Vâlâ Nureddin ‘Vâ-Nû’, günümüzde sadece Nâzım Hikmet’in yakın dostu ve biyograficisi olarak hatırlanıyor. Oysa çok uzun yıllar “Türkiye’nin bir numaralı fıkracısı” kabul edilmiş, hem inanılmaz genişlikteki ilgi alanıyla hem de kıvrak Türkçesiyle özellikle kendinden genç birkaç kuşak aydının büyük bir zevkle takip ettiği iyi bir yazardı. Fıkracılık mesaisini, 1920’lerin ikinci yarısından 1960’ların ortalarına kadar kesintisiz olarak, belli bir dünya görüşü etrafında sürdürmüş istisnai bir kalem adamıydı. Hep

Vâlâ Nureddin ‘Vâ-Nû’, günümüzde sadece Nâzım Hikmet’in yakın dostu ve biyograficisi olarak hatırlanıyor. Oysa çok uzun yıllar “Türkiye’nin bir numaralı fıkracısı” kabul edilmiş, hem inanılmaz genişlikteki ilgi alanıyla hem de kıvrak Türkçesiyle özellikle kendinden genç birkaç kuşak aydının büyük bir zevkle takip ettiği iyi bir yazardı. Fıkracılık mesaisini, 1920’lerin ikinci yarısından 1960’ların ortalarına kadar kesintisiz olarak, belli bir dünya görüşü etrafında sürdürmüş istisnai bir kalem adamıydı. Hep

İnsanın (tüm tanrıları, tüm devletleri, tüm kanun koyucuları, özetle, bu dünyanın belirleyeni erkek olduğuna göre, erkeğin) gerek kendisiyle gerekse dışı bildiği her şeyle kurduğu marazlı ilişkiden hareketle, insanın ve tüm canlıların esenliği için biricik çözümü doğada ve dolayısıyla uygarlık eleştirisinde arayan metinlerden oluşacak Kısacası dizimizin ikinci kitabı, Yürümek. Adını bugünün terminolojisiyle ilk çevre aktivistleri arasında anabileceğimiz, Amerikan aşkıncılık akımının önde gelen temsilcilerin

Bazen geçmişte, bazen gelecekte kaybolmak istiyorum. Hayatı, son bir beş dakika gibi, her bir dakikanın kıymetini bilerek yaşamak istediğimizde, saklamaya çalıştığımız, bastırdığımız bütün duygular ayaklanır. Geniş zamanlarda gizli yerlere kapatılmaya razı olsalar da, duygular bu kadar dar ve kıymetli bir zamanda yaşanmak, hissedilmek isterler. Hayatı o son beş dakika gibi yaşadığımızda, hayatın son beş dakika olduğuna karar verdiğimizde anlarız aslında kiminle olmak istediğimizi. Gerçek duygularımız, gerç

Ömrün en dolu on yılı, otuzlardan kırklara varmaya çalışırken geçendir sanırım. Hayatı sorguladığın, sınırlarını zorladığın, yavaştan ağırlaşan bedenine rağmen ruhunun çılgınca hareketlendiği yıllar... Benim için ilk yarısı bildiklerimi unutmak, geri kalanı yerlerine yenilerini koymakla geçti... Sonuna varmadan daha gerçek, daha canlı, daha özgür, daha ben gibi hissettim. Üç ile başlayan yaşların bitişinde, yapılacak pek çok hatayı yaptım, pek çoğundan caydım... Başka kaderleri sakince izledim... Öğrendikle

Geçmişinde çok uzun yıllar yalnızca 'gerçekçi' olmuş, romantizmi neredeyse hiç yaşamamış Türk romanı, modernist/postmodernist biçimcilikte ilk kez 'romantizm'le tanışmaktadır ve bu bana göre estetik düzlemde gerçekleşen bir devrimdir ve her devrim gibi de heyecan vericidir. Yıldız Ecevit bu kitabında uzun yıllar bir tek gerçekçi biçim öğeleriyle üretmiş, yalnızca içerik/konu alanında yaratıcı olabilmiş ve çoğu zaman da okurunu gerek siyasal gerekse etik düzlemde yönlendirmeyi kendine amaç edinmiş Türk edebi

