Kabam 657, ben 657, kardeşlerim aynı... Üç rakamda şehrin rakım tepe noktasına ulaşmıştık... Üç kardeş, sekiz rakam, bir imam, bir anne, Bir tabut, iki kürek, bir pamuk, üç evlat... Olmaz ki lan ama böyle, bu şekilde ölünmez ki Ölen ölür kalan sağlar bizimdir, Kendine bir köşe beğen odanda ya da balkonda Ben balkonu seçmiştim, insanları seyredip sarhoş olmayı Tipine göre pamuk ve kereste biçercesine Ölümlü lan hayat daha ciddi ne olabilir ki? Öldüm ve ağladım, Öldüm ve ağlattım, Bunların hiçbirisini b

Yaşamın çelişki ve çatışmalarla biçimlenen dinamikleri, edebî yapıtlarda sanatsal anlatımla imgelem dünyamızı zenginleştirir. İsa Hacıhasanoğlu'nun Çember romanında, insan ilişkilerindeki sorunların toplumsal ve sınıfsal bir zemin üzerinde oluşum süreçleri ve bunları aşmaya yönelik bireylerin yol arayışları gerçekçi biçimde işlenmiştir. Doğa ve toplumdaki her değeri kâr uğruna yağmalamaya odaklananlarla canlılığın sürdürülebilir koşulları için direnenlerin çatışmasıyla başlayan roman, basındaki tekelleşme

Tozlu yollar birbirini keser. ...Bu zayıf çirkin adam nasıl güzel gülmüştü. Her şeyi, bozkırı, Çin'i, atasını, obasını unutarak güldü. Şaman yere bir örtü serdi. Koluna Gök için kırmızı, Yer için beyaz ve Yerin Altı için siyah çaput bağladı. ...Bugün ne güzel gülümsemişti örgü şalları denerken. Böyle cesur, yaşam dolu bir kadının böyle korkmasına içerliyor, onu korumak, destek olmak istiyordu. Hiç kimse içindeki insanın duygularına uymadan yaşayamaz, er ya da geç duyguların ağır basacak. Önemli olan kaderin

açmaz çiçekler bu soğuklarda ne işin vardı da açtın şaşkın çiçek, dedirttin ya bana da benim gibi sabırsız ve vakitsiz olduğun için mi sevdim seni belki de

...Birbirinin kopyası hayatların hayhuyu içinde sorgulamadan yaşayıp giden doyumsuz ruhları ve bastırılmış arzuları ve yarım kalmış hülyaları ve engellenmiş duygularıyla dört duvar arasına sıkıştırılmış; yaşamadan yaşayan, daha doğrusu yaşadığını sanarak teselli bulan ve bir başka yaşamı düşleme gereği duymayan yüz binlercesinin tutsak çığlıklarını ruhunun derinliklerinde duyumsayarak, acı çekerek, çok acı çekerek düşlemek ve yazmak... Mehmet Çifci, insanların, bilerek ya da farkında olmayarak birbirlerinde

Yaşama ve kadere karşı olan isyanımı keskin bir baltanın ucuna takıp, kırılan odunların arasında saklıyorum. Kar kürüyorum ara sıra, iyi geliyor bu işi yapmak bana. İçimde birikenleri kendine özgü kristallerin arasına serpiştirip sonra da sağa sola fırlatıyorum. Kısa bir süre rahatlatıyor fakat sonra rüzgârın, yönünü önceden kestiremediğimiz başıbozuk bir esişiyle tekrar dökülüyorlar açtığım yollara...

Basın açıklaması bende! Arkadaşlar, geçirdiğimiz bu zorlu süreçten sonra Ayaz, sahnelere bomba gibi geri dönüyor! Bora, önünde duran bir yığın gazeteciye göz gezdirdi ve derin bir nefes çekti içine. Kendine sorulan onlarca soru içinden bir tanesini seçti ve cevabını verdi. ...Bora Bey, Ayaz Bey bunca olaydan sonra popülerliğini tekrar kazanabilecek mi? Popülerlik sadece sahneden gördüğünüz performanstan mı ibarettir? Bence Ayaz, bundan sonra daha da popüler olacak. Çünkü aşkı uğruna birçok şeyi göze alan, k

Kadın-erkek ilişkisi, Âdem-Havva'dan beri var olan ve dünya döndükçe devam edecek olan hayattaki gerçek... Kerem ile Aslı, Leyla ile Mecnun, Romeo ve Juliet... Saymakla bitip tükenmez, dünya döndükçe AŞK hep var olmaya devam edecektir. Ali ile Leman'ın hikâyesi de iki yaralı yüreğin hikâyesidir aslında. Masumane, günümüz duygularından uzak, tertemiz, kavuşulmamış bir aşktı onlarınki... AŞK kadına, SEVMEK adama yakışırdı.

