Benim gözümdeki ideal devlet insana benzer. Mesela insan kendi kararlarını nasıl kendi alıyorsa devlet de halkın seçtiği kadro ile karar alır. Zaten günümüzde birçok devlet bunu uygulamaktadır. Devletin oluşumuyla otomatik olarak halkın bir nizam içerisinde yaşamlarına devam ettiğini söyleyebiliriz. Bunu da şuna bağlayabiliriz: İnsan kendi üstündeki bir güçten haberdar olduğu sürece hayatına çekidüzen verir. Devlet oluştuğunda toplum içindeki birçok sıkıntıyı bitirmesi gerekmektedir. Bu sıkıntıları bitirdik

Uzaklaştığım ne varsa Mercan’ın sesiyle, gözleriyle ve amansız yalnız bakışlarıyla içime dolduğu için mi tüm bunlar? Hep o lanet olası tansiyon problemi… O gece orada düşmeseydi belki tüm bunlar olmayacaktı. Sıradan, sıkıcı hayatımın tekrarı sürecekti. Silkelenmemeyi, örselenmemeyi, hayal kurmamayı ve özlememeyi öğrendiğim bunca yıldan sonra nasıl yeni bir alfabeyle okumayı öğrenir gibi oldum? Sanki etrafımdaki kabuğu gelip çatlattı. Sonra elleriyle yavaş yavaş soydu. Bir Ben Var Gibi İçinde, 21. yüzyıl Tür

Hayat denilen bu ırmak Kimini yıkmak kimini sulamak Oysa tek yaptığı akmak Ehlin işidir yaşamak

O, engelli bir birey. Ablacığım... Hiç planlamamış ya da düşünmemiştim yollarımızın bir gün kesişeceğini. Allah’tan bana gelen en büyük hediye oldu. Bir rüzgâr esti, kondu evimize. İstenilmeden verilen kıymetli bir hediyeydi o. Hoş geldin dünyamıza. Bu harika yolculukta yalnız değildim. İki küçük kahraman çocuk ve merhametli bir eş... Ve tam on sekiz yılda bana farkındalığı fark ettiren, cennetim dediğim Naciye’m. Bu hayat yolculuğunda yol arkadaşım olduğun için sana çok teşekkür ediyorum. Seni çok seviyoru

Bir tübekte izledim zalimlerin dünyasını. Hayatın eş anlamlısı dedikleri bedenlerin mücevherlerine, o gün başladı hayranlığım. Duvarları olmayan evlerde geçirdiğim öğleden sonralarını toplayıp saklardım sayfaların arasında. Toprağın beline tutunup, yokuşları inen akarsular gibi süzüldüm bir kadının teninde. Kendi ördüğü ağında sallanan bir örümcek gibi sallandım aşağıya sarkıtılan ipte. Kulağa hoş gelen bir kuşku balosunda, elinden tuttum çirkinliğin. Benim için bir ıslık çalabilir misin? Hatırlanması imkân

Sen ağabey hiç konuşmuyorsun dedi Suat. Ya dedim Suat dur Allah aşkına anlatacak neyimiz var. Suat’a kalsa bi’ söz, bi’ ses yetecek sessizliğimi anlamaya. Lakin bilmiyorsun, ben göçmen piçiyim Suat. İki dil konuşmuş atalarım, dini imanı karışmış Ege Denizi’nin sularına. İnadım ben hem ölsem konuşmam, açılırsa ağzım kapanmaz. Ağabey dedi sen hiç gülmüyorsun. Ya bi’ dur Suat, ne kalmış gülecek şu KDV’li hayatımda. Motorine zam, fuel-oile zam, ekmeğe zam, şekere zam… Memleket siyah beyaz Ecevit reklamına d

Ne olacak bu dünyanın hâli? Bir yanda insanın doğada yarattığı yıkımlar, öte yanda doğanın insana olan tepkisel yıkımları… Bu nasıl bir gidiş? Nereye gidiyor dünya? Biraz yakınca bir tarihte bilimler ve bilimsel buluşlar / uygulayımlar toplumlara nasıl bir gelecek vadediyorlardı? Uygarlık ne diyordu? Hani yaşam, insan ve doğa için eskisinden daha güzel olacaktı? Oysa yıldırımlar düştü düşecek: Gökyüzü karanlık, yeryüzü yeşilini, mavisini yitirmiş. Bulutlar irin yüklü… Doğa keskin dişlerini göstererek homurd

