Bu arada yol arkadaşı olan Gizemli Adam elini Ahmet Beyin omzuna koyup; "Eee Ahmet Bey, misafirlik bitti artık. Ebedi yurduna hoş geldin!" dedi. Ahmet Bey önce afalladı ama sonunda kahkahayı bastı ve" Sonunda misafirlikten kurtulduk ha!" diye haykırdı.

Ölümü de hayatı da yaratan Allah'dır Her insan ölümü tadacaktır. Ancak bunun vaktini bizim bilmemiz mümkün değildir. Onun ilmi Allah'a aittir. Bir veli zatın da buyurduğu gibi: ''Ecel mukadderdi. Tagayyür etmez.

Kentin Hayaletleri ve Sahipsiz Konuşmalar adlı romanlarıyla tanınan İnan Palancı bu kez öyküleriyle okurla buluşuyor. İnan Palancı Su Sesi‘nde, acının, şiddetin, yoksulluğun, göçlerin hüküm sürdüğü bir coğrafyadan sarsıcı hikâyeler anlatıyor.Okuru düşle gerçek arasında büyülü bir belirsizlikte bırakan etkileyici öyküler…

“Şimdi artık eve dönme ve kışı ta oralardan koklayıp bana haber eden Muazzez’imin menekşelerine tekrardan can verme zamanıdır.”Muhabbet, şefkat, özlem, kaçıp saklanmak, geri dönüp durmayı, beklemeyi göze almak. Sessiz acılar, direnilen önyargılar, ayaklanan öfkeler…Tüm zamanlardaki insan halleri.Tabağa alındıklarında şarkılarını kesen pişiler, balık tutarken pilli radyosunu Zeki Müren şarkılarına ayarlayan kalbi babalar, gülümseyince yüzü mermer beyazından gül pembesine geçen kaybettiği kızıyla kanat çırpıp

Nermin Tenekeci ilk kitabı Yoksa’da, hafızanın katmanları arasında gidip gelen karakterleri ile insani özün ortaya çıktığı ‘an’lara dikkat çeken öyküler kaleme almıştı. “Uzun, uzak, ücra yerlerde, sahipsizliği, çarpıklığı ve tenhalığıyla iç burkan benzin istasyonları gibi” kendi kaderlerine terk edilmiş insanlar, hayatlarının kendilerini savurduğu yer neresi ise orada masumiyet ile suç arasındaki ince çizgide dolanıp dururlar. Her şey bir anda olup biter; “bir şimşek çakımı, bir akbil basımı esnasında... Bi

Şizofreniyle mücadele eden birinin karmaşık zihinsel dünyasına dalın ve komadaki bir adamın rüyasında bu dünyayı keşfedin. Gerçeklikle rüya arasında sıkışıp kalan bu etkileyici hikâye, hayal gücünüzün sınırlarını zorlayacak ve sizi büyüleyecek.

Mermi olmaktan mutlu bir hayat yaşıyor babam. Tunç ve MKE çeliğinden mülhem mutlu bir hayat. Hedefi belli. Kilitlenmiş. Saymıyor. Sorgulamıyor. MKE olduğu için yorgun bir mermi değilmiş üstelik. Hep diri, hep devletinin emrinde, hep askere yeni katılmış yirmilik bir fişek. ‘Peki, bu hikâyede yorgun mermi kim baba,’ diyorum içime doğru. ‘Bak, herkes şarjöre gizlenmiş bekliyor?’ Kuddusi Demir öyküleri bir başlangıç, alabildiğine çocukluk. Modern bir hikâye coğrafyası dört yandan fışkırıyor. Güncel kavgalarla

Damdaki Kemancı romanı ile tanınmış olan Yahudi yazar Scholem Alejchem, bu kitapta yer alan otuz hikâyesi eski Çarlık Rusya’sının bir yansımasıdır. Yahudi bir ailenin Amerika’ya göçünü anlattığı birbirine bağlı bu hikâyeleri ile insanların yaşama zorluklarını kaleme almıştır. İnsanın kendi dramının bilincine karşı tek silahı hicivdir. Yazar, eserin başından başlayarak; ezilmiş, zavallı bir toplumu hiciv ve acı bir hüzünle ele almaktadır. İşte bu hiciv yönlü anlatımından dolayı Scholem Alejchem’in “Damdaki K