Biz sevenlere göre değil bu dünya. Burada yalan aşklara, öylece yarı yolda bırakıp gidenlere yer var sadece. Oysa hiç bilemeyecekler, sevince dünyayı bile sevdiğinin önüne sermeye hazır olmanın tarifini. Gün olur çok seversin, gün olur sevildiğini zannedersin. Ve en sonunda da Ben seni hiç sevmedim ki cümlesi dökülür gidenin dudaklarından. İşte tam da o zaman başlar insanın sevdayla imtihanı. Herkes seni seviyorum sözleri savurur, herkes ben hep yanında olacağım, diye sözler savurup durur. Asıl iş de burada

İnsanoğlu bilimle evrene hükmedebileceğini düşünmüş ama bir gün bilimin insanoğluna hükmedebileceğini hiç aklına getirmemişti anlaşılan. Bir insan, çevresindeki birçok tanıdığının ve sevdiğinin öldürüleceğini bildiği halde nasıl kendine ayrıcalık tanınmasını kabul ederdi ki? Oysa onlar böyle düşünüyordu ama sapiensin tarihi hep aksine davranan insanlarla doluydu. En ufak felakette insanların büyük çoğunluğu sadece kendini kurtarmayı düşünmüştü. Hatta felaketin ya da savaşın geleceğini bilenler, kendi hay

Aşk, içinde eksik barındıracak kadar zenginmiş. Bugün anladım... Aşk, onun gözlerine bakıp ömrünü seyretmekmiş. Aşk, güneşli bir kış sabahında onun gözyaşlarıyla ıslanmakmış... Yüreğinde sevgi ve aşk taşıyan insanlar bir uçurumun kenarında top oynayan iki çocuk gibidirler. Ölümlerine de hayatlarına da o denli yakın. Kâh yakan top dediler aşk oyununun adına ve canlarını yaktılar birbirlerinin, kâh aşağı kaçan topa kim attıysa alsın dediler, bencili oldular sözde sevgilerinin... Yüreğinde sevgi ve aşk taşıyan

ressam var mı bildiğiniz? iyi olur tanıdıksa tuvalin tam ortasına ırmak çizsin önce, boydan boya sonra dağlar dört kenarına tahta köprülere kilimler havaya sabun kokusu bebek bezi yıkayan analar suya oturmuş sünnetli çocuklar buğday yıkayan kağnılar balığın hasat zamanını bildiğini çizsin balıkçının da! ve öyle bir Hıdırellez silsilesi çizsin ki... sabahın ilk ışıklarında, senenin bir günü ateş üzerinden atlasınlar yeşil soğan demetleri bağlasınlar ağaçları kucaklasınlar tüm saflığı ile çakıl taşından maket

Seher vaktinde neşe ile öten kuşların Tatlı enerjisi sararken yüreğimi Ardından güneşin odama kattığı aydınlığın verdiği; Sevinç, mutluluk ve huzur... Yeni bir gün yeni bir başlangıç ve açılan beyaz sayfama Seni umut diye yazıyorum sevgili Geçen ömürde oluyor bazen mutluluk ve keder Karmaşık duygular içerisinde çıkılmaz olsa da işler Sana olan tutkum ayakta tutuyor beni o da yeter Yine bir günün sonunda hayaller kalsa da geride O gün kapanan sayfama Seni aşk diye yazıyorum sevgili...

