Küçük Sincap ve annesi bir ormanda yaşardı. Her sabah rüzgârda sallanan ağaçların şarkısıyla uyanıp güneşi selamlarlardı. İşte böyle bir sabah, orman onları bir gezintiye çağırdı. Önlerine upuzun bir ağaç çıktı. Ağaç, o kadar uzundu ki göğü delen gövdesinin nerede bittiği görünmüyordu. Küçük Sincap’ın merakı ağaçtan bile büyüktü. Bir kerecik olsun bulutlara değme fikri, onu çok heyecanlandırmıştı. Annesinin elinden kurtulduğu gibi hızla ağaca tırmanmaya başladı. İşte böyle başladı KÜÇÜK SİNCAP’IN SO

Tanrılar buluştu Olimpos’ta Son birliktelikleri olacaktı Ve Bilinen son onlar için yaklaşıyordu Evet hepsi bekliyordu sonunu Bitmişti artık onlar için tanrıcılık oyunu.

Duyguların Tercümesi, kadın-erkek ilişkilerinde hem bir kullanım kılavuzu hem de bir prospektüs. Bu, M. Haluk Özbay’ın yaptığı işte hem bir zanaatkâr hem de bir doktor olmasıyla ilgili. M. Haluk Özbay durumları o kadar somutlaştırıyor ki çözümler önümüzde cisimleşip âdeta dokunabileceğimiz, elimize alarak cebimize atıp istediğimiz zaman kullanabileceğimiz nesnelere dönüşüyor. Üstelik bu nesneler çok inovatif! Özüm Özbay’ın soruları da okurları satır aralarındaki ayrıntılara dikkat etmeye zorluyor ve M.

Atina’dan Urla’ya bir kazı grubunda görev almak üzere gelen Eleni, atalarından kalan yarım bir hikâyeyi tamamlamak için yola çıktığından habersizdi. Büyükbabası, ünlü şair Yorgo Seferis’in yaşadığı topraklara, Vourla’ya ayak bastığında, o güne kadar çok da farkında olmadığı kökleri, sımsıkı sardı onu. Emanet bir sandık... Gizemli mektuplar... Anlam veremediği kâbuslar... “Öteki Kıyı”nın buruk ve yarım kalmış hikâyesi... Figen KOŞAR, mübadele yıllarından bugüne dayanan bir hikâyeyi anlatırken, döneme

Bebekken bütün bebekler gibi çok tatlıydı. Kilosu, yemesi gayet yerindeydi. İlk bebeğim olduğu için çok anlamamıştım ama aslında şimdi düşündüğümde diğer bebeklerden farklıydı. Sırtüstü ya da yüzüstü yattığı zaman dönemiyordu, çok hareketli değildi. Diğer arkadaşların bebekleri çoğu şeye tepki veriyordu. Umut, gidenin arkasından ağlamıyordu, duyguları tam da net değildi. Hatta arkadaşlarım “Ne kadar sakin, uysal,” diyorlardı. Yazdığım şeyler sadece yaşanmışlıklar… Bilimsel hiçbir dayanak yok. Bebeğim d

“Tanrı beni kandırdı. Bana bir rüya gösterdi. Rüyada bazı tüyolara da yer verdi. O rüyada ne yapmam gerektiğini anlattı. Ben de Tanrı’ya inandım. Benim yerimde kim olsa aynı şeyi yapardı. Bu hayatta Tanrı’ya inanmayacağız da kime inanacağız? Aslında o beni değil, kendisini kandırdı. Çünkü aslında ben oydum. Aslında o da bunun farkındaydı. Hayır hayır, onun oğlu ya da kızı değildim. BU DELİNİN YAZDIKLARINI OKUYUN VE GÜLÜN. Bakın, bana bunu Tanrı yazdırdı. Şüphe mi ediyorsunuz? Etmeyin.” Yukarıdaki satır

Giden, aslında zamansız giderek arkasında kusursuz hissettiğiniz aşkı da bırakıyor. Aşkın koşulsuz olma koşulu belki de bu; ilişki daha yıpranmadan bitmek zorunda kalması. Bu hissedilenleri sırf kavuşamama durumuna bağlamak aslında bu ilişkiye haksızlık olur. Çünkü düşündükçe anladım ki ben bir sevgili değil aynı zamanda en yakın dostumu da kaybetmiştim. İçimdeki samimiyeti onun gibi gören kimse olmayacak mıydı hayatımda, bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey vardı: O hep yanımdaydı. Uzunca bir süre kendimi, ya

