Yüzyıllardır aramızda yaşayan, zamanın içerisinde süzülüp giden, imparatorlukların kuruluş ve yıkılışına tanıklık eden bir adam. Göktürk Kağanlığı’nda doğdu, ölümsüzlüğünü keşfeden Kam Ana Kambur adını koydu: Nefes.Sayısız yoldaşı oldu ama hiçbiri Gölge kadar iz bırakmadı. Öldükten sonra başka bedenlerde yeniden hayat bulan bu kadınla çağlar boyunca kesişen yolları bazen aşka,bazen felakete çıktı.Hakkındaki rivayetlerin her birinde Nefes’in bambaşka bir yüzü anlatıldı, akla kara birbirine karıştı: Ölümden m

Toprağın altında her gün ve her gece bedenimi kemirmekten semiren kurtçuklar değil huzursuzluğumun sebebi. Toza bulanmış beyaz bir sofra açtım onlara. Kendimle donattım sofrayı. Sesimi yuttum; olmayan nefesimi tuttum. Evinizde bilin kendinizi, dedim. Üzerimdeki dam göçene kadar yeni bir çatı inşa edilene kadar payınıza ne düşerse alın. Tenim farklı dokunuşlardan irkilince toprağa bulanmış bedenimi başka dişlere emanet etmeyin, dedim. Allah’tan bırakıp gitmediler, gündüz tükettikleri kuytularda gecelediler.

Knotek kardeşlerin travma sonrası stres bozukluğu yaşamalarının tek sebebi anneleriydi. Ve ne yazık ki bu yaşananlar kurgu değil, gerçek. Shelly Knotek, Washington’ın küçük bir kasabasındaki çiftlik evlerinin kapalı kapıları ardında kızlarına yıllarca dayanılmaz fiziksel ve psikolojik şiddet uyguladı. Ancak yaşanan tüm bu zulme rağmen üç kız kardeş Nikki, Sami ve Tori, birbirlerine sıkı sıkıya bağlı kalarak mücadele etmeyi öğrendiler. Annelerinin tuzağına düşen diğer kurbanlardan farklı olarak, kız kardeşle

İç dünyamı sanatla beslediğim güzel günlerden biriydi. Gözüm gönlüm açık, üretken bir halde etrafa ışık saçan görünüşümle dolaşıyordum. Yokuş aşağı inerken ayaklarım havalanıyor, düz yola vardığımda gizemli bir kişiliğe bürünüp halkın arasına karışıyordum. Karşılaştığım her insanın ruhuna ortak oluyor, onunla dünya saati olarak tanımlanamayacak bir hızda ve yetkinlikte yaşıyor, kendi bedenime geçiyor, yaşananları anlamlandırıyor, ruhuma katıp, ardından diğerinin ruhuna girerek orada yolculuğa çıkıyordum. Ke

Öykü dünyasına yepyeni bir soluk getiren yazar, önceki eserlerinde de Anadolu’nun derinliklerindeki yaşamın ve insan ilişkilerinin izini sürmüştü. “Seydisuyu Çocukları”nda masumiyetin, “Çörek Kağnısı”nda dayanışmanın, “Şıngırdaklı Melahat”ta ise mizahın izinde dolaşan yazar, kendi benzersiz üslubuyla okurlarını büyülemişti.“Öğretmen Odası” ile birlikte, eğitim dünyasında geçen öykülerine bir yenisini ekleyen yazar, öğretmenlik mesleğinin ilk yıllarına odaklanarak samimi bir portre çiziyor. Bu yeni eserinde,

Keşke konuşmasan. Olmuyor. Eşyalarımı hemen bu gece toplayıp yarın yola çıkmak istiyorum. Hiç oyalanmadan. Hemen yarın. Neden Olmasın? Evet, tam da böyle yapacağım. Hayatımda ilk defa önce harekete geçip sonra düşüneceğim. Tıpkı senin gibi. “Sevil, ben İzmir’e geri döneceğim.” İyice afalladın. “Aslında hiçbir zaman İstanbul’u çok sevmedim. Annemi de kaybedince… Bütün sokaklar kirli, bütün binalar eski, bütün ağaçlar kurumak üzere gibi görünüyor gözüme. Karanlık geliyor bana bu şehir.” Ağlamaya başladın. Dah

