Bu metropol şehirde gecenin zifiri karanlığı sürekli günahlara gebeydi. Düzen bozulmuş, doğru ile yalan bir tezgâhta pazarlanır hâle gelmişti. Kurtlar uyurken çakalların vadiye inip dans ettiği zamanlar görülmüş, ne var ki dansın büyüsüne kapılan vadinin sakinleri oyunu sezememişti. Kısacası bu koca şehir, her türlü oyunun oynandığı bir sirk gösterisi hâline gelmişti. Bu oyunları izleyenler ise özellikle sihirbazların illüzyon gösterilerinden çok keyif alıyor, çılgınlar gibi alkış tutmaktan yorulmuyorlardı.

Kanlı Ay vakti…Tetrad Günü yaklaşırken anılar kızıla boyanıyor. Unutulan geçmiş dile gelirken tüm sırlar ortaya çıkıyor. Aşk, ihaneti, intikamı ve yıkımı beraberinde getiriyor.Hiddenf ield’a geri dönmeye hazır mısınız?Gecenin örtüsü Hiddenf ield’ın üzerine usulca yerleşirken karanlığa huzursuz edici bir sessizlik hâkimdi. Asırlar öncesinden gelen bir ruhun sessizliği…Asteria’nın öfkeli sessizliği. Annabelle Jefferson, en büyük ihaneti aşkla yaşadığında ipleri Asteria’nın eline bıraktı ve şimdi kaos hiç olma

“HAMİLEYİM.” Takım arkadaşımın karısının ablası, tek gecelik ilişkimizin ardından bunu söylemişti. Hollis’i bir daha görmeyi beklemiyordum. Kaldı ki onunla bir çocuk büyütmeyi hiç ama hiç beklemiyordum. Bazı temel kurallar koymuştuk. Bebeği birlikte büyütecektik ama hepsi bu kadardı. İlişki olmayacaktı, gelecek planları olmayacaktı ve kesinlikle öpüşmek yoktu. Fakat birlikte daha fazla vakit geçirmeye başladıkça, öncesinde çizdiğimiz sınırları hatırlamak zorlaşıyordu. Buzun üstünde ve dı

Kendimi kendimle baş başa bıraktığımdan bu yana olgunlaştım, olgunlaştıkça büyüdüğümü her defasında hissettim. İleride yapacağım güzel şeyler için bir liste tutuyorum, geçmişi tekrar getirip güzel yaşamam belki ama şu anki durumumu ileride güzel bir hayatla başlangıca çevirebilirim. Kendimi hayallerimle yaşatabilirim, bu inancı kalbime kazıdım, şimdi de size sunmayla başlıyorum hikâyemin başını ve sonunu ben yazacağım sizler dinlemiş olacaksınız...

Ahmed Çakmak’ın kaleminden ‘’Yitirilmeyen Umudum’’ adlı eser trajik ve dramatizim yönüyle sizleri alıp götürecek bir samimiyette… Süheyla ile başlayan hikâye bakalım nasıl son bulacaktı…

Ashap ve arkadaşlarının, bilmedikleri bir dünyada ikinci kapıyı bulma mücadelesi maceralı bir şekilde devam ediyor. Peşlerinde olan Karanlık ise önlerine engel koyarak onları durdurmaya çalışıyor. Xan-Xia’da ise beklenen büyük savaş için hazırlıklar devam ederken Yedi Krallığı ihanetin kirli yüzü sarsıyor. Yedi Kapı serisinin üçüncü kitabı olan “Yedi Tepe İstanbul”, sizleri hiç beklenmedik olayların içinde gerçek ile kurgunun iç içe geçtiği heyecan dolu bir serüvene taşıyor. Yazarın usta kalemini, heyecan