Yazar, bu eserdeki tüm şiirlerinde yalın, duru bir Türkçe kullanarak duygularını ifade etmiştir. Bu yönüyle de yazdığı şiirlerin yanında Türk dilinin söz varlığı ve onun kullanılmasına da ayrı bir katkı sunmuştur. Ne de güzel Ne de güzel bir bitkidir bu hanımelleri… Tüney güneşinde koyukızıl ışıldıyorlar diğer bitkilerden öne çıkarak Ey Tanrım! Tüneyde bir başka kokuyorlar bu çiçekler Burcu burcu kokuları sarıyor oturduğum alaçığı dur durak bilmeden Bense oturmuş günün yorgunluğunu

Çok yavaş gelişme gösteren ortalama kültürümüzde, yazdıklarımın pek de işe yaramayacağını bilerek yazdım. Bendeki yazma dürtüsü tam da Antropolog Yazar Prof. Dr. Tayfun Atay’ın “Hayata yazarak müdahale etme arzu ve aşkı…” cümlesinde ifadesini buluyor. Yani elimden başka bir şey gelmedi, bu arzu ve aşkla yazdım. Geriye bakınca yazılarımdaki öngörülerimin gerçekleştiğini fakat isteklerimin yerine gelmediğini görüyorum. Gerçekleşen öngörülerim hukuk alanında da çevre ve siyaset alanlarında da hep olumsuz oldu.

Herkesin kendine göre başka bir İstanbul’u var. Benimki bir yapbozun parçaları gibi. Bir araya getiremediğim, birbirinden kopuk kopuk, bir anlık parçaların küllerinden her mevsim yeniden can bulan ve bir türlü birbirine kavuşamadan yine dağılan bir İstanbul yapbozu. Tansu Bele, İstanbul’a dair, ondan ilham aldığı, onun düşündürdükleri üzerine gözlemlerini, incelemelerini bir araya getirdiği kitabında yedi tepeli şehre yeni bir bakış kazandırıyor.

Merhaba can dostum, aramıza hoş geldin. Ben Ferdi, şu an bu satırları kardeşlerimin bağırışları altında yazıyorum. Senin ne şartlar altında okuduğunu merak ediyorum doğrusu. Belki annen sana kızdı ve eline tutuşturdu bu kitabı. Kitapçıdaki kitapların arasından da gözüne çarpmış olabilir. Bu sayede seninle yollarımız kesişti. Sen, belki benim gibi değilsin, hatta benim heyecanımı hayal bile edemezsin. Kendimi sana tanıtmama gerek yok, bence sen hepimizi zamanla anlarsın. Gidenin dönmediği Sisli Orman'ın deri

hisler aynı tanıdık, dokunulmaz ve sahici... ama bugünü yaşamak için tekrar tekrar söz vermen gerekiyor bana yaşam gezgin korularına şarkılarını fısıldarken seni bulmam gerekiyor sen ki kapılırsın yerin göğün sevdasına yağmurları çiğneyip başımı sana yaslamam gerekiyor yakar ki zaman oysa kendimi tekrar tekrar hatırlamam gerekiyor sen ki kalbimi tanırsın şafak dağlarına ışığı çizerken kanarsan aldanışlara gecelere sürünmemiş kederin kalabalıkları gizlerine karışır sen ki, geceyi avuçlarınla silensin.

Kepçenin Gücü’nde, tarihte yapılan savaşlarda, yeniçeri mutfaklarına bağlı olarak çıkan isyanlar, erzak temininde yaşanan zorluk ve aksaklıklar ile aksaklığa sebebiyet verenlerin idamına neden olan olaylar; bu esnada yaşanan tutkulu aşklar, insanların sabrının sınandığı durumlar, kepçedeki lezzetin zamana karşı sırları, bir yığın duygusal ve tebessüm ettirecek olaylar hikâyeleştirilerek okuyucunun beğenisine sunulmuştur. Gördü gözün/ sevdin amma/gülistanda/ dert olur Sevdin amma/ sevilmedin/hayat sana/ zeh

Heze, Yeşil Gezegen’de yaşayan bir robot süpürgeydi. Robot Heze, bir gün haritasında yeni bir gezegen fark etti. Acaba bu gezegen nasıl bir yerdi? Çok mu uzaktı? Oradan da yıldızlar gözüküyor muydu? *** Yeşil Gezegen’den Dünya’yı ziyarete gelen Robot Heze’nin Leo ile yaşadığı sıcacık dostluğunu okurken, mesafelerin kalplerdeki sevgiyle nasıl da önemsizleştiğini okuyacaksınız. “Uzaklar aslında sandığımız kadar uzak değil arkadaşım.”