Ülkeye dönüşü sıcak karşılanmadı. Kendisini yıllar önce öldü sayan akrabaları ve hayattaki en yakın akrabası olan abisi yanına bile gelmedi. Arkadaşları ya başka yere taşınmış ya da bu dünyadan göçüp gitmişti. Eski karısı kahrından ölmüştü. Çocuğu, önce dedesi ve anneannesi, daha sonra da abisi tarafından büyütülmüştü. Dönüşünden birkaç yıl sonra çıktı karşısına, çok kısa bir süre babalık yapabildiği evladının. Oğul sarıldı babasına. Ağladı. Kızdı. Sonra biraz da bağırarak ağladı. Hıçkırması geçmedi birkaç

Bu şehri yazmak insanı başka bir yolculuğa çıkarıyor. Bu yolculukta Pers, Med, Babil, Akad, Sümer, Asur, Selçuklu, Osmanlı gibi büyük medeniyetler eşlik ediyor ve rehberiniz olup sizi dünyaya salıyorlar. Konu, hayatınızın mayalandığı şehriniz olunca, kaleminiz yer yer sizi takmıyor ve kafasına göre akıp gidiyor… Tarihin yarısı kadar yaşlı, hazan ruhlu Siverek’te yaşam; kan, ter ve gözyaşı ile iç içe olmuştur hep. Bu olgu Siverek’te insanı erkenden olgunlaştırır. Siverek, bazen kuçe çıkmaz dar bir sokak, baz

“Şimdi bende bir hikâyeci olarak burada oturup bir hikâye yazacak olsam, acaba bu meyhanedeki insanlardan kimin hikâyesini yazardım, bilmiyorum. Ama eminim ki, şu an meyhanenin kapısı açılsa ve içeriye Sait Faik, Orhan Veli, Oktay Akbal girse üçü de ağızbirliği yapmış gibi beni göstererek, ‘İşte asıl hikâye bu adam be!’ derlerdi.” Ahmet Türkoğlu’nun öykülerindeki karakterler o kadar canlı, gerçek ve bizden birisi ki, herhangi birine iğne batırmaya kalksanız kendi içinizde bir “Ah!” sesi işitebilirsiniz. Öyk

Şehir hatları vapuru düdüğünü öttürdü, gemiyi iskeleye bağlayan halatlar çözüldü. “Yolculuk başladı” dedi kendi kendine. Eski bir kilime sardığı içinde yatak ve yorganının bulunduğu denk kenarda duruyordu. Vapur iskeleden ayrılana kadar gözünün önünde tutmuştu, n’olur n’olmaz… Gerilerde kalarak gitgide küçülen iskeleye ve köprüye baktı. Hava bugün güzel mi güzeldi, sonbahar geldiği halde gökyüzü de deniz de masmavi! Ayaklarının ucunda duran, içinde birkaç parça çamaşır bulunan eski külüstür valizi kavradı ü

Kimin eli kimin cebinde belli değil. Bense arabanın arka koltuğuna yerleşmiş, Nebahat’ın yanağından öpücük almaya çalışıyordum. Öpücüğüme karşılık alamayınca başımı bardaktan boşanırcasına yağan yağmurdan yana çeviriyorum. Kalbimin ortadan çatlayarak kırıldığını hissediyorum. Sizce, arabanın penceresinden düşen kalbimin kazadan sağ çıkma ihtimali nedir?

Türk edebiyatının önemli yazarlarından Mahmut Yesari kırklı yaşlarının başında yakalandığı ve yaşamı boyu mücadele etmek zorunda kaldığı verem, o dönem için neredeyse tedavisi olmayan hastalıklardan birisiydi. Tedavi için yatmış olduğu Yakacık Sanatoryumunda yaşadıklarını, Yakacık Mektupları'nda bulacaksınız. Bu mektuplarda bir insanı tanıma uğraşını, geçmişiyle birlikte insanı ele alış şeklini görürüz. Şartlar ne olursa olsun hayatı boyu yazmaktan vazgeçmeyen, kendisinden daha çok çevresini, hastalığını ve

Ece Altınok Schneider ilk kitabında farklı diyarların sesini bir araya getiriyor. Öykülerinde göçmen olmak, yalnızlık, aşk ve aşksızlıkla örülü bir evren çiziyor. Kimi zaman hüzünlü kimi zaman ironik ama ruhu hep konargöçer öyküler anlatıyor okura.Gün yüzüne çıksa da aydınlanmayan karanlıkların, doldurulamayan boşlukların, her şeye hazırken yüze kapanan kapıların, yurdundan göçenlerle sürgün edilenlerin, yurduna dönüp de hiç gidememişlerin, depresyona çare olmaya çalışanların, delilik pelerinine sığınanları

