Artık hayatta olmadığın bir zamanda -nice yıllar geçmiş, belki elli altmış yıl sen öleli, belki daha fazla-, senin şimdi Aşk-ı Memnu u, Sergüzeşt i, Eylül ü okuduğun gibi, bu yazdıklarını okuyanlar çıkacaksa; bir Eylül, bir Ahmet Haşim şiiri yazabilmişsen; şimdi neler hissettiğini, yazarken hangi acılardan, sınavlardan geçtiğini onlar da hissedecekler.
Onlara, var olup olmayacaklarını hiçbir zaman öğrenemeyeceğin insanlara yazılmış mektup gibi olcak. Okuyacaklar. Bir an durup, yazarı... seni, şu yaz sonu akşamı, masa başındaki halini düşünecekler, yazı makinasını, lambayı, açık pencereden ışığa gelen gece böceklerini, gece sineklerini. Böyle hatırlanacaksın. Böyle anılacak, böyle var olacaksın. Ölümde. Daha bir süre. Yazdıklarınla. Sende Ahmet Haşim in yaşadığı kadar.