Bilge Genç, öykülerinde yer verdiği kahramanların hikâyelerini yazmamış da, bu kahramanları ete kemiğe büründürüp, okurun karşısına geçmelerini sağlamış âdeta. Kahramanları o kadar güçlü ve gerçek ki, hikâyelerini okurken sadece anlamak değil, hislerine ortak olmak kalıyor okura. İncelikle kurgulanmış, özenle seçilmiş kelimeler; kimi zaman okurun boğazında düğümleniyor, kimi zaman ise bir bahar esintisi olup ferahlatıyor yürekleri. “Aklımın henüz ermediği içsel birtakım fikirleri kaleme alıyormuşum meğerse!

Hayatta kalmak için ne kadar ileri gidebilirsin? Aşk uğruna hayatını, tüm insanlığın geleceği uğruna aşkını feda edebilir misin? Sevdiklerini korumak için sınırlarını ne kadar zorlarsın? Sınırsız bir ömür sunan fırsat karşısında, kendi benliğini, değerlerini ve hatta tabiri yerindeyse ruhunu feda etmek pahasına bu ölümsüzlüğü tercih eder miydin? Adaleti sağlamak için intikamı haklı kılan bir nokta var mı, yoksa adaleti gerçekleştirmek için intikamdan tamamen ayrılmak mı gerekir? *** Yazar, tüm bu sorulara p

Badem, başka türlü bir kedi! Yeni ülkeler görmeye ve başka kültürleri öğrenmeye bayılıyor. Bir önceki macerasında Finlandiya’yı ziyaret eden Badem, bu sefer de Estonya’ya uçuyor. Evet, doğru duydunuz! Uçuyor! Hem de en yakın arkadaşı Geyik ile birlikte, bir trenle... Eston ekmeği, ringa balığı, oyuncak müzesi... Ve Masallar Kalesi’nde harika bir konser! Özlem Gençer, “Kuzey Işıkları Altında Badem” isimli kitapta tanıştığımız dünya tatlısı Badem ile minik keşifçileri, bu sefer de Estonya’da bir maceraya dave

Sessizlik bozuyor Bütün bu düzeni Birer birer satılıyor insanlık Umut adına ne varsa Tüketiyoruz Sessiz kalmalar Bozuyor bütün düzeni.

İpek, öğretmeninden bir MÜZİK YARIŞMASI yapılacağını öğrenir. Hiç düşünmeden katılmak ister. Ama bunun için bir müzik grubunun olması gerekmektedir. Çünkü... Notalar bile tek başına anlamsızdır, bir araya gelince müzik oluşur. İpek, arkadaşlarını yarışma için ikna edebilecek midir? Bir müzik grubu kurabilse bile nereden ve nasıl başlamalıdır? Müzik yapmak için ne gereklidir? Müzik dünyadaki tüm çocukları kucaklayan, hayal kurduran; sınırsız, bambaşka bir dünyanın kapılarını aralayan dildir. Sen de bu dünyay

Tırtık, Benek ve Beşlik, kocaman bir evde yaşıyorlardı. Mavi bir ev: DENİZ! Birlikte midye toplama yarışması yapıyor, tekerlemeler söylüyor, çok eğleniyorlardı. Bir gün, BATIK GEMİ’ye gitmeye karar verdiler. Batık Gemi, çok eğlenceli bir yerdi. Denizatlarına binip yarış yapmak, yılan balıklarından dans dersi almak, ahtapotlardan hızlı yemek yapmanın sırlarını öğrenmek ve daha nice macera için yola çıktılar. Ama... Tırtık’ın kolları mı titriyordu! Karnı mı ağrıyordu! Kalbi “BAM! BAM!” diye mi çarpıyordu! Yok

Gün ağmış, hava ılık, Rehavetteyim Mandelya Şöylece yaslanıp mavi suyuna, Uyusam diyorum girip koynuna. Okşa saçlarımı Mandelya, Ninniler söyle, Kumsala vuran dalgalarınla Ninniler söyle bana, Ninniler... İşte böyle, işte böyle Mandelya. Ah Mandelya, Sen varsın ya, Sen Mandelya...