İnsan en çok aşkta kendini arar. Doğası; arayışlarıyla, merakla, kendini keşfetme arzusu ile dolup taşar. Bu arzu, bazen onu dik tutar bazen de eğip büker. Elinizde tuttuğunuz bu kitap, aşkın ne kadar bükülebileceği ya da dik duruşun karşılığında neler feda edilebileceğini göstermeye çalışacak. Aşk: Muazzam bir terazidir. Hassasiyeti için kendinizi bile harcayabilirsiniz. Ya dayanılmaz bir sancı içinde büyüyen aşka dört elle sarılacaksınız ya da kalbinize şirpençe olan ayrılık kasvetine düçar olacaksınız…

Yasemin annesini tanıma fırsatı bulamadı. Baba sevgisi yaşamadı. Hayatı, amcasının evinde bir fazlalık gibi yaşamakla geçti. Babasının verdiği vasiyeti yerine getirmek için saçlarını kesip bir erkek gibi vatanını savunmak için Adıyaman'ın Beyder’e köyünden yola çıkan Yasemin Çanakkale Gelibolu'ya gidip keskin nişancılık ve üstün zekası ile komutanlarının ve arkadaşlarının sevgisini kazandı ve bir efsanenin doğuşunu sağladı…

Şimdi gökyüzüne kaldırdım tüm umutlarımı. Belki dokunamayacağım kadar uzakta olacaklar. Ama içimde taşıyacağım kadar da hep yakın olacaklar. Gökyüzü kadar temiz kalacaklar hayallerim. Kirletmeyeceğim, kirletilmesine izin vermeyeceğim… Hayallerim kalbime emanet…

“Ben fazlalığım. Yeryüzündeki milyarlarca insan içerisinden elenmesi gereken o kısım var ya, işte oranın bir parçasını da ben oluşturuyorum. Sevmeyi bilmiyorum, sevilmekten de hiç anlamıyorum. Öbür tarafta bir tanrı olsun ve beni cezalandırsın istiyorum. Cezalandırılabilmeye bile değer olmak istiyorum ama bunu bile hak edemiyorum. Sinirlenmişti. Senin zaten inanmaya bile hakkın yok, bir kere inanmaya inanmıyorsun. Sahi sen niçin hâlâ yaşıyorsun Edip?”

Pınar, hiç sevmediği adamla sırf şirketinin menfaati için evlenmek zorunda kaldı. Gerçekten âşık olduğu ya da âşık olduğunu sandığı adama sırtını dönmek zorunda kaldı. Âşık olduğunu düşündüğü adam sırf intikam için Pınar’ın en yakın arkadaşıyla evlendi. Gerçekler çok ağır gelmeye başlamıştı Pınar’a, şartlar altında evlendiği Berkay Saraçoğlu Pınar’ın zor zamanlarından yanında olup kendini Pınar’ın akışına kaptırıp âşık olduğunu itiraf etti. Pınar’ı şaşırtan bu itiraf içindeki duyguları filizlendirmeye başla

Sana dokunamayacak kadar sıcaktın. Dokunsam canım yanar bu dünyadan yok olup giderdim. Bu yolun sonunu bile bile yürüdüm. Aklım “Git!”, kalbim “Gitme!” dedi. Kalbimi dinleyip gittiğim bu yolda sürüklendiğimi gördüğümde çok geçti. Kalbim aradan çekilmişti ve araya kalıcı olarak mantığım girmişti ama ne çare! O ateş beni yakıp çoktan küle çevirmişti ve ben o ateşte yanmamak için çok çabaladım.

‘’Kuklalar… Sorun değil onları yöneten kişi bu zamana kadar bir hata yapmadı. Hepsi olması gereken doğrultuda ilerliyor. Asla ama asla olması gerekenden farklı bir yerde bulunmuyorlar. Melike Çekiç’in kaleminden fikrinize, kalbinize ortak olacak nitelikte bir eser..

Bazı hikayeler vardır gerçeklik payı olan ve olmayan. Her ikisinde de kader seni hem güldürür, hem ağlatır. Ama mutlaka bir sonuca da ulaştırır. Yolduğun saçların; döktüğün yerler, akıttığın gözyaşları, gülümsediğin dudaklar hepsi sana bu yolda arkadaşlık eder. Tüm bunların neticesinde ulaşman gereken sonuca ulaşırsın beğensen de, beğenmesen de. Samira, acaba beğendiği sonuca ulaşabilecek miydi?