Sonuçta yerelden evrensele dünyanın bin bir haline bakarken ona yeni düşler ve düşünceler ekmek kadar onu değiştirmenin de toplumsal görevlerimiz arasında olduğunu unutmamak gerekir. Bu bağlamda, düş ve düşüncelerimizin kirlenmesine izin vermeden, onları yeni bir dünyanın oluşumu için ayağa kaldırmak hem ütopyalarımızı gerçeğin kullanımına sunmak hem egemen sınıfların kimliğimizi ele geçirmesine izin vermemektir. Donanımlı, bağımsız, özgür ve yaratıcı bir kimliğin, teslim alınamayacak bir kişiliği de berabe

Büyük anlatılar öldü, artık kullanıcıya özel üretilen hikâyelerle sarılı etrafımız. Büyüsünü yitiren ama kullanıcı verilerinin yeniden yorumlanmasıyla efsunlanan bir zamandayız. Dijitalliğin her şeyi değiştirdiği konuşulsa da sanata ne yaptığını çok az soruyoruz. Sanatın özünü dönüştüremeyen bir dijitallik hayatın anlamına dokunabilir mi? Bilginin her yerde olmasından ziyade, muhatabına nasıl ulaştığı, düşünce kalıplarını şekillendirmez mi? Hakikat sonrası zamanlarda habere mi maruz kalıyoruz yoksa kurgu

Sabahattin Ali'nin "düşünür" ve "eleştirmen" yüzünü görmek için, onun dergilerde yayımlanmış yazılarını okumak gerek. Öykü ve romanlarında bir anlatı ustası olduğunu kanıtlayan ve Türk edebiyatının klasikleri arasında yer alan Sabahattin Ali'nin gündeme ve sanata ilişkin yazıları, onunla yapılmış söyleşiler Hikmet Altınkaynak'ın derlemesiyle dergi sayfalarından sıyrılıp kitap boyutuna ulaşıyor.

Yiba Glass, meşhur öyküsünde insanların birbirini bilinçli ya da bilinçsiz olarak yanlış anlamasını, yapılması gerekenlerin yapılmamasını ve gerekçesini şu şekilde ifade eder:“Bu öykü Herkes, Birisi, Herhangi Biri ve Hiç Kimse adlarında dört kişi ile ilgilidir: Yapılması gereken önemli bir iş vardı ve Herkes bu işi Birisi’nin yapacağından emindi. Birisi bu duruma sinirlendi çünkü iş Herkes’in işiydi. Herkes işi Herhangi Biri’nin yapabileceğini düşünüyordu. Fakat Herkes´in o işi yapamayacağını Hiç Kimse anl

Ne demekti sonsuza dek?Bir bunun için değildi ziyaretine gittiğimiz gelmişin geçmişin. Artık eskisi gibi çok merak etmiyoruz ama her gün biraz daha az biliyoruz.Ölüm önde olunca geride kalıyor çoğu şeyler.Gururlar kibirler, yalnızlıklar ayrılıklar, elbiseler ve kelimeler. Her şeyden bir bir, biraz biraz kurtulduk.Çünkü umudumuz çok eskiydi. Çok kalabalıktı umudumuz...

Elife zülfe olmak, aşkın meşk halidir. Başımın üstünde yerin var demektir zülfe. Şiirde başlıktır, başlangıçların en güzel halidir. Aynı tastan su içerken huzura bürünmek, seninle tasımı değil ömrümü paylaşırım demenin fragmanıdır. Senin bir nefeslik kokuna ben son nefesimi veririm demek yakışır huzur sokağının zülfesine. Başımın üstünde yerin var demektir zülfe. Mısralarımın başlığıdır, başlangıçların en güzel halidir.

Davranış Bilimleri Uzmanı-Gezgin Benian Çulhaoğlu, Bir Kalbin Çekmeceleri adlı deneme kitabında, okurluğunu, izleyiciliğini yazarlığıyla beslediği nostaljik bir yolculuğa çıkıyor. Geçmişin gölgesinde kültür-sanat, edebiyat ve insanı eksen alan yazılarıyla adımlıyor dünyayı bu kez. Sinemadan tiyatroya, yazarlardan yapıtlarına, kalpten kalplere giden bir yol…Kaçırdığınızı bulabileceğiniz, unuttuğunuzu hatırlayabileceğiniz bu yolculukta seyyah kimlerle karşılaşmıyor Aydın Boysan, Duygu Asena, Mario Levi, Saba

Marguerite Duras’ın son metinlerinden biri olan Yazmak, ıssız evinde yaşayan bir yazarın, seçtiği mesleği devam ettirmek için ihtiyaç duyduğu yalnızlığı paylaştığı bir güz metni. 1944’te uçağı düşen genç bir İngiliz pilotundan gezdiği bir sergiye, kış aylarında donan gölün üstünde oynayan çocuklardan kilerindeki bir sineğe kayan durgun düşünceleri. Yazarın birçok eserinde olduğu gibi yine gerçekle kurguyu harmanladığı Yazmak, Duras’ın duru ve duyarlı kaleminden akan melankolik bir geç dönem sanatı.