Kişi kendini nasıl, neler ile tanımlar? Nasıl sever, nasıl kabul eder? Tüm hayaller kırıldığında, umudun yerini ağır bir karamsarlık aldığında kişi, benliğini nasıl korur? Varoluşunu nasıl güçlendirir? Karamsarlık her şeyi kasıp kavurduğunda umut etmek için yeniden nasıl bir yol bulunur? Gerçek ile hayalin yolları nerede kesişir? Yaratıcılık, düş gücü, merak ve umuda dair sanatla, felsefe ile dolu bir hikâye. Çocuklar ve çocuklarla birlikte düşünme yolculuğuna çıkmak isteyen her yaştan okur için bir yolculu

Hayal gücü ne işe yarar? Bir sorunu çözer mi? Hayallerin gerçekleşeceğini söylüyorlar. İyi de nasıl? Hayal dünyasından ilham alan, orayı gerçek hayatla birleştiren çocuklar yerine; ezberci, ekrana her geçen gün daha çok bağlanan çocukların sayısının arttığı günümüz dünyasında, bu kitap, okuyan tüm çocuklara ve tabii tüm yetişkinlere ilaç gibi gelecek. Yazar, kitabında yardımseverlik, aile bağları, oyunun gücü mesajlarını çok güzel bir biçimde okura ulaştırıyor. Okuyan herkesin hayal dünyasını yeniden yeşert

İnsanlık, Tanrı ve bu dünya arasında sıkışıp kalmanın ıstırabından bambaşka bir çukura düşmüş bir hâldedir. Yaşadığımız dünya, politik masalların, yalan devşirmenin, her şeyi unutup ya da unutturularak insanın bütün değerlerini pazara çıkarmıştır. İnanç ve değerlerine bir şekilde yönelen kitle, artık her şeyi imbikten sıkı geçirerek “politik güce” nasıl yakın olabilirliğini hesaplamaktadır. Antik putların, mitos tanrılarının yerini politik ve maddi gücü simgeleyen çağrışımlar almıştır. Yukarıdaki “bıyık” ne

Tanrılar... Tenleri altından, dilleri baldan. Peki bu “Yüce” Tanrılar küçücük bir kızdan korkacak kadar aciz miydi gerçekten? “Korkak Tanrı...” diye mırıldandım kahkahalarımda boğulurken. Zeus’a hitaben söylemiştim bunu. “Korkak Tanrılar!” diye haykırdım bir kez daha, mağara, sesimle inim inim inlerken. “Korkaklar!” Tabii ki benden korkacaklardı! Ben, saçları Tanrıların kanıyla yıkanmış kızdım. Ben, Ölüm’ün kızıydım. Kaderin ağlarını kesen Altın Kılıçlı Leydi’ydim. Ben, onların acınası neslinin sonuydum. Um

Nil, hayatında ilk kez annesi ile birlikte yemek yapmıştı. Bezelyeleri pazardan almış, temizlemiş, tuzunu atmıştı. Lezzetli bezelye yemeğini yiyeceği zamanı beklemeye başladı. Ama… Tencereye girmemiş üç bezelye tanesini fark etti! Artık çok geçti! Nil, bu üç bezelye tanesi ile ne yapabilirdi? *** Bir bezelye tanesinin bile emek verildiğinde ve özenle ilgilenildiğinde, ne kadar yararlı olabileceğine dair, mucizevi bir hikâye!

Naz, fotoğraf çekmeyi çok seviyordu. Fotoğraf makinası, hep boynundaydı, Onun kolyesi gibiydi. Bir gün… Sadece fotoğraf çekmeye odaklandığı anlarda, diğerlerinin daha çok eğlendiğini fark etti. Ve bu anları doyasıya yaşayamadığını… Harika bir anın içinde kalmak, fotoğrafını çekmekten daha mı zevkliydi? NAZ, bir şeyleri mi kaçırıyordu? Peki, çektiği onca fotoğrafı ne yapmalıydı? *** Aygül Yıldırım, günümüzde son derece yaygın olan, anların içinde kalıp keyfini çıkartmak yerine, fotoğraf çekme halini ve bunun