“Doğanın ve yaşamın gerçekliğiyle insan yüreğinin, vicdanının ve bilincinin sınandığı çarpıcı olay, duygu ve durumlarla öyküden öyküye tatlı bir yolculuk edeceksiniz!” Müslüm Kabadayı/Edebiyat Öğretmeni/Yazar *** “Elinizdeki edebiyat ürününü okurken, İstanbul ile Zürih arasındaki gönül köprüsünden geçip, fırtınalı kalplerin tanığı olacaksınız. Böylelikle insanları daha çok sevecek; sevginin, sevdanın, aşkın engin gücüne inanarak, mutlu olacaksınız.” Kemal Yalçın/Öğretmen/Araştırmacı Yazar *** “Bu yapıtta di

Yüzyıllardır aramızda yaşayan, zamanın içerisinde süzülüp giden, imparatorlukların kuruluş ve yıkılışına tanıklık eden bir adam. Göktürk Kağanlığı’nda doğdu, ölümsüzlüğünü keşfeden Kam Ana Kambur adını koydu: Nefes.Sayısız yoldaşı oldu ama hiçbiri Gölge kadar iz bırakmadı. Öldükten sonra başka bedenlerde yeniden hayat bulan bu kadınla çağlar boyunca kesişen yolları bazen aşka,bazen felakete çıktı.Hakkındaki rivayetlerin her birinde Nefes’in bambaşka bir yüzü anlatıldı, akla kara birbirine karıştı: Ölümden m

Doğukan İşler’den tüm kalem yontanlara, yonttuktan sonra kalemlerini tutup öpenlere ve yazmasa deli olacaklara ithaf edilmiş yeni bir öykü toplamı: Dervişin Kulağı. Çocuklar, kediler, dervişler, mezarından kalkıp gelenler, uçarken yağmura yakalananlar... İşler, düşlemini ustaca kâğıda dökmeye devam ediyor Dervişin Kulağı’nda. Rüyalardan, hayallerden, kendi yazı evreninden; fantezi ve gerçekliğin katışıp ayrıştığı bir âlemden sesleniyor okura. Kanın doğru damarlarda aktığı, sulayacağı yeri kimselere danışmad

Toprağın altında her gün ve her gece bedenimi kemirmekten semiren kurtçuklar değil huzursuzluğumun sebebi. Toza bulanmış beyaz bir sofra açtım onlara. Kendimle donattım sofrayı. Sesimi yuttum; olmayan nefesimi tuttum. Evinizde bilin kendinizi, dedim. Üzerimdeki dam göçene kadar yeni bir çatı inşa edilene kadar payınıza ne düşerse alın. Tenim farklı dokunuşlardan irkilince toprağa bulanmış bedenimi başka dişlere emanet etmeyin, dedim. Allah’tan bırakıp gitmediler, gündüz tükettikleri kuytularda gecelediler.

Knotek kardeşlerin travma sonrası stres bozukluğu yaşamalarının tek sebebi anneleriydi. Ve ne yazık ki bu yaşananlar kurgu değil, gerçek. Shelly Knotek, Washington’ın küçük bir kasabasındaki çiftlik evlerinin kapalı kapıları ardında kızlarına yıllarca dayanılmaz fiziksel ve psikolojik şiddet uyguladı. Ancak yaşanan tüm bu zulme rağmen üç kız kardeş Nikki, Sami ve Tori, birbirlerine sıkı sıkıya bağlı kalarak mücadele etmeyi öğrendiler. Annelerinin tuzağına düşen diğer kurbanlardan farklı olarak, kız kardeşle

İç dünyamı sanatla beslediğim güzel günlerden biriydi. Gözüm gönlüm açık, üretken bir halde etrafa ışık saçan görünüşümle dolaşıyordum. Yokuş aşağı inerken ayaklarım havalanıyor, düz yola vardığımda gizemli bir kişiliğe bürünüp halkın arasına karışıyordum. Karşılaştığım her insanın ruhuna ortak oluyor, onunla dünya saati olarak tanımlanamayacak bir hızda ve yetkinlikte yaşıyor, kendi bedenime geçiyor, yaşananları anlamlandırıyor, ruhuma katıp, ardından diğerinin ruhuna girerek orada yolculuğa çıkıyordum. Ke