Yaşamın içinden hızla gelip geçen insanın, bir an için durup geriye baktığı yerdir İkinci Durak. Düzenin, hem iş birlikçisi hem de muhalifini öğütüp attığı yerdir İkinci Durak. Kalabalık içinde bir yalnızlık, yoğunluk sonrası bir geri çekilme, beyhude çabaların sergilendiği bir yer de olabilir İkinci Durak. Ancak biliriz ki, “son durak”tan bir öncekidir İkinci Durak ve buradaki suskunluğun nedeni de, işte bunun farkına varılmasıdır.

Mihrimah ve Almila kardeşler oyun oynamayı çok severdi. Bir de eve misafir gelmesini! Ancak günlerden bir gün... Öyle bir şey oldu ki, tüm dünyaya bir hastalık yayıldı, kimse evinden çıkamaz oldu. Derken... Zor günler bitti ve kalabalık sofralar, şen kahkahalar geri geldi. Pandemi döneminde özlem duyduğumuz kalabalık aile sofralarının yokluğuna, çocuk gözüyle bakmaya davet eden sıcacık bir hikâye. BU KİTAP TÜRKÇE VE İNGİLİZCE OLMAK ÜZERE ÇİFT DİLLE YAZILMIŞTIR.

Dora, diğerlerinden farklıydı. Yüksek bir zekâya sahipti. Tek bir arkadaşı vardı: BİTİG! Bitig, bir yapay zekâydı. 200.000.000 tane kitap okumuş olan BİTİG gibi DORA da okumayı çok seviyordu. Ama bu sefer okudukları kitap farklıydı: “Bilimin Gerçek Sahipleri!” Bu kitap, bilime çok büyük katkılar yapmış olmalarına rağmen “Sci-Wom-Verse” adlı paralel evrende yaşamaya itilmiş kadınları anlatıyordu. BİTİG ve DORA, bu evrene gittiklerinde onları önemli bir görev bekliyordu! Tarihte, bilim kadınları da

Ömrümün yarısını, bir gün dünyanın en güzel hikâyesini yazacağımı düşünerek geçirdim. Küçük Prens gibi elden ele, dilden dile dolaşan, insanların kendi dillerinde okuduktan sonra anlamadıkları dillerde dahi satın alıp koleksiyonlarına katacakları bir kitap yazacağımı hayal ederek heyecanlandım. İlkokul çağlarımdan başlayıp bu yaşıma kadar aynı heyecanı, kalbimin kaldıracağı ve kendimi kandırabileceğim ölçüde, aileden yadigâr bozuk bir cep saatini taşır gibi taşıdım. Simay K. Davì, okuyucusunu bir kena

İnsan daima en sevdikleriyle sınanır derler. Benim de bu hayatta verdiğim sınavların en zoru hem ailemi hem de sevdiğim adamı kaybetmemek içindi… Hikâyem, 1896 yılının baharında, Adapazarı’nın Süleymanbey köyünde başladı. Erkek olmam umuduyla kapıda dört gözle bekleyen babam, beni görünce bir kez kafamı okşayıp “Hayırlı evlat olur inşallah,” demiş ve evden çıkmış. Benden önce dört kız çocuğu kucağına alan annem ise kocasına bir erkek evlat veremediği için çok üzülmüş. Zehra ablam sorana kadar kimse ba

Biraz gülümsedikten sonra Ömer girişti konuya: “Dostlarım, zamanın içinde kaybolmaktan başka bir işe yaramıyoruz. Acı içinde kıvranarak ölüp gidiyoruz. Her şey dün ile yarın arasında. Ne düne sahibiz ne yarına. İkisini de düşünmek sadece aptallıktır. Mutsuzluğun temel kaynağı ne biliyor musunuz, sonun belli olduğunu düşünmek. Dünyada mutlu olmak istiyorsan, yaşamaya değer verip tadını çıkaracaksın.” “Mutlu olmak da mutsuz olmak da bu hayatın bir parçası, bunları kabullenmek gerek,” dedi Murat.