülmeyen kısmını işliyorum. Mutlu bir aileye sahip olan Maide, kocasının hayatına giren Pakize'nin yüzünden iki çocuğuyla ortada kalır. Ayrılmalarının ardından çocuklarını üç yıl sonra yanına almaya karar veren Ali, Pakize ile kurduğu ailede bir zamanlar terk ettiği çocuklarını da dâhil etmek ister. Ali'nin çocuklarını evinde görmek istemeyen Pakize, ne yapması gerektiğini bilmeyen Maide ve arada kalan çocuklar. Bu romand

Öyle kadınlar var ki! Sever sevilmez; ömrünü verir, saçını süpürge eder, karşılığında hakaret görür, dayak yer. Toplum baskısı aile baskısı devam ettirir tüm ilişkilerini. Evliyse evliliğini, sevgiliyse sevgililiğini. Aslında bu kadınlar o adamı sevmez; çocuğunu sever, sahte de olsa El alem ne der! diyenleri kandırmak için kurulmuş yuvayı sever; alışılmışlığı, monotonluğu sever; ailesinden gördüğü gibi yaşamayı sever; açıkçası kendini kandırmayı sever; çünkü yeni bir hayata adım atmak cesaret ister, d

Bu sabah kan çanağı tutmuş uykulu gözlerle seni andım. Herkesten uzak, yolumuz uzun bak. Okşanan umutlarım çamura bulanmış bir yönde sağa sola savruluyor gibi. Oysa bir defa güneşe karşı sırt çevirmiş, omuz omuza vermiş olabilirdik. Şu yalnızlığın kentinde, yağmurun altında... Derin bir uykuya dalmak isteseydik. Bugün bana bilmediğim bir şey öğretebilirsin. Kulaklarımın yanında tuttuğum kelimeleri fısıldayabilirsin. Son kez bir anıya ve sana ait. Kayda değer bir şarkı duymak isterken. Bugün de istedim bizim

Mehtaplı, aydınlık bir geceydi. Hafif esen lodosun ve Makrıköylü balıkçı Dimitros'un küreklerinin etkisiyle Marmara'nın sularında yakamozlar, ateşböcekleri gibi parlıyordu. Gecenin sessizliğini, Katya'nın nereden geldiğini bilmediği ve yolculuk boyunca duymaya alışkın olduğu canhıraş bir inleme bozmuş ve onu korkunç rüyasından uyandırmıştı. Katya, uzun zamandır görmüyordu o rüyayı. Odessa'daydı. Limanda... Kalabalıktı liman. Karşılayıcılar, gelenlerden çok daha fazlaydı. Bir vapur yanaşmıştı limana.

Dilini, dinini, kültürünü, yolunu izini bilmediğiniz bir ülkede yaşama savaşı vermek... Almanya'da hayata tutunmaya çalışan göçmen bir emekçinin; ayrımcılığa, ırkçılığa ve aşağılanmaya karşı mücadele ederken yaşadığı kimi zaman komik, kimi zaman dramatik, kimi zaman da ibretlik anıları... Bir Emekçinin Günlüğü; yabancılaşmanın, bocalamanın, onurun, direnişin ve insan kalabilme mücadelesinin de bir güncesi aynı zamanda...

Prensesim diyen dudaklarından bir hoşça kal çıkmamasıydı beni üzen şey. Sanki son kez bakmıştım yüzüne... Son kez seyretmiştim gözlerini. O sarılışını dün gibi hatırlıyorum. Kendimi dünyanın en şanslı hissettiğim günleriydi... Sonra ne mi oldu? Sen gittin. Ben de bittim... Prensesin işte o zaman prenses olmadığını hissetti. Pembe elbisemdi beni prenses gibi gösteren. Ya da sadece bana öyle seslenişindi... Yıllarla savaşmayı ben sensiz öğrendim. Düştüğümde beni kaldıran bir sen olmadığın için ben yıllar