Var olmayan biri ne kadar var hissettirebilirdi? Kalbi bile olmayan, dünyada yer kaplamayan, adı sanı bilinmeyen biri; kalpte durup nasıl ritmini değiştirebilirdi? Kararsız kalmak, iki kişinin arasında mekik dokumak, üstelik biri var bile değilken... Dünyanın siyah tarafındakiler, gri ve beyaz taraftakilerle aynı olamazdı. Sanki aynı kitabı okuyup farklı yerlerin altını çizmiştik onunla. Belki de aynı kitabı bile okuyamamıştık. Bambaşka satırlarda, bambaşka anlarda bulmuştuk kendimizi. Bizsiz, ayrı…

Hani bazen yazdığımız mektuplar gidecek adres bulamaz ya, işte öyle bir şey! Gidenin arkasından yazdığımız, sayfalara içimizi döktüğümüz mektuplar. bizden başka bir kimsenin okumayacağını bildiğimiz. Sırası geldiğinde öfkemizi dillendirdiğimiz yeri geldiğinde sevgimizi yazdığımız, kimi zaman da özlemlerimiz hasretimizi haykırdığımız pulsuz mektuplar. Bir yerlerde gönderilmeyi bekleyen adresi olmayan mektuplar! Belki de türküler adres olur, buram buram hasret kokan…!

Onlar ki en güzel günlerini, gençliklerini, sevdiklerini, her şeylerini arkalarında bırakıp dünyayı örseleyerek cennete adım attılar. Hepsinin dilinde o büyülü kelime vardı: Vatan Sağ Olsun! Onlar korkuyu bile korkutarak gittiler. Hayali kahramanlardan uzak, gerçek kahraman onlar. O kahramanların hepsinin tek bir adı var: Şehit. En üstün rütbe, en üstün makam… Hepsinin ayrı ayrı, farklı rütbesi olsa da onları en büyük rütbede bir araya getiriyor. Hepsinin farklı yüzü, farklı umudu, farklı hayali, farklı bek

Mardinli Mirza`nın kalbinde kendi başına sessiz sedasız, ilmek ilmek ördüğü duvarları yıkması hiç kolay olmayacak. Yaşadığı pişmanlıklar peşini bırakmayacak. Keşkeler yüreğini dağlayacak. Hayatıyla ilgili sadece birkaç saat içinde öğrendiği gerçekler saçlarına aklar yağdıracak. Onun hayat hikayesi hepimizi derinden yaralayacak. Mirza’nın hayatını yargılamak değil, onun yüreğine dokunarak anlamak için okumak dileğiyle…

Ne kadar erken çıksak da yola çoğu zaman geç kaldık hayata. Kamburlaştı tüm keşkelerimiz sırtımızda! Koştuk, bazen yürüdük… Çoğu zaman düşe kalka.. Yine de devam ettik, yorulduk oturduk ağladık. Varamadık bir türlü o noktaya… Bizden çok sonra yola çıkanlar hep oradaydı aslında. Hata bizde miydi? Yoksa kader mi denirdi buna? Siz söyleyin…

Her insan herkesten, her şeyden habersiz bir şekilde, ilk kez yarı açık gözleriyle baktı dünyaya. O zaman sınırları, yasakları ve sorunları olmayan bir hayata adımını atmıştı. Küçük, çırılçıplaktı. Büyüdüğünü etrafındakilerden duydukça; üstelik sırf bu yüzden sırtına yüklenen sorumluluklardan memnunken değil, gözleri geçmişini aradığında anlamıştı. Tek başına, sanki çırılçıplaktı. Artık umutları, hayalleri ve bunların aksine arttıkça artan pişmanlıkları vardı; insandı. Yolların yorucu, uzun, yılların can