Sokaklarında ıhlamur, iğde, meyve ağaçlarının sıralandığı, Demirden bahçe kapısına yediveren güllerin sarmalandığı 3-4 katlı apartmanları, akşamüstü fış fış yeşil bir hortumla sulanan bahçeleri, Yerlere attıkları çekirdek kabukları yüzünden Mansur Efendi tarafından çalı süpürgesiyle kovalanan neşeli çocukları, Mizample saçlı, döpiyesli, ince çoraplı, topluklu pabuçlu zarif hanımları, takım elbiseli, düzgün giyimli beyefendileri... Bakkal Seyfi'si, taş fırını, yorgancısı, tuhafiyecisi ile en kralından m

- Ey!.. Bedavadan iş batıran, beceriksiz, iş bilmez, had bilmez insan müsveddeleri... Ey!.. Ucuz veya yakın oldukları için onlara iş verip milletin geleceğini mahveden ahmaklar ve alçaklar... - Ey!.. Aman kimse duymasın, bizdendir, rezil oluruz bahanesiyle, rezilleri koruyup kollayan reziller... Yen içinde saklanan kırık kollar çürüdü; kızılcık şerbeti diye yutup belli etmediğimiz kanlar, midemizi bulandırdı... - Ey güç sahibi!.. Yeter artık!.. Baban, kardeşin, oğlun da olsa; evliyadır!.. da dense; hı

Ismayıl Hakkı Baltacıoğlu Osmanlı ve Cumhuriyet dönemi için önemli bir eğitim düşünürüdür. Özellikle Osmanlı'dan Cumhuriyet'e geçiş sürecinde Baltacıoğlu'nun yazılarını anlamak başta eğitim olmak üzere hemen hemen toplum yapısının tüm devinimi ve işlevselliği açısından bize birçok konuda fikir ve görüş kazandırır. Kaleme aldığı eserleri günümüz eğitimi anlayışı içinde yol gösterici olabilecek niteliktedir. Onun yazmış olduğu, görüş beyan ettiği konulardan biri de halk eğitimi ile ilgilidir. O, halk eğitimi

Swift yaşamı boyunca siyasal ve sosyal sorunlarla ilgilenmekten hiçbir zaman geri durmamış bir edebiyat adamıdır. 1726´da yayımlanan Gulliver´in Gezileri ile büyük bir başarı kazanan Swift, ülkemizde de daha çok bu eseriyle tanınır. Işıltılı bir zekânın ve bütün parlaklığını taşıyan Swift´in denemeleri, tarih ve felsefeyle, özellikle Aydınlanma düşüncesiyle ilgilenenler açısından ayrı bir önem taşır.

Bu ne? Günce değil bu. Anlatı da. Şiir, zaten... Burada okura hitap edilir ve yazı dediğinin bir türü olur. Yazdıkların bir türe ait değiller ama canlılar. İnsanın yakasına kan çanağı gözlerle yapışıyorlar. Barış sanki gözlerimin içine bakıyor. Ne istiyor bu herif? Kendi de bilmediğinden gülüveriyoruz karşılıklı. Barış gülmek istiyor.

Hayat bazen sözlerde gizler kendini; güneşin, ayın, gizemli olan kapıların ardında, istemsiz gülüşlerde, yüze düşen gölgelerde, soğuk duvarlarda, bazen harflerin kıvrımlığında, kelimelerin dilsizliğinde, derin bakışlarda, düşülen yahut düşülmeyen yollarda, hiç beklenmedik sonlarda, anlamlı-anlamsız cümlelerde, işte orda bir yerde, binbir rengin oluştuğu semada, toprak anada, güzelliğini gizleyemeyen Şems - i Pare’de, bir karede, çizilen bir resimde, onu buluncaya kadar açığa çıkaran, çıkarılan sözlerde...