Öykü dünyasına yepyeni bir soluk getiren yazar, önceki eserlerinde de Anadolu’nun derinliklerindeki yaşamın ve insan ilişkilerinin izini sürmüştü. “Seydisuyu Çocukları”nda masumiyetin, “Çörek Kağnısı”nda dayanışmanın, “Şıngırdaklı Melahat”ta ise mizahın izinde dolaşan yazar, kendi benzersiz üslubuyla okurlarını büyülemişti.“Öğretmen Odası” ile birlikte, eğitim dünyasında geçen öykülerine bir yenisini ekleyen yazar, öğretmenlik mesleğinin ilk yıllarına odaklanarak samimi bir portre çiziyor. Bu yeni eserinde,

Keşke konuşmasan. Olmuyor. Eşyalarımı hemen bu gece toplayıp yarın yola çıkmak istiyorum. Hiç oyalanmadan. Hemen yarın. Neden Olmasın? Evet, tam da böyle yapacağım. Hayatımda ilk defa önce harekete geçip sonra düşüneceğim. Tıpkı senin gibi. “Sevil, ben İzmir’e geri döneceğim.” İyice afalladın. “Aslında hiçbir zaman İstanbul’u çok sevmedim. Annemi de kaybedince… Bütün sokaklar kirli, bütün binalar eski, bütün ağaçlar kurumak üzere gibi görünüyor gözüme. Karanlık geliyor bana bu şehir.” Ağlamaya başladın. Dah

Ülkeye dönüşü sıcak karşılanmadı. Kendisini yıllar önce öldü sayan akrabaları ve hayattaki en yakın akrabası olan abisi yanına bile gelmedi. Arkadaşları ya başka yere taşınmış ya da bu dünyadan göçüp gitmişti. Eski karısı kahrından ölmüştü. Çocuğu, önce dedesi ve anneannesi, daha sonra da abisi tarafından büyütülmüştü. Dönüşünden birkaç yıl sonra çıktı karşısına, çok kısa bir süre babalık yapabildiği evladının. Oğul sarıldı babasına. Ağladı. Kızdı. Sonra biraz da bağırarak ağladı. Hıçkırması geçmedi birkaç

Bu şehri yazmak insanı başka bir yolculuğa çıkarıyor. Bu yolculukta Pers, Med, Babil, Akad, Sümer, Asur, Selçuklu, Osmanlı gibi büyük medeniyetler eşlik ediyor ve rehberiniz olup sizi dünyaya salıyorlar. Konu, hayatınızın mayalandığı şehriniz olunca, kaleminiz yer yer sizi takmıyor ve kafasına göre akıp gidiyor… Tarihin yarısı kadar yaşlı, hazan ruhlu Siverek’te yaşam; kan, ter ve gözyaşı ile iç içe olmuştur hep. Bu olgu Siverek’te insanı erkenden olgunlaştırır. Siverek, bazen kuçe çıkmaz dar bir sokak, baz

Şehir hatları vapuru düdüğünü öttürdü, gemiyi iskeleye bağlayan halatlar çözüldü. “Yolculuk başladı” dedi kendi kendine. Eski bir kilime sardığı içinde yatak ve yorganının bulunduğu denk kenarda duruyordu. Vapur iskeleden ayrılana kadar gözünün önünde tutmuştu, n’olur n’olmaz… Gerilerde kalarak gitgide küçülen iskeleye ve köprüye baktı. Hava bugün güzel mi güzeldi, sonbahar geldiği halde gökyüzü de deniz de masmavi! Ayaklarının ucunda duran, içinde birkaç parça çamaşır bulunan eski külüstür valizi kavradı ü

“Şimdi bende bir hikâyeci olarak burada oturup bir hikâye yazacak olsam, acaba bu meyhanedeki insanlardan kimin hikâyesini yazardım, bilmiyorum. Ama eminim ki, şu an meyhanenin kapısı açılsa ve içeriye Sait Faik, Orhan Veli, Oktay Akbal girse üçü de ağızbirliği yapmış gibi beni göstererek, ‘İşte asıl hikâye bu adam be!’ derlerdi.” Ahmet Türkoğlu’nun öykülerindeki karakterler o kadar canlı, gerçek ve bizden birisi ki, herhangi birine iğne batırmaya kalksanız kendi içinizde bir “Ah!” sesi işitebilirsiniz. Öyk