SENİ DAHA İYİ OKUYABİLMEK İÇİN Bir damla kan, elmadan alınan bir ısırık, bir çift kem göz, bir nişan yüzüğü veya bir çift kırmızı ayakkabı... Lanet her şekilde karşınıza çıkabilir. Yalnızca kötü kalpli bir üvey anne ve babaya sahip olanlarınızın değil, hepinizin başına gelebilir. Bu kitapta klasik masallardan modern dünyadaki yeni uğursuzluklara kadar pek çok lanetin, benzersiz ve sürprizlerle dolu anlatılarına rastlayacaksınız. Bilinen masalların farklı yorumlarının yanı sıra yeni canavarlarla, mi

Kurgu hayattan daha gerçektir.Albert Camus“ Sözcüklere yapılabilecek en büyük kötülük onlara taşıyabileceklerinden çok daha fazla anlam yüklemek olur. Bazen onlara nefes aldırıp tekil anlamlarından bile arındırabilirsek büyük iyilik yapmış oluruz.”“Nasıl becerebilecekmişiz bunu?”“Basit. Susacağız ve yapacağız.”Tekrar dudaklarına uzandım. “Burada değil” dedi. “Gidelim.”Ayşen Somunkıran Özagar sekiz öyküyle bazen dayanılabileni bazen de vazgeçileni anlatıyor. Naif bir listede yaptıklarımızın üstünü çizerken d

İstibdad koşullarında toplumsal konuları ele alamayan Mehmet Rauf; başarı ile bireysel konuları ele almıştır. Romantik aşkları, duyguları, hayalleri, şahısların iç dünyasını, hüzünlerini, karamsarlıklarını konularını Servet-i Fünûn anlayışına uygun işlemiştir. Rauf, “karamsar” bir ruh hâline sahiptir. Karamsar temaları işlemiştir. “Sanat sanat içindir” anlayışına sahiptir. Eserlerinde psikolojik tahlilleri başarıyla işlemiştir. Son Emel hikâye kitabı, yazarın çeşitli gazete ve dergilerde yayımlanan on altı

“Kan davası yerine aşk davası olsa da, herkes birbirini öldüresiye sevse.” – Özdemir Asaf * “Kirlendik be Mansur. Ne gülüşümüz çocukluk gülüşleri kadar sahici, ne biz, ne de eşimiz dostumuz maskesiz. Çocuk yüreklerimiz kirlendi farkında mısın?” Sahi ne zaman kirlendik tam olarak? Bu topraklarda yersiz yurtsuz ve aidiyetsiz hissedişimiz tam olarak nasıl başladı? Hangi ara kaybettik renklerimizi, sıkı sıkıya bağlı olduğumuz köklerimizden ne zaman koparıldık? Belki de kendimize hatırlatmamız gereken bir şeyler

Herkesin keçileri kaçırdığı bir mevsim vardır. İnsan bunu bazen dağların tepelerine çıkarak, bazen arayarak, bazen de rüyalara dalarak yaşamaya çalışır. O mevsime gelince sanki yüzyıllar boyunca beyninin bir noktasında bekleyen perde aralanır, yaşamak denilen şeyin anlamı işte o zaman gerçek manasını bulmaya başlar… Hayal kırıklıkları, terk edişler, umutsuzluklar, yalnızlıklar, bilinmezler… Arayışlar, yıkılışlar, mistik geçişler, gençlik hayalleri, ölenler, ardında kalanlar… Osman’ın Keçileri Kaçırdığı Mevs

“Gogol’ün benim açımdan her zaman bilmece olarak kalmış tuhaflıkları olduğunu da söylemeliyim. Onun davranışlarını çok kere başkalarına açıklamaya çalıştığım gibi, kendime de açıklamak zorunda kaldım. Bizimkinden belki yüz kat daha ince olduğundan, onun sinirleri bizim hissedemediklerimizi hissediyor, bizim algılayamadığımız şeylerden etkileniyordu.” Edebiyat eleştirileri, çevirileri ve doğa tasvirleriyle 19. yüzyıl Rus kültür hayatının önde gelen figürlerinden biri olan Sergey Aksakov’un Gogol’le yirmi yıl