Birinci Dünya Savaşı esnasında dağılmış ve tam yüz yıl sonra tutkulu bir aşk sayesinde yeniden bir araya gelmiş iki ailenin kaderini anlatan bir hikâye. Aleksandar adında zengin bir Fransız antikacı tesadüf eseri Birinci Dünya Savaşı döneminden kalma el yazısı mektuplar bulur ve Paris'te bir yayınevine gidip bu mektupları yayımlamasını ister. Yayınevinde eski aşkı Sofiya'yı görür. Sofiya yıllar önce gizemli bir şekilde hayatından çıkmıştır. Birinci Dünya Savaşı'nın arifesinde Paris'te hiç beklenmedik bir an

Aşina olduğum yollarKayıp giden yıllar;İçinizden geçip giden, ben miyim?Gördüğüm ben isem, içimdeki kim?Yıllar öncesi bir zaman,Sesini duyar gibiyim.İçinde ne sırlar gizli kim bilir,Bugün bilmediğim.Aynalarda kaybolmuşum.Şimdi bir başka resim gözlerimde,İçimde yürüyen çocukluğum.Ardından bakıp kaldım.

Çok oldu ayrılalı Bahar aylarında çiçeklerin solduğu o şehirden Kışlarında üşüdüğü kimi zaman Kimi zaman yazda bile telaş içinde ayazlarda kaldığı Huzursuzluklar her nefesinde Bitmeyen sancılar Şarkılar mavi tenteli saman yığınlarının üstünde Altından su yürütenlerle Bistüyeri de ne güzel yakışmış Sanki çiçekler içinde b*kböceği B*kböceği deyip geçme Hepimiz sıçmıştır altına B*kunla oynaya oynaya Büyüdün de ne değişti B*k yerine oynuyorsun insanlarla Hayatta elinde ne kaldı deseler Ne derim Bitmez bu yol bi

Ben Dafne. Ömrümüz boyunca tek bir şey düşünürüz: Biz kimiz? Ben Rum asıllı, Bozcaadalı Türk bir ailenin tek kızıyım. 24 yılım üzüm bağlarının arasında ve kekik dolu tepelerde koşturarak geçti. Ada hayatından kaynaklı, halen cep telefonu kullanmıyorum. Her yaşadığım keyifli anın selfiesini yapıp sosyal medyaya yüklemek yerine, sadece o anı yaşıyorum; nasıl mutlu olacaksam öyle yaşıyorum işte. Zaman sıkıntısı yaşamadığımdan saat kullanma gereği dahi duymuyorum. Benim hayatım bir ada kadar büyük. Kimine göre

sonra yürüdüm yollarda, bulamadım eşkâlimi. kalabalığın üzdüğü bir omuz ve çene, eskisi kadar aydınlık olmayan bir lacivertle horozlara baktı. buna rağmen, ismi güzel olan şeylerin tasasını armut çiçeklerinin hizasına taşıdım, duymalıydın...

İstemsiz edindiği alışkanlığı olmuştu kaybetmek. Kararsızlığından değildi çıkmaza sürüklenmesi, sadece meraklı bilinmezliğiyle kaptırmıştı kendini. Neydi aşk? Başlamadan vazgeçiş mi, yoksa kaybederek kazanmak mıydı? Ölüm değildi belki onları ayıran, belki de Laura'ydı sonsuza kadar onu hatırlatan. Bir kadın... Ama öyle sıradan Kadın telaffuzuna eşlik edecek türde değildi varlığı. Kalbini yerinden sökecek kadar sevgiyi doruğunda yaşayan bir kadın. Kendinden çok, kendinden olmayanı seven türden. Düşlere sığm

Ulu Kam, Bu yiğide ne ad verilmeli? dediği anda bir ses duyuldu; Durun! Herkes etrafına bakmış, Ulu Kam'ın sözünü kimin kestiğini merak etmişti. Konuşan, Kağan oğluydu. Törede bu yoktu, balalar yiğitlik yapar, ulular bu yiğitliğe göre ad verirlerdi. Bu yiğit balaya da ad verecek kişi Ulu Kam'dı. Bu tören boyunca söz almak, araya girmek, konuşmak olmazdı. Tören sonuna kadar beklenmesi gerekirdi. Bir ilk yaşanıyordu. Benim bir adım var! Herkes şaşkınlık içinde birbirine bakıyordu. Kimseden ses çıkmıyordu. S